Στις 4 Απριλίου, όταν η πόλη του, η Μαριούπολη, αποκλείστηκε απ' όλες τις πλευρές, ο 16χρονος Ντέιβιντ επιβιβάστηκε σε ένα λεωφορείο προς τη Ρωσία.

 Όταν οι ρωσικές Αρχές τον ρώτησαν σχετικά με το τι θέλει να κάνει, τους απάντησε αυτό ακριβώς που ήθελαν να ακούσουν: «Κούνησα το κεφάλι μου και είπα "Ναι, ναι, θέλω να πάω στη Ρωσία". Δεν υπήρχε επιλογή να πάω στην Ουκρανία. Σκέφτηκα να πάω (στη Ρωσία) και να φύγω γρήγορα μέσω Λευκορωσίας», είπε.

 Ωστόσο, όταν ο 16χρονος έφτασε στον προορισμό του, μια πόλη στη δυτική Ρωσία, οι τοπικές Αρχές τον έστειλαν σε ίδρυμα για παιδιά επειδή ήταν κάτω των 18 ετών. Του είπαν ότι θα έπρεπε να μείνει εκεί μέχρι να ενηλικιωθεί και του πήραν το διαβατήριο.

 Ο Ντέιβιντ πέρασε οκτώ μήνες ζώντας σε ένα ρωσικό ίδρυμα και κατάφερε να βγει μόνο χάρη σε μια τεράστια προσπάθεια των πρώην υπευθύνων της λέσχης νέων που συμμετείχε, οι οποίοι είχαν κινηθεί προς το Κίεβο τη δεύτερη ημέρα του πολέμου. Παράλληλα έλαβε βοήθεια και από Ρώσους εθελοντές οι οποίοι βοηθούν απελαθέντες Ουκρανούς να φύγουν από τη Ρωσία.

 Ο Ντέιβιντ, ο οποίος δεν θέλησε να δώσει το επώνυμό του, είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά από την Ουκρανία που φέρονται να απελάθηκαν και να στάλθηκαν ασυνόδευτα στη Ρωσία. Σε αντίθεση με τον Ντέιβιντ, τα περισσότερα από τα παιδιά πιστεύεται ότι προέρχονται από ουκρανικά ορφανοτροφεία. Σύμφωνα με τα δημόσια διαθέσιμα στοιχεία της ίδιας της Ρωσίας, τουλάχιστον 400 παιδιά που έφυγαν από την Ουκρανία έχουν υιοθετηθεί από ρωσικές οικογένειες. Η Ουκρανία λέει ότι οι ενέργειες της Ρωσίας συνιστούν γενοκτονία, καθώς μεταφέρει με τη βία παιδιά από τη μια χώρα στην άλλη.

 Ο Ντέιβιντ είναι ένας μουσικά προικισμένος έφηβος. Σε μικρή ηλικία έγινε το μοναδικό αγόρι της χορωδίας που πληρωνόταν για να τραγουδάει στην εκκλησία της Μαριούπολης.

 Ο νεαρός είχε μείνει με τη γιαγιά του το βράδυ πριν από την εισβολή. Έμεινε μαζί της μέχρι τις 8 Μαρτίου, όταν αποφάσισε να προσπαθήσει να επισκεφθεί τη μητέρα του. Οι βόμβες έπεφταν παντού, είπε ο Ντέιβιντ, προσθέτοντας πως είχε αποκλειστεί και πως έκλεβε όπως όλοι στη γειτονιά για να επιβιώσει. Αφού τελικά πήγε στη μητέρα του επέστρεψε στη γιαγιά του λίγες μέρες μετά. Κατά μήκος των δρόμων και στις αυλές έβλεπε πτώματα σε διάφορα στάδια αποσύνθεσης.

 Στη συνέχεια, Ρώσοι στρατιώτες μπήκαν στην περιοχή του. Τον σταμάτησαν καθώς περπατούσε σε έναν δρόμο και τον ανάγκασαν να μείνει με το εσώρουχό του και να σταθεί σε έναν φράχτη ρωτώντας τον αν έχει δει Ουκρανούς στρατιώτες. Λίγο μετά, οι ρωσικές Αρχές του προσέφεραν έξοδο διαφυγής προς τη Ρωσία. Ο Ντέιβιντ τελικά οδηγήθηκε σε ένα ίδρυμα για παιδιά.

 Σύντομα κοινοποίησε στο προσωπικό του ιδρύματος πως ήθελε να επιστρέψει στη Μαριούπολη. Προσπάθησε να τηλεφωνήσει στη μητέρα του και να την πείσει να έρθει να τον παραλάβει. Αλλά εκείνη αρνήθηκε.

 Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Ντέιβιντ έβρισκε παρηγοριά στη μουσική του. Ηχογράφησε δύο άλμπουμ με το κινητό του «ανακατεύοντας» την παραδοσιακή ουκρανική μουσική και ποίηση με την ηλεκτρονική μουσική.

  Το ίδρυμα ήταν ένα καταθλιπτικό μέρος, είπε ο Ντέιβιντ. Τα γεύματα, ο χρόνος στην ύπαιθρο και η ώρα του ύπνου ήταν προγραμματισμένα και ήταν δύσκολο να είναι κανείς μόνος του. Στο τοπικό σχολείο, τον έβαλαν δύο χρόνια πίσω, ώστε να μπορέσει να καλύψει το κενό της ρωσικής ιστορίας και άλλων πτυχών του ρωσικού προγράμματος σπουδών.

 Στις αρχές Οκτωβρίου ο Ντέιβιντ έμαθε ότι θα μπορούσε να φύγει αν η μητέρα του έδινε την άδεια σε ένα τρίτο πρόσωπο. Μέσω ενός δικτύου Ρώσων εθελοντών καταρτίστηκε ένα σχέδιο προκειμένου ο 16χρονος να φύγει από τη χώρα. Χρειάστηκαν εβδομάδες για να πεισθεί η μητέρα του παιδιού να πάει σε συμβολαιογράφο στη Μαριούπολη, αλλά τελικά το έκανε.

 Ο Ντέιβιντ ζει τώρα σε έναν ξενώνα στο Κίεβο και σχεδιάζει να ηχογραφήσει το τρίτο του άλμπουμ με το καλλιτεχνικό όνομα TRUFFIKSS.

 Με πληροφορίες από Guardian