Ο Ναέλ, ο «Μπατίστ» και οι «δύο Γαλλίες» που συγκρούονται
Ήρθαν στη μνήμη οι ταραχές του 2005
Ο θάνατος του 17χρονου Γαλλοαλγερινού Ναέλ από αστυνομικά πυρά που πυροδότησε ταραχές σε όλη τη Γαλλία δεν ήταν εντελώς απροσδόκητος. Επανέφερε στη μνήμη τις ταραχές του 2005, που ξέσπασαν εκείνη τη χρονιά από ένα παρόμοιο περιστατικό στο οποίο ο 17χρονος Ζιέντ Μπενά και η 15χρονη Μπουνά Τραορέ, και οι δύο από το παρισινό προάστιο του Παρισιού Κλισί σου-Μπουά, έπαθαν ηλεκτροπληξία και έχασαν τη ζωή τους όταν μπήκαν στις εγκαταστάσεις ενός ηλεκτρικού μετασχηματιστή για να γλιτώσουν από κλιμάκιο αντεγκληματικής αστυνομίας.
Το περιστατικό του 2005 πυροδότησε 21 ημέρες συγκρούσεων σε ολόκληρη τη χώρα, κατά τις οποίες κάηκαν περισσότερα από 10.000 οχήματα, 300 δημόσια και ιδιωτικά κτίρια υπέστησαν ζημιές και περίπου 4.000 άτομα συνελήφθησαν. Οι εντάσεις οξύνθηκαν, όταν ο τότε υπουργός Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί αναφέρθηκε στους ταραχοποιούς ως «συμμορία από αποβράσματα». Δώδεκα ημέρες μετά την έναρξη αυτών των ταραχών, παραδεχόμενη ότι δεν κατάφερε να περιορίσει τη βία, η κυβέρνηση κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Και ακόμη και τότε, χρειάστηκαν 10 μέρες ακόμη για να τερματιστεί η κρίση.
Σήμερα, οι εντάσεις στη Γαλλία μαίνονται μετά τη δολοφονία του Nαέλ στη Ναντέρ. Πολλοί δήμαρχοι προειδοποιούν για την επέκταση των συγκρούσεων, ειδικά επειδή πολλοί από τους ταραξίες είναι ηλικίας 13 ή 14 ετών.
Νεαροί εθεάθησαν να εισβάλλουν και να λεηλατούν πολυτελή καταστήματα, καθώς και μικρά παντοπωλεία, να πυρπολούν κάδους απορριμμάτων και αστυνομικά τμήματα, δημαρχεία και άλλα κτίρια. Εκατοντάδες σταθμοί λεωφορείων υπέστησαν βανδαλισμούς.
Αλλά ένα περιστατικό εξόργισε ιδιαίτερα τους απλούς Γάλλους κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, όταν δύο αυτοκίνητα πυρπολήθηκαν από νεαρούς κουκουλοφόρους μπροστά από το σπίτι του δημάρχου της πόλης L'Hay-les-Roses, νότια του Παρισιού. Ο δήμαρχος δεν ήταν στο σπίτι, αλλά η σύζυγός του και τα δύο μικρά παιδιά τους αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν γρήγορα το σπίτι τους, φοβούμενοι για τη ζωή τους. Ο δήμαρχος είχε μιλήσει ενάντια στους ταραχοποιούς από τότε που ξεκίνησε η κρίση και έφραξε την πόρτα του δημαρχείου με κιγκλιδώματα και συρματοπλέγματα. Είναι πεπεισμένος ότι η επίθεση στο σπίτι της οικογένειάς του ήταν επί προσωπικού.
Αυτές οι δύο περίοδοι βίας –το 2005 και σήμερα– πυροδοτήθηκαν με παρόμοιο τρόπο. Και οι δύο αντικατοπτρίζουν χρόνια απογοήτευσης και απελπισίας μεταξύ της δεύτερης και της τρίτης γενιάς μεταναστών από την υποσαχάρια και τη Βόρεια Αφρική. Πάνω από το 10% του γαλλικού πληθυσμού είναι πρόσφατοι μετανάστες και τα παιδιά και τα εγγόνια τους εξακολουθούν να δυσκολεύονται να ενσωματωθούν στη γαλλική κοινωνία. Αρκετές μελέτες όλα αυτά τα χρόνια έχουν δείξει ότι ο «Μοχάμεντ» θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να βρει δουλειά από τον «Μπατίστ».
