Ένας διάσημος επιστήμονας, όπου παρά τα όσα του προσάπτουν, ο τιμητικός τίτλος του πάτερα της Ψυχανάλυσης δεν εκπίπτει. Φυσικά το αντικείμενο μας δεν είναι να παρουσιάσουμε το συνολικό έργο του Φρόιντ, μιας κι αυτό θα αφορούσε τη θεματολογία αλλού περιοδικού… Εδώ στο Animall, θα περιοριστούμε στη σχέση του Σίγκμουντ, με τα ζώα! Και συγκεκριμένα με τα σκυλιά…

Μια σχέση που ξεκινά μόλις στην 70η δεκαετία της ζωής του! Κάτι σαν αυτό που λέμε: «ήρθες αργά στο δρόμο της ζωής μου»…

Η πρώτη του γνωριμία γίνεται με σκύλο μέσω της κόρης του Άννας (ψυχοθεραπεύτριας επίσης), τον Wolf. Φήμες λένε, ότι τον «ερωτεύεται».

Φίλη της κόρης του και βλέποντας από κοντά αυτή τη σχέση, αποφασίζει να δωρίσει στον 72χρονο πλέον γιατρό ένα δικό του τετράποδο. Ένα Chow Chow, τον LunYu. Δυστυχώς 15 μήνες μετά ο LunYu, “φεύγει» απ τη ζωή , γεγονός που σοκάρει το Freud και για 7 μήνες, αρνείται να ανοίξει την αγκαλιά του σε άλλο πλάσμα.

Οι αντιστάσεις του κάμπτονται όταν γνωρίζει την αδερφή του LunYu, τη Yofi. Με τη Yofi ξεκινά μια σχέση μοναδική. Οι δυο τους «δένονται» και γίνονται αχώριστοι. Όχι μόνο σαν φίλοι. Ο ψυχοθεραπευτής προάγει τη μικρή σε συνεργάτη του.

Η Yofi, παραμένει στο γραφείο του την ώρα των συνεδριών κι ο Φρόιντ, αρχίζει να παρατηρεί μια αμφίδρομη σχέση μεταξύ των ασθενών του και της όμορφης σκυλίτσας του.

Οι ασθενείς «λύνονται» πιο εύκολα με την παρουσία της, ειδικά τα παιδιά, ενώ εκείνη με τη σειρά της στέλνει στον αγαπημένο της μηνύματα, σχετικά με τον ψυχισμό του κάθε επισκέπτη. Καθόταν κοντά σε κάποιον νηφάλιο ή στην άλλη πλευρά του δωματίου όταν κάποιος είχε υπερένταση, ενώ σαν λούτρινο ρολόι οδηγούσε τους ασθενείς στην πόρτα, στο τέλος της συνεδρίας. Δεν ήταν δε λίγες οι φορές που η Yofi εξέφραζε τη δυσαρέσκεια ή τον ενθουσιασμό της, γεγονός που συνέβαλε στην τελική αξιολόγηση του γιατρού.

Ο Φρόιντ, ορφανεύει από τη λατρεμένη Yofi, το 1937… H απώλεια της τον συγκλονίζει. Τα δυο τελευταία χρόνια της ζωής του, συντροφεύεται από μια συγγενική σκυλίτσα της Yofi… Αξιοσημείωτα από την κοινωνική ζωή του ψυχαναλυτή, είναι 2 πράγματα:

Το πρώτο είναι ότι άργησε πολύ να «βάλει» στη ζωή του έναν τετράποδο φίλο, γεγονός που η κόρη του το απέδωσε στο ότι η ωριμότητα έφερε μαζί της και μια βαθιά απογοήτευση από τους ανθρώπους και το δεύτερο ότι αρκέστηκε να παίρνει από τα σκυλιά αυτό που του έδιναν, χωρίς να μπει στον πειρασμό να τα ψυχαναλύσει.

Σε επιστολή του, κάποτε έγραψε για τη Yofi: «αγάπη χωρίς αμφιβολία. Απλότητα ζωής απαλλαγμένη από τις αφόρητες συγκρούσεις του πολιτισμού… όταν χαϊδεύω τη Υofi, με καταλαμβάνει μια μελωδία, ίσως η άρια του Ντον Τζοβάνι: «ένας δεσμός μας ενώνει».

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο «Animall» της εφημερίδας «Παραπολιτικά»