Πραγματικά, δεν καταλαβαίνω... Δεν μπορώ να σκεφτώ πώς μπορεί να βρεθεί ένας πληγωμένος σκύλος σε έναν κάδο απορριμμάτων... Και σαφώς θα προτιμούσα μια μεταφυσική εκδοχή. Πως βρέθηκε δηλαδή εκεί χωρίς να έχουν καμία συμμετοχή ανθρώπινα χέρια. Με αυταπάτες, όμως, δυστυχώς δεν μπορούμε ούτε να προστατέψουμε ούτε να σώσουμε κάποιο τετράποδο. Πρέπει να αποδεχτούμε την αρρωστημένη, τη σκληρή πλευρά της κοινωνίας. Αν και χρειάζεται και τύχη. Σαν κι αυτή που είχε αυτό το ταλαίπωρο πλάσμα στο Ρέθυμνο. Ο Μαρς. Ένας ταλαιπωρημένος σκυλάκος, περίπου 10 χρόνων, που εντοπίστηκε (ευτυχώς) πεταμένος (κυριολεκτικά) μέσα σε έναν πράσινο κάδο. Πεταμένος! Και φαίνονταν μονάχα τα μάτια του... Ο Μαρς είχε βαθιά σαπισμένα τραύματα στον λαιμό του και σε άλλα σημεία του σώματός του, που σημαίνει ότι κάποιος για μεγάλο χρονικό διάστημα αδιαφορούσε για τα τραύματά του. Και όταν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, η λύση που βρήκε για τον Μαρς ήταν να τον πετάξει στα σκουπίδια. Ζωντανό. Για να πεθάνει μέσα στον κάδο ή για να συνθλιβεί μέσα στο απορριμματοφόρο.

Αλήθεια, δεν ξέρω ποιος αξίζει περισσότερο τη λύπησή μας. Ο Μαρς ή αυτός που τον έφερε σε αυτή την κατάσταση; Λένε πως οι άνθρωποι που κακοποιούν τα ζώα είναι προβληματικές προσωπικότητες (τι άλλο δηλαδή θα μπορούσαν να είναι;) και ότι νιώθουν αδύναμοι κι ανίσχυροι. Κακοποιώντας ένα ζώο, νομίζουν πως είναι πιο δυνατοί, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσουν την κατάντια τους. Οπως και να ’χει, ο Μαρς είναι πλέον σε καλά χέρια, εθελοντές και γιατροί προσπαθούν να τον συνεφέρουν από τα δεινά που πέρασε. Το θέμα είναι να βρεθεί ο κακοποιητής του και να λάβει άμεσα αγωγή... Εκτός από ποινή! Πριν κακοποιηθούν κι άλλα πλάσματα από τη νοσηρότητά του, όπως κι αν λέγεται επιστημονικά.

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο «Animall» της εφημερίδας «Παραπολιτικά»