Γενοκτονία Αρμενίων:Γιατί η αναγνώριση από τον Μπάιντεν είναι μεγάλη υπόθεση
Η απροθυμία των προηγούμενων προέδρων ήταν μια ανοιχτή πληγή για την αρμενοαμερικανική κοινότητα
Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, εξέδωσε το περασμένο Σάββατο το έγγραφο που η αρμενοαμερικανική κοινότητα περίμενε εδώ και δεκαετίες: μια επίσημη δήλωση ότι η σφαγή περίπου 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων πολιτών από την Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν γενοκτονία.
Όπως σχολιάζει το «Politico», πρόκειται για μια παραπλανητικά απλή κίνηση, χωρίς κάποια νομική ισχύ. Ωστόσο, είναι μια τολμηρή κίνηση για τον Μπάιντεν, ο οποίος προχώρησε πέρα από οτιδήποτε ήταν πρόθυμος να κάνει οποιοσδήποτε άλλος Αμερικανός πρόεδρος. Μέχρι τώρα, οι Αμερικανοί πρόεδροι είχαν αρνηθεί να εφαρμόσουν επίσημα τον όρο «γενοκτονία», φοβούμενοι τις αντιδράσεις από την Τουρκία, η οποία την αρνείται κατηγορηματικά.
Σύμφωνα με την τουρκική πλευρά, η βία του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου μεταξύ Μουσουλμάνων Οθωμανών και Χριστιανών Αρμενίων οδήγησε σε μεγάλες απώλειες και στις δύο πλευρές. Σύμφωνα με τους περισσότερους ιστορικούς, ωστόσο, τα στοιχεία είναι ξεκάθαρα ότι οι Τούρκοι συμμετείχαν σε μια εκστρατεία εθνοκάθαρσης για χρόνια, η οποία περιελάμβανε αναγκαστικές «πορείες θανάτου» και λιμοκτονία.
Ανοιχτή πληγή για τους Αρμένιους
Η δήλωση του Μπάιντεν αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό βήμα προς την εκπλήρωση της δέσμευσης της Αμερικής στα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλο τον κόσμο. Στην ίδια την Αμερική, αρχίζει να κλείνει την ανοιχτή πληγή στους Αρμένιους.
Κάθε Αμερικανός Αρμενικής καταγωγής – ή μάλλον κάθε Αρμένιος στην παγκόσμια διασπορά - ζει με το φάντασμα της Γενοκτονίας των Αρμενίων. «Μαθαίνει τις σκληρές οικογενειακές ιστορίες σε νεαρή ηλικία. Βλέπει φωτογραφίες που δεν μπορεί ποτέ να ξεχάσει. Αυτό που μας ενώνει είναι μια υπερηφάνεια και χαρά για την αρχαία μας κληρονομιά, αλλά και μια αίσθηση κοινής θλίψης για αυτό το βάναυσο κομμάτι μιας ημιτελούς ιστορικής αποστολής. Είτε πρόκειται για τις αρμενικές κοινότητες της Καλιφόρνιας είτε της Βοστώνης ή του Σικάγου ή του Ντιτρόιτ ή της Φιλαδέλφειας ή οπουδήποτε αλλού, έχουμε παγιδευτεί σε μια περίοδο πένθους χωρίς τέλος, μια νεκρική πομπή χωρίς τελικό προορισμό, καθώς μας αρνήθηκαν την αλήθεια του τι συνέβη το 1915 και οι εμπειρίες αγαπημένων δεν έγιναν γνωστές», γράφει ο συντάκτης του άρθρου, Charlie Mahtesian, αρμενικής καταγωγής και ο ίδιος.
Η Αμερική είχε έναν σημαντικό και θετικό ρόλο σε αυτήν την επική τραγωδία. Οι ιεραπόστολοι και οι διπλωμάτες της ήταν μεταξύ εκείνων που έκρουσαν τον κώδωνα για τις φρικαλεότητες που εκτυλίσσονται χιλιάδες μίλια μακριά σε έναν ελάχιστα γνωστό χριστιανικό λαό. Χρησίμευσε ως καταφύγιο για αμέτρητους επιζώντες της γενοκτονίας.
