Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία που κρατάει με κομμένη την ανάσα όλη την υφήλιο, ακόμη και στις στιγμές εκείνες που η ανθρωπότητα λυγίζει μπροστά στη φρίκη του πολέμου, έχει να αναδείξει ένα νέο «διχασμό». Την καταστροφική λογική της «ουδετερότητας» στη σύγκρουση αλλά και της άνευ όρων στάσης και θέσης.

Με τον κύριο προβληματισμό κάθε υγιούς σκεπτόμενου να είναι το «γιατί», γιατί η απάντηση να είναι η πολεμική σύγκρουση, μεσολαβούν πολλά που γίνονται αντιληπτά στο γυμνό μάτι. 

Μπορούν να ειπωθούν αρκετά για τον Ζελένσκι και τη διακυβέρνησή του. Μία διακυβέρνηση με πολλά αμφιλεγόμενα σημεία. Όπως γίνεται αντιληπτό, χωρίς περιστροφές, τα «ναι μεν, αλλά» δεν είναι απάντηση, αλλά επιδείνωση του προβλήματος.

Η απόλυτη και άνευ όρων εξάρτηση από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ υπονόμευσε την ανεξαρτησία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάτι που έγινε πιο φανερό από ποτέ όταν η αντίδραση από την ίδια την Ευρώπη ήταν καθυστερημένη, επιτρέποντας στον Πούτιν να την εκθέσει σύσσωμη. Ο ρόλος της στα κρίσιμα ζητήματα τα τελευταία 15 χρόνια φανέρωσε γιγαντιαίες αδυναμίες, αν μη τι άλλο.

Το ΝΑΤΟ που ενδυναμώθηκε από την εισβολή της Ρωσίας στα ουκρανικά εδάφη, με μία δεύτερη άνευ όρων στήριξη δεν είναι πανάκεια. Όπως και η λύση δε θα είναι - και σωστά πράττεται από την ελληνική πλευρά- η απάθεια. Στις διεθνείς σχέσεις η απάθεια και η αποφυγή είναι το μεγαλύτερο αυτογκόλ. Το «φαινόμενο της πεταλούδας» που θα προκληθεί στη συνέχεια από την διάρρηξη του ρήγματος αυτού, θα φέρει την χώρα αυτή προ των ευθυνών της, νομοτελειακά. Το να πάρεις θέση, έχει σαφή κίνδυνο που όμως προετοιμάζει τα αντανακλαστικά της ενδιάμεσης χώρας αλλά σαφώς και του υποψηφίου αντιπάλου. «Οι αρχές της στρατηγικής είναι να ξέρεις το πεδίο μάχης, να ξέρεις τις δυνάμεις του αντιπάλου σου και να κάνεις κάτι που ο αντίπαλος σου δεν περιμένει», γράφει ο Σουν Τζου στην «Τέχνη του Πολέμου», την πραγματεία για τις στρατιωτικές στρατηγικές του 6ου π.Χ. αιώνα. Η απάντηση στην εισβολή είναι η στήριξη του αμυνόμενου, εισερχόμενοι σε ένα νέο κεφάλαιο της ιστορίας.

Σε κάθε δολοφονία αμάχου ο κόσμος, οι πολιτικές ηγεσίες και οργανισμοί οφείλουν να ταχθούν στο πλευρό του. Το «δίκαιο του ισχυρού» δεν κερδίζει πάντοτε. Σε κάθε επιχείρηση επεκτατικότητας, όντας γείτονες και με μία Τουρκία που θέτει ως κυρίαρχο θέμα στην ατζέντα της την αποστρατικοποίηση των Ελληνικών νησιών οφείλουμε να είμαστε σαφείς, με απάντηση την ενωμένη Ευρώπη. Ήρθε η ώρα να ληφθούν εντός της ΕΕ οι απαραίτητες σοβαρές αποφάσεις. Η δημιουργία άμυνας είναι απαραίτητη. Και στην πορεία, αποφάσεις επέκτασης του κοινωνικού χαρακτήρα της, όπως εκείνες για τη στήριξη των αδυνάτων, της μείωσης του οικονομικού gap, του τέλους της δίχως όρους υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου και της αναδιανομής του πλούτου. 

Δίπλα στην Ουκρανία και δίπλα στους ανθρώπους που ξεριζώθηκαν. Απέναντι σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού.