Υπάρχουν ορισμένες ημερομηνίες μέσα στον χρόνο που όλοι θυμόμαστε που ήμασταν και τι κάναμε. Όχι απαραίτητα επειδή συνέβη κάτι τόσο σημαντικό στον δικό μας μικρόκοσμο αλλά επειδή συνέβη κάτι κοσμοιστορικό κάπου στον υπόλοιπο κόσμο.
Μια τέτοια ημερομηνία είναι, εδώ και 19 χρόνια, και η 11/9 ή 9/11 όπως συνηθίζεται να γράφεται περισσότερο στο εξωτερικό. Μια μέρα σαν σήμερα, ήταν μεσημέρι Τρίτης στην Ελλάδα, όταν άνοιγε κανείς οποιοδήποτε μέσο ενημέρωσης και έβλεπε ζωντανές αναμεταδόσεις από την «καρδιά» του Μανχάταν της Νέας Υόρκης με τεράστια σύννεφα καπνών, φωτιές και ανθρώπους να τρέχουν, κυριολεκτικά κυριευμένοι από αλλοφροσύνη, για να σωθούν από κάτι που ακόμα δεν είχαν συνειδητοποιήσει τι είναι.
Όσο η ώρα περνούσε οι εικόνες γινόντουσαν ακόμα περισσότερο αποκρουστικές καθώς άνθρωποι που λίγες ώρες πριν είχαν ξυπνήσει αμέριμνοι για να πάνε στην καθημερινή τους εργασία, βρίσκονταν ενώπιον του διλήμματος της επιλογής του τρόπου που θα πεθάνουν. Εάν δηλαδή θα περίμεναν να καούν ή εάν θα πηδούσαν από ύψος 80 ή και περισσοτέρων ορόφων.Οι τελευταίοι ήταν οι λεγόμενοι «Jumpers».
Στην πραγματικότητα ήταν από τις λίγες φορές που η ένδειξη των διεθνών μέσων «Breaking News» στους τηλεοπτικούς δέκτες, ήταν πολύ φτωχή ώστε να δώσει την πραγματική διάσταση της κυριολεκτικής κόλασης που επικρατούσε εκείνες τις ώρες στο κέντρο των ΗΠΑ.
Το μεγαλύτερο τρομοκρατικό χτύπημα στην ιστορία της ανθρωπότητας ήταν γεγονός. Ένα από τα μεγαλύτερα σύμβολα της δυτικής μεταπολεμικής ευρωστίας, το παγκόσμιο κέντρο εμπορίου στην καρδιά των ΗΠΑ, είχε χτυπηθεί από δύο επιβατικά αεροπλάνα, καταρρέοντας λίγη ώρα αργότερα και συμπαρασύροντας στα συντρίμμια του 2.977 ψυχές.
Δεν χωράει αμφιβολία πως η συγκεκριμένη ημερομηνία άλλαξε πολλά πράγματα στις ζωές όλων μας. Στην πραγματικότητα ήταν η απαρχή της τρομοκρατίας με την κυριολεκτική έννοια του όρου, που με αφετηρία τις ΗΠΑ το 2001, μετατοπίστηκε με διαφορετική μορφή στην Ευρώπη το 2004 και 2005 μετά τα χτυπήματα της άγνωστης έως τότε Αλ Κάιντα σε Μαδρίτη και Λονδίνο αντίστοιχα.
Χτυπήματα τυφλά, που στόχο είχαν αθώους πολίτες της απλής καθημερινότητας σε πρώτη ανάγνωση ενώ από την άποψη της ασφάλειας, εν πολλοίς παραμένει ένας βασανιστικός και άλυτος γρίφος μέχρι και σήμερα μετά τον συνεχή και ταχύ μετασχηματισμό του φαινομένου ανά την Ευρώπη. Τουλάχιστον αυτό δείχνουν οι τελευταίες επιθέσεις στην Γαλλία και το Βέλγιο το 2015 και 2016 αντίστοιχα.
Δυστυχώς, είτε η προσέγγιση κάποιου είναι λογικής «μεγάλου αδελφού», είτε περισσότερο επιστημονική, το σίγουρο είναι ότι ο στόχος των τρομοκρατών έχει επιτευχθεί καθώς «τιμούν» με όλη τη σημασία της λέξης αυτόν τον τίτλο.
Ο κόσμος τόσο από τις επιθέσεις στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης, όσο και από αυτές στα μετρό της Μαδρίτης και του Λονδίνου και ακόμα περισσότερο αυτές του Παρισιού τον Νοέμβριο του 2015 έχει αλλάξει. Κανένας πολίτης δεν αισθάνεται απολύτως ελεύθερος και απολύτως ασφαλής, ειδικά στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Μια πραγματικότητα απολύτως συμβατή με την επαύριο των επιθέσεων αν αναλογιστούμε πως το να περπατάς στον δρόμο και να εκραγεί κάποιος που φοράει ένα γιλέκο με εκρηκτικά δίπλα σου, είναι μια πραγματικότητα. Αυτό είναι στην κυριολεξία και το αίσθημα του τρόμου, το αίσθημα δηλαδή μιας συνεχούς ανασφάλειας που συνοδεύει τους ανθρώπους σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς τους.
Από το 2001, έχουν γίνει προσπάθειες σε όλο τον δυτικό κόσμο προκειμένου να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της τρομοκρατίας. Προσπάθειες που στοχεύουν περισσότερο στην καταστολή και λιγότερο στην πρόληψη αν εξαιρεθεί η Μεγάλη Βρετανία. Ένα ζήτημα που από τη φύση του είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπιστεί όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που πυροδοτούν ένα γιλέκο με εκρηκτικά αφού για τους ίδιους η ανθρώπινη ζωή δεν αποτελεί αξία αλλά απαξία.