Όπως συνεχίζει ο Mahtesian, «όσοι ήταν αρκετά τυχεροί για να φτάσουν στην Αμερική, ήταν ευγνώμονες μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής τους. Αυτή η χώρα τους έδωσε πολλά - μια ευκαιρία να ανακάμψουν, να ξαναχτίσουν, να ζήσουν χωρίς φόβο. Ήταν ο φάρος τους σε έναν δολοφονικό και απίστευτα σκληρό κόσμο, ένα μέρος που τους έδινε περισσότερες ευκαιρίες και ελπίδες από ό, τι θα μπορούσαν να φανταστούν μόλις λίγα χρόνια πριν».
Ωστόσο, αυτό που «πονούσε» τους Αρμένιους της Αμερικής ήταν ότι αυτή η καταγραφή της γενοκτονίας από την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών δεν ήρθε ποτέ. Άλλα έθνη -όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ρωσία μεταξύ άλλων- κατέστησαν σαφές ότι οι σφαγές ήταν γενοκτονία. Αλλά όχι η Αμερική.
Στις ΗΠΑ, οι προσπάθειες για διασφάλιση αυτής της δήλωσης απορρίφθηκαν ως απόπειρα διευθέτησης κάποιας αρχαίας φυλετικής διαμάχης, μιας διαμάχης στην οποία η Αμερική δεν είχε καμία δουλειά να ανακατευτεί. Αλλά είχε κάθε λόγο να ασκήσει την ηθική της εξουσία χαρακτηρίζοντας τις ενέργειες της Τουρκίας εναντίον του αρμενικού λαού με σαφείς όρους. «Αυτή ήταν η πρώτη σύγχρονη γενοκτονία, τόσο ύπουλη και αποτελεσματική στον σχεδιασμό της που ακόμη και ο Αδόλφος Χίτλερ μίλησε γι’ αυτήν με θαυμασμό», τονίζει ο αρθρογράφος.
«Ποιος μιλάει σήμερα για τον αφανισμό των Αρμενίων;», διερωτήθηκε ο Χίτλερ το 1939, μία εβδομάδα πριν τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία.
Η Τουρκία υπονόμευσε η ίδια το πιο ισχυρό επιχείρημά της
Η αποτυχία να αναφερθεί η γενοκτονία με το όνομά της επέτρεψε και ενθάρρυνε την ανάπτυξη ενός βιομηχανικού συγκροτήματος άρνησης της γενοκτονίας, χρηματοδοτούμενο από τουρκικά συμφέροντα.
Για την τουρκική κυβέρνηση, η επιβεβαίωση της γενοκτονίας ήταν μια «κόκκινη γραμμή». Ακόμη και οι αποφασιστικές προσπάθειες πολιτικών της πρώτης γραμμής, όπως του γερουσιαστή Ρόμπερτ Ντόουλ, δεν ήταν αρκετές για να ξεπεράσουν τον φόβο της αποξένωσης ενός τόσο σημαντικού συμμάχου.
Τελικά, η Τουρκία υπονόμευσε η ίδια το πιο ισχυρό επιχείρημά της. Αποδείχθηκε η αναξιοπιστία της ως συμμάχου υπό την ηγεσία του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αλλάζοντας την πολιτική ρητορική που απέτρεπε ακόμη και Αμερικανούς προέδρους που είχαν την πρόθεση να αναγνωρίσουν τη γενοκτονία.
Ο Μπάιντεν είχε υποσχεθεί στην προεκλογική του εκστρατεία να αναγνωρίσει επίσημα τη Γενοκτονία των Αρμενίων, μια υπόσχεση που κανείς δεν είχε πάρει στα σοβαρά, αφού την είχαν ξανακούσει από τον Μπαράκ Ομπάμα.
Ωστόσο, ο Μπάιντεν εκπλήρωσε την υπόσχεσή του και οι ΗΠΑ έγιναν η τελευταία χώρα που αναγνωρίζει επίσημα και καταδικάζει τη Γενοκτονία των Αρμενίων.
Θα υπάρξει απάντηση από την τουρκική κυβέρνηση; Ναι. Η σχέση ανάμεσα στις δύο χώρες πιθανότατα θα επιδεινωθεί περαιτέρω.
Όμως ο Μπάιντεν έβαλε τις Ηνωμένες Πολιτείες στη σωστή πλευρά της ιστορίας και επέτρεψε στους γιους, τις κόρες, τα εγγόνια και τα δισέγγονα των επιζώντων της Γενοκτονίας των Αρμενίων να τιμήσουν την κληρονομιά τους. Επίσης, εξίσου σημαντικό, απέκλεισε μόνιμα την επιλογή οποιουδήποτε μελλοντικού προέδρου να αποκαλέσει τις φρικτές βιαιότητες του 1915 οτιδήποτε άλλο εκτός από το πραγματικό τους όνομα.
