Θα βαρεθεί να μιλάει για τα μαρτύρια που πέρασε στο πλαίσιο της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία ο 28χρονος Βρετανός Σον Πίνερ, ο οποίος συνελήφθη. Όταν περάσει η αρχική χαρά, για το γεγονός ότι είναι ζωντανός, τα σοκ θα διαδέχονται το ένα το άλλο.
Το πρόσωπό του σκοτεινιάζει συχνά, άλλωστε, ακόμα και άμα τη επιστροφεί του στην οικογένειά του, στο Πότον της Αγγλίας: «Υπήρχαν σκοτεινές ημέρες. Και έκλαιγα πολύ. Έπρεπε να βρούμε κάτι για το οποίο να ελπίζουμε και έτσι επιβίωσα εγώ».
Όταν παρενέβη η Σαουδική Αραβία και ο Πίνερ, μαζί με άλλους εννιά κρατούμενους, απελευθερώθηκε, έγινε κάτι που δεν περίμενε, αφού «νόμιζα ότι δεν θα βγω ζωντανός».
Οι λεπτομέρειες δεν μοιάζουν τρομακτικές, αλλά σίγουρα είναι: «Πίστευα πως θα πεθάνω. Ήταν μια επίγεια κόλαση. Οι τελευταίοι έξι μήνες ήταν οι χειρότεροι της ζωής μου. Δεν θέλω να ακούσω ABBA ή να δω φρατζόλα ψωμί ποτέ ξανά».
Ο Πίνερ δεν ήταν ο μόνος που υπέφερε από Ρώσους αξιωματούχους. Ένας συγκρατούμενός του, ονόματι Ασλίν με καταγωγή από το Νιούαρκ, αποκάλυψε και διαλόγους με Ρώσους αξιωματικούς, οι οποίοι τον βασάνιζαν και ψυχολογικά με σάουντρακ ρωσικά τραγούδια, τα οποία έπαιζαν 24 ώρες το 24ωρο.
«Ο αξιωματικός έσκυβε μπροστά μου καπνίζοντας το τσιγάρο του και με ρωτούσε “Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;” Του απαντούσα όχι και μου έλεγε στα ρωσικά “Ο θάνατός σου”. Μου έδειχνε το μαχαίρι και την πλάτη μου και μου έλεγε “Είδες τι σου έκανα;” Κατάλαβα ότι με είχε μαχαιρώσει. “Θες ένα γρήγορο θάνατο ή έναν όμορφο θάνατο;” με ρώτησε και εγώ του απάντησα στα ρώσικα: “Ένα γρήγορο θάνατο”. Χαμογέλασε και μου είπε: “Όχι. Θα έχεις έναν όμορφο θάνατο”», προέβη στη συνταρακτική εξομολόγηση ο Ασλίν, ο οποίος είναι 28 χρόνων με καταγωγή από το Νιούαρκ της Αγγλίας και είχε ενταχθεί στους πεζοναύτες της Ουκρανίας το 2018.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια μέχρι να γίνει η πολιορκία της Μαριούπολης και το τάγμα του να παραδοθεί στο ρωσικό στρατό. Έπειτα έγινε η μεταφορά του στο Ντόνετσκ.
Αυτό που έπαθε ο Ασλίν, ήταν ότι δεν μπορούσε να κλάψει. Δεν το έκανε ούτε αφού άκουσε πως καταδικάστηκε σε θάνατο: «Όταν άκουσα πως καταδικάστηκα σε θάνατο ήθελα να κλάψω αλλά δεν μπορούσα. Ήταν πραγματικά ζήτημα επιβίωσης. Η ζωή σου βρίσκεται στα χέρια αυτών των ανθρώπων και κάνεις αυτό που θέλουν ή αλλιώς πρέπει να υποστείς τις συνέπειες».