Το γαλλικό σύστημα φέρεται να είναι απρόσβλητο στις διακρίσεις. Η είσοδος στα καλύτερα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια, ακόμη και η απόκτηση των καλύτερων θέσεων εργασίας στο δημόσιο, υπόκεινται σε ανταγωνισμό, όπου οι βαθμοί καθορίζουν το ακαδημαϊκό και επαγγελματικό μέλλον. Αλλά αυτό το σύστημα απέτυχε να ενσωματώσει Αφρικανούς και Βορειοαφρικανούς μετανάστες. Ο κύκλος της φτώχειας στον οποίο έχουν παγιδευτεί δεν προσφέρει στα παιδιά τους τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να σπουδάσουν και να επιτύχουν. Ο ρατσισμός προς τους Άραβες και τους Αφρικανούς είναι επίσης σε άνοδο.
Αυτός ο κύκλος της φτώχειας και του αποκλεισμού κάνει αυτά τα παιδιά να αναζητούν μια άλλη ταυτότητα. Άλλοι τη βρίσκουν στο τζαμί, άλλοι στους δρόμους, με εγκληματικές συμμορίες.
Ο 21χρονος Σαλίμ ζει στο Sarcelles, βόρεια του Παρισιού. Η εβραϊκή κοινότητα που ζούσε εκεί έφυγε λόγω έντονου αισθήματος ανασφάλειας. Από τότε που τελείωσε το σχολείο, δουλεύει περιστασιακά και έχει ελάχιστες ελπίδες για το μέλλον. «Η μητέρα μου δούλευε τα βράδια ως καθαρίστρια σε ένα νοσοκομείο. Με τα αδέρφια μου συχνάζουμε στη γειτονιά μετά το σχολείο. Τώρα προσέχω τα αδέρφια μου, φροντίζοντας να μην συμμετέχουν στις ομάδες που κάνουν φασαρίες τη νύχτα. Δεν είναι εύκολο», είπε στην Jerusalem Post.
Αυτή η κατάσταση, όπου ακραίες ομάδες εκμεταλλεύονται όσους αισθάνονται απόρριψη, δημιούργησε συνοικίες στις οποίες η αστυνομία φοβάται να μπει. Σε αναζήτηση ταυτότητας, κάποιοι νέοι υιοθετούν αντι-ισραηλινές και αντισημιτικές απόψεις. Είναι ένα επικίνδυνο κοκτέιλ. Μερικοί από αυτούς συνδέουν τα δικά τους συναισθήματα δίωξης και απόρριψης με το παλαιστινιακό ζήτημα.
Μετά από έκτακτη συνάντηση με τους υπουργούς του, ο πρόεδρος Μακρόν κάλεσε την περασμένη Παρασκευή τους γονείς να αναλάβουν την ευθύνη για τα παιδιά τους και να τα κρατήσουν στο σπίτι. «Ο ρόλος του κράτους δεν είναι να αντικαταστήσει τους γονείς», υποστήριξε. Κάλεσε επίσης για συνεργασία μεταξύ της κυβέρνησης και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, για να διαγράφεται το περιεχόμενο που υποκινεί τη βία και να κλείσουν οι λογαριασμοί των ηγετών των ταραχών.
Ο Μακρόν ελπίζει ότι η στοχοποίηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, σε συνδυασμό με μια μαζική αστυνομική παρουσία σε ευαίσθητες τοποθεσίες, θα σβήσει τη φωτιά τουλάχιστον προς το παρόν.