Όπως σχολιάζει το «Politico», πρόκειται για μια παραπλανητικά απλή κίνηση, χωρίς κάποια νομική ισχύ. Ωστόσο, είναι μια τολμηρή κίνηση για τον Μπάιντεν, ο οποίος προχώρησε πέρα από οτιδήποτε ήταν πρόθυμος να κάνει οποιοσδήποτε άλλος Αμερικανός πρόεδρος. Μέχρι τώρα, οι Αμερικανοί πρόεδροι είχαν αρνηθεί να εφαρμόσουν επίσημα τον όρο «γενοκτονία», φοβούμενοι τις αντιδράσεις από την Τουρκία, η οποία την αρνείται κατηγορηματικά.
Σύμφωνα με την τουρκική πλευρά, η βία του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου μεταξύ Μουσουλμάνων Οθωμανών και Χριστιανών Αρμενίων οδήγησε σε μεγάλες απώλειες και στις δύο πλευρές. Σύμφωνα με τους περισσότερους ιστορικούς, ωστόσο, τα στοιχεία είναι ξεκάθαρα ότι οι Τούρκοι συμμετείχαν σε μια εκστρατεία εθνοκάθαρσης για χρόνια, η οποία περιελάμβανε αναγκαστικές «πορείες θανάτου» και λιμοκτονία.
Ανοιχτή πληγή για τους Αρμένιους
Η δήλωση του Μπάιντεν αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό βήμα προς την εκπλήρωση της δέσμευσης της Αμερικής στα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλο τον κόσμο. Στην ίδια την Αμερική, αρχίζει να κλείνει την ανοιχτή πληγή στους Αρμένιους.
Κάθε Αμερικανός Αρμενικής καταγωγής – ή μάλλον κάθε Αρμένιος στην παγκόσμια διασπορά - ζει με το φάντασμα της Γενοκτονίας των Αρμενίων. «Μαθαίνει τις σκληρές οικογενειακές ιστορίες σε νεαρή ηλικία. Βλέπει φωτογραφίες που δεν μπορεί ποτέ να ξεχάσει. Αυτό που μας ενώνει είναι μια υπερηφάνεια και χαρά για την αρχαία μας κληρονομιά, αλλά και μια αίσθηση κοινής θλίψης για αυτό το βάναυσο κομμάτι μιας ημιτελούς ιστορικής αποστολής. Είτε πρόκειται για τις αρμενικές κοινότητες της Καλιφόρνιας είτε της Βοστώνης ή του Σικάγου ή του Ντιτρόιτ ή της Φιλαδέλφειας ή οπουδήποτε αλλού, έχουμε παγιδευτεί σε μια περίοδο πένθους χωρίς τέλος, μια νεκρική πομπή χωρίς τελικό προορισμό, καθώς μας αρνήθηκαν την αλήθεια του τι συνέβη το 1915 και οι εμπειρίες αγαπημένων δεν έγιναν γνωστές», γράφει ο συντάκτης του άρθρου, Charlie Mahtesian, αρμενικής καταγωγής και ο ίδιος.
Η Αμερική είχε έναν σημαντικό και θετικό ρόλο σε αυτήν την επική τραγωδία. Οι ιεραπόστολοι και οι διπλωμάτες της ήταν μεταξύ εκείνων που έκρουσαν τον κώδωνα για τις φρικαλεότητες που εκτυλίσσονται χιλιάδες μίλια μακριά σε έναν ελάχιστα γνωστό χριστιανικό λαό. Χρησίμευσε ως καταφύγιο για αμέτρητους επιζώντες της γενοκτονίας.
Όπως συνεχίζει ο Mahtesian, «όσοι ήταν αρκετά τυχεροί για να φτάσουν στην Αμερική, ήταν ευγνώμονες μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής τους. Αυτή η χώρα τους έδωσε πολλά - μια ευκαιρία να ανακάμψουν, να ξαναχτίσουν, να ζήσουν χωρίς φόβο. Ήταν ο φάρος τους σε έναν δολοφονικό και απίστευτα σκληρό κόσμο, ένα μέρος που τους έδινε περισσότερες ευκαιρίες και ελπίδες από ό, τι θα μπορούσαν να φανταστούν μόλις λίγα χρόνια πριν».
