Στις 23 Νοεμβρίου 1975 ο δικτάτορας της Ισπανίας Φρανθίσκο Φράνκο άφησε την τελευταία του πνοή και στη χώρα της Ιβηρικής ξεκινούσε η Μεταπολίτευση. Η ταφή του έγινε στο φαραωνικό μνημείο της «Κοιλάδας των Πεσόντων», λίγο έξω από την Μαδρίτη.

H κατασκευή της «Κοιλάδας των Πεσόντων» ξεκίνησε το 1940 και χρειάστηκε σχεδόν μία 20ετία για να ολοκληρωθεί. Στην κορυφή του μνημείου δεσπόζει ένας πελώριος σταυρός (ύψους 150 μέτρων) ορατός από απόσταση πολλών χιλιομέτρων.

Στο εσωτερικό υπάρχει ο τάφος του Φράνκο και χιλιάδων θυμάτων του Εμφυλίου. Δεν είναι λίγοι οι επισκέπτες του μνημείου, Ισπανοί και τουρίστες, ενώ για πολλούς αποτελεί «τόπο προσκυνήματος» και απόδειξη του θριάμβου επί των κομμουνιστών στον Εμφύλιο του ενός εκατομμυρίου νεκρών.

Η εκταφή του Φράνκο και η μεταφορά του στον οικογενειακό τάφο του κοιμητηρίου του Ελ Πάρδο αποτέλεσε προσωπικό στοίχημα για τον πρωθυπουργό της Ισπανίας, Πέδρο Σάντσεθ. Τα μέλη της οικογένειας αντιδρούσαν και το θέμα έφτασε (και λύθηκε) στο Ανώτατο Δικαστήριο.

Η διαδικασία για την απομάκρυνσή του από το μνημείο θα γίνει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Η πλάκα που σκεπάζει τον τάφο έχει βάρος 1,5 τόνου και θα ανασηκωθεί με υδραυλικό σύστημα. 

Μέλη της οικογενείας θα είναι εκεί, όπως και ιατροδικαστής. Η σορός θα μεταφερθεί σε ελικόπτερο, λίγα μέτρα έξω από το μαυσωλείο, και από εκεί θα «ταξιδέψει» στο κοιμητήριο του Ελ Πάρδο, σε απόσταση 34 χιλιομέτρων.

Στη νέα ταφή θα παραστούν 22 συγγενείς του Φράνκο, όπως και η υπουργός Δικαιοσύνης Μαρία Ντολόρες Ντελγάδο, ως εκπρόσωπος και μάρτυρας του Κράτους.

Ο πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ ήθελε -προφανώς και για προεκλογικούς λόγους- να έχει κλείσει το θέμα μέχρι τις πρόωρες εκλογές της 10ης Νοεμβρίου. Και τα κατάφερε.

Άλλωστε, ο Φρανθίσκο Φράνκο (1892-1975) ήταν ο μόνος δικτάτορας της εποχής του που μέχρι τον 21ο αιώνα γνώριζε τέτοιες δόξες. Ο Αντόνιο Σαλαζάρ (1889-1970) που κυβέρνησε την Πορτογαλία επί μισό και πλέον αιώνα αναπαύεται σε οικογενειακό τάφο, ο Ιταλός Μπενίτο Μουσολίνι (1883-1945) επίσης.