Η αλήθεια είναι ότι όταν πρέπει να πεις δυο λόγια για τη Μάρω Βαμβουνάκη, νοιώθεις αμήχανα, μια ταραχή. Αν ήταν ομιλία, για παράδειγμα, θα τραύλιζες… Στο γραπτό λόγο, τα πράματα είναι κάπως καλύτερα, αλλά και πάλι το τρακ του να προλογίσεις τη συγγραφέα -ψυχολόγο, που έχει πίσω της ένα τεράστιο έργο δεκάδων βιβλίων, με κορυφαίες πωλήσεις, που έχει χαράξει μια εποχή, που έχει ένα λαό φανατικών αναγνωστών…ε! είναι λίγο δύσκολο.
Την παρακολουθώ σεμνά και ταπεινά, χρόνια ολόκληρα μέσα από τα βιβλία της… Σχεδόν είκοσι ήμουν όταν διάβασα, για πρώτη φορά, το: «Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ» και δεν ξεχνώ την θλίψη μου που δε βίωνα μια συγκλονιστική αγάπη σαν αυτή που περιέγραφε…
Σύντροφοι, γονείς, γνωστοί, ακόμα και τα παιδιά μας δεν σημαίνει πως προσφέρουν οπωσδήποτε αγάπη, τρυφερότητα, έγνοια, με τον τρόπο που την έχουμε ανάγκη. Υπάρχουν κοντά μας παρουσίες που μοιάζουν με απουσίες
Ο λόγος της, μαγικός σε παίρνει απ το χέρι και σε ρωτάει «πάμε;» Τα τελευταία χρόνια την ακολουθώ και στα social. Την ανακαλύπτεις μέσα στο χάος του fb και αναρωτιέσαι αν είναι αλήθεια… Κι όμως είναι… Της αρέσει να μοιράζει τις όμορφες σκέψεις της, να σχολιάζει την επικαιρότητα, να τσαλακώνεται δευτερολογώντας όταν φανατικοί κατά της ελευθερίας του λόγου, δε συμφωνούν με τις απόψεις της… Χρόνια τώρα μιλά ανοικτά και για την αγάπη της στα ζώα. Έχει πει εξάλλου ότι “δεν ξέρεις τι σημαίνει αληθινή αγάπη αν δεν έχεις συναναστραφεί με παιδάκια και ζωάκια”…Από αυτή την αγάπη γαντζώθηκα κι εγώ και τόλμησα να ρωτήσω «κυρία Μάρω, θα δώσετε στο Animall μια συνέντευξη; Η απάντηση της ήταν ένα ΝΑΙ, με κεφάλαια γράμματα. Όπως είναι κι η καρδιά μιας συγγραφέως του βεληνεκούς της…
Κα Βαμβουνάκη, το μέγεθος της φιλοζωίας μας είναι αντιστρόφως ανάλογο των χρόνων που χρειάζονται για να ωριμάσει, για να μεστώσει στη συνείδηση μας κάτι τέτοιο… Πως έγινε λοιπόν αυτό;είναι πυροτέχνημα; ή σωστική φωτοβολίδα;
Όχι, δεν είναι πυροτέχνημα. Δεν είναι κάτι της μόδας αιφνίδιο και περαστικό. Βοήθησαν να εκδηλωθεί οι όροι της νέας ζωής κυρίως στην ερημιά των πόλεων, όμως η αιτία ήταν και είναι πάντοτε, η μοναξιά και η λαχτάρα για αγάπη, η νοσταλγία της αθωότητας. Λέμε πως επιθυμούμε να μας αγαπούν, αλλά εγώ πιστεύω πως είναι πιο δυνατή η επιθυμία εμείς να αγαπήσουμε. Κι ένα ζωάκι βοηθάει τη δεύτερη αυτή λαχτάρα. Γιατί ξέρει να δέχεται.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας δηλώνουν πως κανείς δεν τους έχει αγαπήσει όπως ο σκύλος τους, κανείς δεν τους έχει αφοσιωθεί όπως η γάτα τους … και δεν είναι άνθρωποι μονάχοι… Έχουν οικογένεια, παιδιά, συντρόφους, φίλους… είναι λογικό αυτό;
Το ότι έχεις κοντά σου πρόσωπα, ανθρώπινα πρόσωπα εννοούμε, δεν εξασφαλίζει τίποτα. Σύντροφοι, γονείς, γνωστοί, ακόμα και παιδιά μας δεν σημαίνει πως προσφέρουν οπωσδήποτε αγάπη, τρυφερότητα, έγνοια, με τον τρόπο που την έχουμε ανάγκη τουλάχιστον. Υπάρχουν κοντά μας παρουσίες που μοιάζουν με απουσίες, ακόμα και με αντίπαλους. Η μοναξιά κοντά σε άλλους είναι σκληρότερη. Το σκυλί σου ποτέ δεν απουσιάζει. Είχα ένα καναρίνι που δεν κοιμόταν κάποια βραδιά μέχρι να με δει να γυρίζω στο σπίτι και να του μιλώ. Περίμενε κοιτώντας απ' τα κάγκελα. Τα ζώα ή αγαπούν ή δεν αγαπούν κι αυτό το επιλέγουν με δίκαιο τρόπο. Έχουν ένστικτο δικαιοσύνης.