Ωστόσο, αυτό που «πονούσε» τους Αρμένιους της Αμερικής ήταν ότι αυτή η καταγραφή της γενοκτονίας από την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών δεν ήρθε ποτέ. Άλλα έθνη -όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ρωσία μεταξύ άλλων- κατέστησαν σαφές ότι οι σφαγές ήταν γενοκτονία. Αλλά όχι η Αμερική.
Στις ΗΠΑ, οι προσπάθειες για διασφάλιση αυτής της δήλωσης απορρίφθηκαν ως απόπειρα διευθέτησης κάποιας αρχαίας φυλετικής διαμάχης, μιας διαμάχης στην οποία η Αμερική δεν είχε καμία δουλειά να ανακατευτεί. Αλλά είχε κάθε λόγο να ασκήσει την ηθική της εξουσία χαρακτηρίζοντας τις ενέργειες της Τουρκίας εναντίον του αρμενικού λαού με σαφείς όρους. «Αυτή ήταν η πρώτη σύγχρονη γενοκτονία, τόσο ύπουλη και αποτελεσματική στον σχεδιασμό της που ακόμη και ο Αδόλφος Χίτλερ μίλησε γι’ αυτήν με θαυμασμό», τονίζει ο αρθρογράφος.
«Ποιος μιλάει σήμερα για τον αφανισμό των Αρμενίων;», διερωτήθηκε ο Χίτλερ το 1939, μία εβδομάδα πριν τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία.
Η Τουρκία υπονόμευσε η ίδια το πιο ισχυρό επιχείρημά της
Η αποτυχία να αναφερθεί η γενοκτονία με το όνομά της επέτρεψε και ενθάρρυνε την ανάπτυξη ενός βιομηχανικού συγκροτήματος άρνησης της γενοκτονίας, χρηματοδοτούμενο από τουρκικά συμφέροντα.
Για την τουρκική κυβέρνηση, η επιβεβαίωση της γενοκτονίας ήταν μια «κόκκινη γραμμή». Ακόμη και οι αποφασιστικές προσπάθειες πολιτικών της πρώτης γραμμής, όπως του γερουσιαστή Ρόμπερτ Ντόουλ, δεν ήταν αρκετές για να ξεπεράσουν τον φόβο της αποξένωσης ενός τόσο σημαντικού συμμάχου.
Τελικά, η Τουρκία υπονόμευσε η ίδια το πιο ισχυρό επιχείρημά της. Αποδείχθηκε η αναξιοπιστία της ως συμμάχου υπό την ηγεσία του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αλλάζοντας την πολιτική ρητορική που απέτρεπε ακόμη και Αμερικανούς προέδρους που είχαν την πρόθεση να αναγνωρίσουν τη γενοκτονία.
Ο Μπάιντεν είχε υποσχεθεί στην προεκλογική του εκστρατεία να αναγνωρίσει επίσημα τη Γενοκτονία των Αρμενίων, μια υπόσχεση που κανείς δεν είχε πάρει στα σοβαρά, αφού την είχαν ξανακούσει από τον Μπαράκ Ομπάμα.
Ωστόσο, ο Μπάιντεν εκπλήρωσε την υπόσχεσή του και οι ΗΠΑ έγιναν η τελευταία χώρα που αναγνωρίζει επίσημα και καταδικάζει τη Γενοκτονία των Αρμενίων.
Θα υπάρξει απάντηση από την τουρκική κυβέρνηση; Ναι. Η σχέση ανάμεσα στις δύο χώρες πιθανότατα θα επιδεινωθεί περαιτέρω.
Όμως ο Μπάιντεν έβαλε τις Ηνωμένες Πολιτείες στη σωστή πλευρά της ιστορίας και επέτρεψε στους γιους, τις κόρες, τα εγγόνια και τα δισέγγονα των επιζώντων της Γενοκτονίας των Αρμενίων να τιμήσουν την κληρονομιά τους. Επίσης, εξίσου σημαντικό, απέκλεισε μόνιμα την επιλογή οποιουδήποτε μελλοντικού προέδρου να αποκαλέσει τις φρικτές βιαιότητες του 1915 οτιδήποτε άλλο εκτός από το πραγματικό τους όνομα.
