Πολλές δεκαετίες από τότε που η διαπόμπευση συνόδευε τους αθλητές που θα τολμούσαν να εκφράσουν την ιδιαιτερότητα στη σεξουαλικότητά τους δεν έχουν περάσει και ακόμα και τώρα, που τον κόσμο διέπει αποδοχή, είναι δύσκολος κάματος να βγει κάποιος και να πει ότι είναι ομοφυλόφιλος. 

Η ομολογία του Γιακούμπ Γιάνκτο, του 27χρονου χαφ με τις 45 συμμετοχές και τα τέσσερα γκολ στην εθνική ποδοσφαίρου της Τσεχίας, είναι ένας συμβολισμός. Σε όλο το βίντεο που τον εμφανίζει με σκοτεινό φόντο, να ανακοινώνει την ομοφυλοφιλία του, η δράση και η αντίδραση εμφανίζονται εναλλασσόμενες και μεταμφιεσμένες. Η δράση είναι ένα τρέμουλο που θέλει απεγνωσμένα να κάνει την εμφάνισή του, ένας κόσμος που τα στερεότυπα, τα οποία έχουν τοποθετηθεί στην ψυχή του εξ απαλών ονύχων και ουδέν υπαρξιακό φαινόμενο γινόταν να τα ξεριζώσει, καθιστούν έντονη την παρουσία τους. 

Πρόκειται για τη συστολή από τις ενδεχόμενες συνέπειες της ομολογίας, την ντροπή, όχι για τις ίδιες τις προτιμήσεις του στην ουσία τους αλλά για εκείνα που οι προτιμήσεις του θα φέρουν σε ανθρώπους που δεν έπρεπε καν να ασχολούνται. 



Και μετά, η αντίδραση. Η άνωση από τον σκοτεινό βυθό στο φως. Η ώθηση να σκοτωθούν όλα τα υπαρξιακά ζιζάνια που δεν πρέπει καν να υπάρχουν. Η λύτρωση από έναν κόσμο που δεν είναι δικός του, αλλά ουδείς του τον επιβάλλει. 

Ο Γιακούμπ Γιάνκτο, εργατικός μετανάστης από την εφηβεία του, από τα 19 του στο Ούντινε, δανεικός στην Άσκολι την πρώτη χρονιά του, από το 2016 έως το 2018 στην Ουντινέζε, από το 2018 έως το 2021 στη Σαμπντόρια, έπειτα στη Μαδρίτη για τη Χετάφε, τώρα δανεικός στη Σλάβια Πράγας, κατάφερε να μη λυγίσει. Κοίταξε την κάμερα όπως ο Έντι Ρέντμεϊν, στον οποίο φέρνει κιόλας αισθητά, αλλά δίχως να προσθέσει δραματουργία με την οποία ο Άγγλος ηθοποιός θα έντυνε μια τέτοια ομολογία, κατόρθωσε να πει κάτι πάρα πολύ σημαντικό διατηρώντας θαμμένα τα σημάδια της κατάρρευσης.  

Αυτό είπε: «Γεια. Είμαι ο Γιάκουμπ Γιάνκτο. Όπως κάθε άνθρωπος, έχω τα δυνατά μου σημεία, τις αδυναμίες μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου, μια δουλειά στην οποία κάνω το καλύτερο δυνατό εδώ και χρόνια με σοβαρότητα, επαγγελματισμό και πάθος. Όπως κάθε άνθρωπος, θέλω επίσης να ζήσω τη ζωή μου ελεύθερος. Χωρίς φόβους. Χωρίς προκαταλήψεις. Χωρίς βία. ΑΛΛΑ με αγάπη. Είμαι γκέι και δεν θέλω να κρύβομαι άλλο». 



Ο Γιακούμπ Γιάνκτο συμβολίζει ακριβώς το zeitgeist: το πνεύμα της εποχής. Τη συγκεκριμένη στιγμή, που τα υπολείμματα από την αρτηριοσκλήρωση ακόμη υπάρχουν, αλλά το ανθρώπινο είδος είναι διατεθειμένο να αντεπεξέλθει στις πνευματικές δυσκολίες που πρόκειται να τσιγκλήσουν το θυμικό του και την ανοχή του απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις. 

Δεν είναι μια κραυγαλέα επαναστατική πράξη, ένας παθιασμένος μονόλογος που βγήκε από το ορμέμφυτο, αλλά μια κίνηση που υπαγορεύτηκε από το ψυχόρμητο και την καίρια στιγμή, εκεί που το μεγαλείο θα έδινε τη θέση του στη λύπηση, κράτησε στην ολότητά της την αξιοπρέπειά της. Ο Γιάνκτο ήθελε να κλάψει, αλλά δεν έκλαψε, ήθελε να λυγίσει, αλλά δεν λύγισε. 

Και μπορεί η ρίζα της λέξης άνθρωπος να μην προκύπτει από το «άνω θρώσκω», αλλά ουδόλως βλάπτει το ον όντως να κοιτάζει ψηλά.