Όταν ακούς τη φράση «οι γάτες του Ερμιταζ», εκείνο που μπορεί να έρθει ως εικόνα στη σκέψη σου, είναι έργα τέχνης, πίνακες με θέμα τις γάτες… Αν δεν το ψάξεις… Γιατί αν το ψάξεις διαπιστώνεις ότι πρόκειται για αληθινές γάτες. Τρισδιάστατες κι όχι εικονικές. Χνουδωτές, κανονικές. Που νιαουρίζουν και τρίβονται στα πόδια γουργουρίζοντας. Εύλογη η απορία: τι μπορεί να κάνουν γάτες σε ένα Μουσείο, αν δεν είναι μούσες κάποιου καλλιτέχνη; Γιατί οι γάτες εκτός από το να νιαουρίζουν, να γουργουρίζουν και να κάνουν όλα αυτά τα χαριτωμένα που λατρεύουμε, τρώνε και ποντίκια… Ελάτε σκεφτείτε το λίγο… Γάτες, μουσείο, ποντίκια… ποια σχέση μπορούν να έχουν αυτά τα τρία στοιχεία μεταξύ τους; Απλό, τα ποντίκια ροκανίζουν τα πάντα, ανεξάρτητα από το αν φέρουν επώνυμες υπογραφές ή όχι. Σ ένα μουσείο έχει μπόλικο φαγητό, βλέπε εκθέματα. Οπότε; Ποιοι σεκιούριτι; Γάτες - φύλακες για να επιτίθενται και να τρώνε άμουσους εισβολείς χωρίς καλλιτεχνική παιδεία.

Κι αυτή η λαμπρή ιδέα δεν είναι τωρινή. Μετρά αιώνες πίσω. Στο μακρινό 1745, όπου με διάταγμα της αυτοκράτειρας Ελισάβετ, (κόρη του Μεγάλου Πέτρου) δόθηκε εντολή να βρεθούν οι καλύτερες γάτες, οι πιο όμορφες, οι πιο έξυπνες, οι πιο δυνατές, για να πιάνουν ποντίκια στην αυτοκρατορική Αυλή.

gates-agia-petroupoli

Το μοναδικό σκοτεινό κομμάτι της ιστορίας, που ο συγκεκριμένος χώρος μένει χωρίς γάτες είναι η περίοδος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου στην ακραία πολιορκία του Λένινγκραντ, ο κόσμος πεθαίνει από την πείνα … Κι όταν ο κόσμος πεινάει, άσχετα από το ότι οι γάτες τρώνε ποντίκια, οι άνθρωποι τρώνε τις γάτες. Σοκαριστικό αλλά πραγματικό...

Οι «γάτες του Ερμιτάζ» έχουν το δικό τους brand name, που αποτελεί την υπογραφή τους σε αναμνηστικά του Μουσείου, ενώ έχει καθιερωθεί και η δική τους γιορτή για να αποκτήσουν ανάδοχους γονείς που θα φροντίζουν για την σίτιση και τα εμβόλια τους.


Το ξεπερνάμε και συνεχίζουμε με την επιστροφή τους μετά τον πόλεμο, όπου μέχρι και σήμερα, όλα βαίνουν καλώς και οι γάτες - θρύλος εξακολουθούν να διαμένουν στο υπόγειο (ε! ναι στο υπόγειο… Τι νομίζατε ότι θα πάτε στο Ερμιτάζ και θα τρίβονται στα πόδια σας;)

Αρχόντισσες είναι. Έχουν δική τους τροφό, δική τους γιατρό. Έχουν brand name, που αποτελεί την υπογραφή τους σε αναμνηστικά του Μουσείου και σε πολλά άλλα είδη. Μάλιστα, έχουν την δική τους γιορτή, αυτή για τις «γάτες του Ερμιτάζ» όπου μπορούν να αποκτήσουν ανάδοχους γονείς που θα φροντίζουν για το κόστος της σίτισης τους, των εμβολίων τους, κλπ.

Πρόσφατα κληρονόμησαν (οι μουσειόγατες) έναν Γάλλο , που ήθελε να τους εξασφαλίσει κάποια αγαθά, μετά θάνατον με τη διαθήκη του, ενώ έχουν γίνει παράδειγμα προς μίμηση σε πλείστα σημεία ανά τον κόσμο (σε πολλές εταιρείες ακόμη και στο σπίτι του Βρετανού Πρωθυπουργού), με την αιτιολογία της «οικολογικής δίωξης τρωκτικών»

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο «Animall» της εφημερίδας «Παραπολιτικά»