Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μία από τις πιο συχνές ενδοκρινοπάθειες που πλήττουν τις γάτες και, δυστυχώς, η συχνότητά του φαίνεται να αυξάνεται τα τελευταία χρόνια. Αυτή η κατάσταση οφείλεται στην αδυναμία του οργανισμού να διατηρήσει τη γλυκόζη του αίματος σε φυσιολογικά επίπεδα, κυρίως λόγω της αντίστασης των περιφερικών υποδοχέων στην ινσουλίνη. Η ινσουλίνη είναι μια ορμόνη που παράγεται από το πάγκρεας και έχει κεντρικό ρόλο στη ρύθμιση των επιπέδων της γλυκόζης. Όταν αυτή η διαδικασία διαταράσσεται, η γάτα αναπτύσσει διαβήτη, μια κατάσταση που χρήζει άμεσης διάγνωσης και αντιμετώπισης.

Αίτια του σακχαρώδη διαβήτη στη γάτα

Ο σακχαρώδης διαβήτης στις γάτες μπορεί να προκληθεί από διάφορους παράγοντες. Ο πιο συχνός είναι η παχυσαρκία, ειδικά όταν συνδυάζεται με διατροφή που είναι αυξημένη σε υδατάνθρακες. Οι παχύσαρκες γάτες διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο ανάπτυξης διαβήτη, καθώς η αντίσταση στην ινσουλίνη γίνεται πιο έντονη.

Επίσης, η γενετική προδιάθεση διαδραματίζει σημαντικό ρόλο, με τη φυλή Burmese να είναι γνωστή για τη μεγαλύτερη ευαισθησία στην ανάπτυξη της νόσου. Άλλο ένα αίτιο μπορεί να είναι η παγκρεατίτιδα, η οποία προκαλεί καταστροφή των κυττάρων του παγκρέατος που παράγουν ινσουλίνη, συμβάλλοντας έτσι στην εκδήλωση του διαβήτη.

Συχνές υποτροπές λοιμώξεων, όπως οι ουρολοιμώξεις, είναι επίσης συνηθισμένες σε γάτες με διαβήτη, λόγω της αυξημένης γλυκόζης στα ούρα που δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για τη βακτηριακή ανάπτυξη.

Διαγνωστικά εργαστηριακά ευρήματα

Η διάγνωση του σακχαρώδη διαβήτη στις γάτες γίνεται μέσω εργαστηριακών εξετάσεων. Τα πιο χαρακτηριστικά ευρήματα είναι η αυξημένη γλυκόζη στο αίμα (πάνω από 360 mg/100ml), η αυξημένη γλυκόζη στα ούρα και η αύξηση των ηπατικών ενζύμων, που δείχνει τη διαταραχή της λειτουργίας του ήπατος λόγω της υπεργλυκαιμίας.

Σακχαρώδης διαβήτης στη γάτα

Αντιμετώπιση του σακχαρώδη διαβήτη

Η θεραπεία του σακχαρώδη διαβήτη στις γάτες απαιτεί συνδυασμό φαρμακευτικής αγωγής, διατροφής και παρακολούθησης. Η πιο συνηθισμένη θεραπεία περιλαμβάνει την χορήγηση ινσουλίνης. Στις γάτες χρησιμοποιείται κυρίως η χοίρεια ινσουλίνη τύπου lente, η οποία χορηγείται υποδόρια κάθε 12 ώρες. Παράλληλα, η σωστή διατροφή είναι θεμελιώδης για την επιτυχία της θεραπείας. Η σίτιση της γάτας με ειδικές κλινικές δίαιτες πλούσιες σε πρωτεΐνες και φτωχές σε υδατάνθρακες βοηθά στη διαχείριση της νόσου.

Η άσκηση και η μείωση του σωματικού βάρους είναι εξίσου σημαντικά για την επιτυχή αντιμετώπιση, ιδίως στις παχύσαρκες γάτες. Ο διαβήτης μπορεί να βελτιωθεί σημαντικά όταν η γάτα καταφέρει να χάσει βάρος, καθώς αυτό συμβάλλει στη μείωση της αντίστασης στην ινσουλίνη.

Επιπλέον, είναι απαραίτητο να διαχειριστούν συνυπάρχοντα νοσήματα όπως το βρογχικό άσθμα.

Σακχαρώδης διαβήτης στη γάτα


Κλινικά συμπτώματα

Τα συμπτώματα του σακχαρώδη διαβήτη στις γάτες μπορεί να είναι αρκετά προειδοποιητικά και να εντοπιστούν εύκολα από τον κηδεμόνα. Ο πιο συχνός είναι η πολυδιψία (αυξημένη κατανάλωση νερού), που συνήθως συνοδεύεται από πολυουρία (αυξημένη συχνότητα ούρησης). Αυτές οι αλλαγές συμβαδίζουν με την αδυναμία του οργανισμού να χρησιμοποιήσει τη γλυκόζη σωστά, με αποτέλεσμα το σώμα να προσπαθεί να την αποβάλει μέσω των ούρων.

Επιπλέον, οι γάτες με διαβήτη τείνουν να παρουσιάζουν πολυφαγία (υπερβολική όρεξη) καθώς ο οργανισμός προσπαθεί να αναπληρώσει την ενέργεια που δεν μπορεί να αξιοποιήσει σωστά. Ένα άλλο κοινό σύμπτωμα είναι η διαβητική νευροπάθεια, που εκδηλώνεται ως αδυναμία στα πίσω άκρα, προκαλώντας δυσκολία στην κίνηση και στήριξη στο μετατάρσιο. Συχνές υποτροπές λοιμώξεων, όπως οι ουρολοιμώξεις, είναι επίσης συνηθισμένες σε γάτες με διαβήτη, λόγω της αυξημένης γλυκόζης στα ούρα που δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για τη βακτηριακή ανάπτυξη.

Το πιο συχνό σύμπτωμα του σακχαρώδη διαβήτη είναι η αυξημένη κατανάλωση νερού, που συνήθως συνοδεύεται από αυξημένη συχνότητα ούρησης, ενώ η γάτα εμφανίζει υπερβολική όρεξη και αδυναμία στα πίσω άκρα

Η κορτιζόνη, που χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση του άσθματος, μπορεί να προκαλέσει αύξηση των επιπέδων γλυκόζης, καθιστώντας την κατάσταση πιο δύσκολη. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο κτηνίατρος μπορεί να επιλέξει εισπνεόμενα σκευάσματα κορτιζόνης, αντί της συστηματικής χορήγησής της, για να περιορίσει τον κίνδυνο αύξησης των επιπέδων γλυκόζης.

Η εκπαίδευση του κηδεμόνα είναι εξίσου σημαντική, καθώς με τη βοήθεια ενός γλυκοζόμετρου, μπορεί να πραγματοποιούνται συχνές μετρήσεις της γλυκόζης στο αίμα στο σπίτι. Η παρακολούθηση της γάτας από τον κηδεμόνα και ο τακτικός έλεγχος σε συνεργασία με τον κτηνίατρο είναι κρίσιμη για την επιτυχία της θεραπείας.

*Δημοσιεύτηκε στο ένθετο «Animall» της εφημερίδας «Παραπολιτικά»