Ήταν χρόνια φίλες. Κολλητές. Πάντα μαζί και δίπλα-δίπλα. Η Τζένη και η Μάγδα. Όταν η Τζένη αρρώστησε, οι γιατροί δεν μπορούσαν να βρουν τι είχε… Έτσι, μέσα σε λίγους μήνες, η αρρώστια τη νίκησε και κατέρρευσε. Μπροστά στη Μάγδα. Μπροστά στη φίλη της. Εκείνη δεν άφησε κανέναν να πλησιάσει. Την ταρακούνησε, την έσπρωξε, προσπάθησε να την επαναφέρει. Αρνήθηκε να δεχθεί ότι η φιλενάδα της είχε «φύγει». Προσπάθησε ξανά και ξανά. Μα η επιστροφή ήταν αδύνατη. Ακόμα κι αν ήταν γιατρός, που η δυνατή φιλία της κατά κάποιον τρόπο τής έδινε αυτή την ιδιότητα, δεν γινόταν να τη φέρει πίσω. Όταν πια αποδέχτηκε ότι δεν μπορούσε να επαναφέρει στη ζωή την αγαπημένη της φίλη, την αγκάλιασε με την προβοσκίδα της και έμεινε δίπλα της για ώρες. Όχι, η Μάγδα δεν είχε χέρια για να αγκαλιάσει το άψυχο σώμα της φίλης της, γιατί είναι ελέφαντας. Όπως και η Τζένη. Γιατί η φιλία δεν είναι μονοπώλιο των ανθρώπων. Ζώα σαν τους ελέφαντες τιμούν τη φιλία, την οικογένεια και τους ηλικιωμένους περισσότερο και από εμάς. Δεν έχουν πολιτισμό με τη δική μας έννοια, αλλά έχουν παιδεία. Έχουν σεβασμό. Τιμούν τις φιλίες τους, προστατεύουν τα παιδιά τους και υπερασπίζονται τους αδύναμους κατά μόνας ή ως αγέλη. Δεν έχουν νομοθεσίες, αλλά κανόνες ηθικής και ένστικτο. Αξιοζήλευτα πλάσματα…

Συγκλονιστικές οι σκηνές σαν αυτές της Τζένης και της Μάγδας. Ακόμα κι αν δεν το θέλουμε, σκεφτόμαστε πόσες φορές προδοθήκαμε από φιλίες που πιστέψαμε, πόσες φορές πέσαμε και κανείς δεν προσπάθησε να μας σηκώσει… Γιατί, τελικά, σε λάθος κόσμους αναζητήσαμε τη φιλία και την αγάπη.

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο Animall της εφημερίδας Παραπολιτικά