Θα μπορούσε όλη αυτή η αγάπη του κόσμου, η ανάγκη του για αγάπη να γίνει προϊόν εκμετάλλευσης; Το λέω γιατί πάντα βρίσκονται κάποιοι να εμπορευματοποιήσουν την αγάπη… δε θα ήταν κάτι καινούριο αυτό άλλωστε…Μήπως όμως σε αυτήν την περίπτωση καιροφυλακτούν κι άλλοι κίνδυνοι;
Οι έμποροι υπάρχουν παντού και πάντα πανέτοιμοι να ορμήσουν σε κάθε ανάγκη των ανθρώπων, να την καλλιεργήσουν και να καρπωθούν. Σε κάθε πτυχή της ζωής μας κινδυνεύουμε από εκμετάλλευση. Ο άνθρωπος, για να ζήσει καλά πρέπει να έχει πλούσιο συναίσθημα μαζί με ξύπνια λογική. Να έχει διάκριση!
Εξηγήστε μου κάτι με την τεράστια πείρα σας… Πως παίρνουμε κοντά μας ένα πλασματάκι, που γνωρίζουμε εκ των προτέρων πως θα λατρέψουμε και ότι κάτω από φυσιολογικές συνθήκες θα «φύγει» νωρίτερα από εμάς;
Η δίψα για αγάπη είναι μεγαλύτερη από τους πόνους της αγάπης. Θες να δεθείς με άνθρωπο ή ζώο ρισκάροντας την καρδιά σου. Αυτό είναι και το μεγαλείο του ανθρώπου νομίζω.
Κάποιοι ισοπεδώνουν σχέσεις ανθρώπων με ζώα, υποστηρίζοντας ότι τα ζώα δεν αγαπούν, απλά εξαρτώνται λόγω τροφής και φροντίδας…
Αυτό το λένε κάποιοι που δεν έχουν ζήσει κοντά σε ζωάκι. Όπως αυτό ακριβώς θα μπορούσαμε να το πούμε και για κάποιους ανθρώπους που εξαρτώνται από άλλους γιατί τους καλύπτουν συμφέροντα. Αν με ρωτάτε αν έχουν αισθήματα τα ζώα ή μόνο ένστικτα σας λέω πως ναι έχουν αισθήματα. Πολύ ειλικρινή, πολύ αγνά, πολύ πιστά. Ακριβά αισθήματα που δεν βρίσκεις εύκολα σε ανθρώπινες σχέσεις. Είναι η αγνότητά τους που σε τραβάει και σε κατακτά με τόση συγκίνηση.
Θα είχατε φίλο κάποιον που γνωρίζατε ότι μια μέρα για χ, ψ, λόγους, έβαλε το σκυλάκι του σ ένα αυτοκίνητο, διένυσε κάποια χιλιόμετρα και το εγκατέλειψε σε κάποια εξοχή…;
Αποκλείεται ένας από τους φίλους μου να έκανε ποτέ κάτι τέτοιο αποτρόπαιο. Αλλά και πάλι, γιατί πάντα έχουμε μαύρες εκπλήξεις από άτομα που νομίζουμε πως ξέρουμε καλά, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα έφευγα με χίλια μακριά από τέτοιο πλάσμα.
Βιογραφικό: Η Μάρω Βαμβουνάκη γεννήθηκε στα Χανιά το 1948 όπου και πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Όταν ήταν εννέα χρόνων, η οικογένειά της μετακόμισε στην Αθήνα. Σπούδασε Νομικά και αργότερα Ψυχολογία. Από το 1972 και για 11 χρόνια έζησε στη Ρόδο όπου εργάστηκε ως συμβολαιογράφος. Σήμερα ζει στην Αθήνα. Το έργο της Μάρως Βαμβουνάκη ξεκίνησε με πλειάδα μυθιστορηματικών βιβλίων. Τα τελευταία χρόνια διαφαίνεται ένα άνοιγμα με θέματα γύρω από την Ψυχολογία...
*Δημοσιεύτηκε στο ένθετο «Animall» των Παραπολιτικών