Γνωρίζει ωστόσο ότι ακόμα κι αν οι ταραχές υποχωρήσουν, το κοινωνικοοικονομικό ρήγμα δεν πρόκειται να κλείσει. Ο αυξανόμενος πληθωρισμός και η κλιμακούμενη στεγαστική κρίση πλήττουν σκληρά τα προάστια. Μέχρι να βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση και περισσότερα παιδιά στα προάστια να έχουν καλύτερες πιθανότητες να πετύχουν στη ζωή τους, η πικρία αυτής της «Δεύτερης Γαλλίας» θα διευρυνθεί. Ο επόμενος κύκλος ταραχών είναι ήδη προ των πυλών.
Το περιστατικό του 2005 πυροδότησε 21 ημέρες συγκρούσεων σε ολόκληρη τη χώρα, κατά τις οποίες κάηκαν περισσότερα από 10.000 οχήματα, 300 δημόσια και ιδιωτικά κτίρια υπέστησαν ζημιές και περίπου 4.000 άτομα συνελήφθησαν. Οι εντάσεις οξύνθηκαν, όταν ο τότε υπουργός Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί αναφέρθηκε στους ταραχοποιούς ως «συμμορία από αποβράσματα». Δώδεκα ημέρες μετά την έναρξη αυτών των ταραχών, παραδεχόμενη ότι δεν κατάφερε να περιορίσει τη βία, η κυβέρνηση κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Και ακόμη και τότε, χρειάστηκαν 10 μέρες ακόμη για να τερματιστεί η κρίση.
Σήμερα, οι εντάσεις στη Γαλλία μαίνονται μετά τη δολοφονία του Nαέλ στη Ναντέρ. Πολλοί δήμαρχοι προειδοποιούν για την επέκταση των συγκρούσεων, ειδικά επειδή πολλοί από τους ταραξίες είναι ηλικίας 13 ή 14 ετών.
Νεαροί εθεάθησαν να εισβάλλουν και να λεηλατούν πολυτελή καταστήματα, καθώς και μικρά παντοπωλεία, να πυρπολούν κάδους απορριμμάτων και αστυνομικά τμήματα, δημαρχεία και άλλα κτίρια. Εκατοντάδες σταθμοί λεωφορείων υπέστησαν βανδαλισμούς.
Αλλά ένα περιστατικό εξόργισε ιδιαίτερα τους απλούς Γάλλους κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, όταν δύο αυτοκίνητα πυρπολήθηκαν από νεαρούς κουκουλοφόρους μπροστά από το σπίτι του δημάρχου της πόλης L'Hay-les-Roses, νότια του Παρισιού. Ο δήμαρχος δεν ήταν στο σπίτι, αλλά η σύζυγός του και τα δύο μικρά παιδιά τους αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν γρήγορα το σπίτι τους, φοβούμενοι για τη ζωή τους. Ο δήμαρχος είχε μιλήσει ενάντια στους ταραχοποιούς από τότε που ξεκίνησε η κρίση και έφραξε την πόρτα του δημαρχείου με κιγκλιδώματα και συρματοπλέγματα. Είναι πεπεισμένος ότι η επίθεση στο σπίτι της οικογένειάς του ήταν επί προσωπικού.
Αυτές οι δύο περίοδοι βίας –το 2005 και σήμερα– πυροδοτήθηκαν με παρόμοιο τρόπο. Και οι δύο αντικατοπτρίζουν χρόνια απογοήτευσης και απελπισίας μεταξύ της δεύτερης και της τρίτης γενιάς μεταναστών από την υποσαχάρια και τη Βόρεια Αφρική. Πάνω από το 10% του γαλλικού πληθυσμού είναι πρόσφατοι μετανάστες και τα παιδιά και τα εγγόνια τους εξακολουθούν να δυσκολεύονται να ενσωματωθούν στη γαλλική κοινωνία. Αρκετές μελέτες όλα αυτά τα χρόνια έχουν δείξει ότι ο «Μοχάμεντ» θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να βρει δουλειά από τον «Μπατίστ».
