Είναι δεδομένο ότι ο δυτικός κόσμος, μέσα στην πολυθρύλητη ελευθεριότητά του, ρίχνει μια ματιά στην Τουρκία ακουμπώντας... μελαγχολικά το χέρι στο μάγουλό του. Επιπλέον ο προβληματισμός αφορά στο πώς τα μέλη ενός Συμφώνου Άμυνας, όπως είναι το ΝΑΤΟ, μαλώνουν μεν τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για τις πράξεις του, οι οποίες φέρουν έντονη την οσμή του αυταρχισμού και της μοναρχίας, παρ' όλα αυτά δεν θέτουν τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων προκειμένου να πραγματοποιήσουν κυρώσεις που θα ήταν επώδυνες για την οικονομία της χώρας, η οποία είναι πάντα για τους πολίτες το πρώτιστο ζητούμενο. 

Ο Ερντογάν μπορεί, εντός των συνόρων και δίχως πρόβλημα, να φυλακίζει τον δήμαρχο της Κωνσταντινούπολης επειδή δεν ρέπει προς εκείνον, να ποινικοποιεί το φιλοκουρδικό κόμμα, να απειλεί, εν είδει προεκλογικού αγώνα, την Ελλάδα με... επίσκεψη βράδυ και επίθεση με πύραυλο εμβέλειας 1.000 χιλιομέτρων, να αποκαλεί τους διαφωνούντες τρομοκράτες και όλα αυτά με ένα αχνό... χάδι, εν είδει μαλώματος, του δυτικού πολιτισμού προς το πρόσωπό του. 



Επιπλέον, μπορεί να επιτίθεται στη Συρία και να μην επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία, σημείο που στάθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατά τη συνέντευξή του στο δημοσιογράφο του CNN, Φαρίντ Ζακαρία, στο Νταβός. 

Όλα αυτά σοκάρουν, αλλά για ένα μέρος του πολιτισμένου κόσμου αποτελούν κόκκινο συναγερμό. Κόκκινο, όπως το χρώμα που έχει στο εξώφυλλό του το περιοδικό «Economist». Τιτλοφορείται «Η διαφαινόμενη δικτατορία του Ερντογάν», με περιγραφή «Μία ειδική αναφορά στην αυτοκρατορία του Ερντογάν». 

Το φύλλο αναμένεται με ενδιαφέρον αυτό το Σάββατο και είναι δεδομένο ότι αν δεν έχει ήδη πληροφορηθεί το περιεχόμενό του, ο «σουλτάνος» είναι ο πρώτος που θα το διαβάσει.