Το γαλλικό σύστημα φέρεται να είναι απρόσβλητο στις διακρίσεις. Η είσοδος στα καλύτερα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια, ακόμη και η απόκτηση των καλύτερων θέσεων εργασίας στο δημόσιο, υπόκεινται σε ανταγωνισμό, όπου οι βαθμοί καθορίζουν το ακαδημαϊκό και επαγγελματικό μέλλον. Αλλά αυτό το σύστημα απέτυχε να ενσωματώσει Αφρικανούς και Βορειοαφρικανούς μετανάστες. Ο κύκλος της φτώχειας στον οποίο έχουν παγιδευτεί δεν προσφέρει στα παιδιά τους τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να σπουδάσουν και να επιτύχουν. Ο ρατσισμός προς τους Άραβες και τους Αφρικανούς είναι επίσης σε άνοδο.
Αυτός ο κύκλος της φτώχειας και του αποκλεισμού κάνει αυτά τα παιδιά να αναζητούν μια άλλη ταυτότητα. Άλλοι τη βρίσκουν στο τζαμί, άλλοι στους δρόμους, με εγκληματικές συμμορίες.
Ο 21χρονος Σαλίμ ζει στο Sarcelles, βόρεια του Παρισιού. Η εβραϊκή κοινότητα που ζούσε εκεί έφυγε λόγω έντονου αισθήματος ανασφάλειας. Από τότε που τελείωσε το σχολείο, δουλεύει περιστασιακά και έχει ελάχιστες ελπίδες για το μέλλον. «Η μητέρα μου δούλευε τα βράδια ως καθαρίστρια σε ένα νοσοκομείο. Με τα αδέρφια μου συχνάζουμε στη γειτονιά μετά το σχολείο. Τώρα προσέχω τα αδέρφια μου, φροντίζοντας να μην συμμετέχουν στις ομάδες που κάνουν φασαρίες τη νύχτα. Δεν είναι εύκολο», είπε στην Jerusalem Post.
Αυτή η κατάσταση, όπου ακραίες ομάδες εκμεταλλεύονται όσους αισθάνονται απόρριψη, δημιούργησε συνοικίες στις οποίες η αστυνομία φοβάται να μπει. Σε αναζήτηση ταυτότητας, κάποιοι νέοι υιοθετούν αντι-ισραηλινές και αντισημιτικές απόψεις. Είναι ένα επικίνδυνο κοκτέιλ. Μερικοί από αυτούς συνδέουν τα δικά τους συναισθήματα δίωξης και απόρριψης με το παλαιστινιακό ζήτημα.
Μετά από έκτακτη συνάντηση με τους υπουργούς του, ο πρόεδρος Μακρόν κάλεσε την περασμένη Παρασκευή τους γονείς να αναλάβουν την ευθύνη για τα παιδιά τους και να τα κρατήσουν στο σπίτι. «Ο ρόλος του κράτους δεν είναι να αντικαταστήσει τους γονείς», υποστήριξε. Κάλεσε επίσης για συνεργασία μεταξύ της κυβέρνησης και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, για να διαγράφεται το περιεχόμενο που υποκινεί τη βία και να κλείσουν οι λογαριασμοί των ηγετών των ταραχών.
Ο Μακρόν ελπίζει ότι η στοχοποίηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, σε συνδυασμό με μια μαζική αστυνομική παρουσία σε ευαίσθητες τοποθεσίες, θα σβήσει τη φωτιά τουλάχιστον προς το παρόν.
Γνωρίζει ωστόσο ότι ακόμα κι αν οι ταραχές υποχωρήσουν, το κοινωνικοοικονομικό ρήγμα δεν πρόκειται να κλείσει. Ο αυξανόμενος πληθωρισμός και η κλιμακούμενη στεγαστική κρίση πλήττουν σκληρά τα προάστια. Μέχρι να βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση και περισσότερα παιδιά στα προάστια να έχουν καλύτερες πιθανότητες να πετύχουν στη ζωή τους, η πικρία αυτής της «Δεύτερης Γαλλίας» θα διευρυνθεί. Ο επόμενος κύκλος ταραχών είναι ήδη προ των πυλών.
