Στο Ισραήλ, στα σύνορα με τη Γάζα, βρέθηκε πριν από λίγες ημέρες ο βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ, Γιώργος Σταμάτης, ως μέλος της Κοινοβουλευτικής Αποστολής Αλληλεγγύης στο Ισραήλ. Μια αποστολή που διοργανώθηκε από το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ηγεσίας. Ο Γιώργος Σταμάτης περιγράφει στην «Απογευματινή», σε ρόλο «ανταποκριτή», όλα όσα αντίκρισε κατά την παραμονή του στο Ισραήλ. Περιγράφει τη φρίκη του πολέμου και μιλά για την περιοχή με τους «τσιμεντόλιθους και τα ματωμένα σίδερα».

«Μια ζοφερή μάζα από παλιοσίδερα είναι το σκηνικό φρίκης που απέμεινε, αφότου οι τρομοκράτες σκόρπισαν τον θάνατο και άρπαξαν με τη βία αθώους. Άφησαν πίσω κα μένα σπίτια, μεταλλικά κουφάρια αυτοκινήτων, εγκαταστάσεις, ένα ανατριχιαστικό τοπίο καταστροφής. Η έναρξη του πολέμου γράφτηκε εκεί όπου γλεντούσαν και χόρευαν χιλιάδες Ισραηλινοί, αμέριμνοι νέες και νέοι, προσηλω μένοι στη φιλία, στην αγάπη και τη διαφορετικότητα.

Σιωπηλός και συγκλονισμένος, μετρούσα ανάσες και άκουγα τα βήματά μου καθώς έφερνα στο μυαλό μου τις εικόνες πρωτοφανούς ωμότητας που εκτυλίχθηκαν στην τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, με απολογισμό εκατοντάδες νεκρούς και εκατοντάδες απαχθέντες, ακόμη και βρέφη.

Ανθρώπινες τραγωδίες


Ως μέλος της Κοινοβουλευτικής Αποστολής Αλληλεγγύης στο Ισραήλ, που διοργανώθηκε από το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ηγεσίας (ELNET), στο οδοιπορικό με συναδέλφους, βουλευτές από τη Γαλλία, το Βέλγιο, τη Λιθουανία και τη Ρουμανία, αντικρίσαμε ρημαγμένα σπίτια, σπασμένα κρεβάτια και έπιπλα, όλα γκρεμίσματα σε κιμπούτς στον Νότο, που κάποτε έσφυζαν από ζωή. Αντίστοιχες εικόνες και στην πόλη Σντερότ. Κτίρια κουφάρια, άνθρωποι που χάθηκαν, που απήχθησαν, οικογένειες που ξεκληρίστηκαν, λάσπη και ξύλα. Ανθρώπινες τραγωδίες που δεν θα έπρεπε να γράφονται. Ένας πόλεμος που -όπως όλοι οι πόλεμοι- μακάρι να ήταν απευκταίος.


Στο Τελ Αβίβ παρακολουθούμε μια “λιτανεία” με φωτογραφίες των αγνοουμένων υπό τους ήχους του ακορντεόν και θλιμμένων τραγουδιών. “Να γυρίσουν πίσω οι άνθρωποι μας”, λένε σε κάθε τόνο οι συγγενείς των απαχθέντων με τους οποίους συναντηθήκαμε.

Ενωμένοι σε μια θλίψη χωρίς λέξεις ήταν οι εκπρόσωποι αμάχων, τα μέλη οικογενειών των οποίων κρατούνται όμηροι στη Γάζα στα χέρια της Χαμάς. Πένθος και για τον Εγιάλ Βάλντμαν, πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της Mellanox, που έχασε την κόρη του στην επίθεση στο μουσικό φεστιβάλ Nova.
Με τους άλλους Ευρωπαίους βουλευτές της αποστολής επισκεφθήκαμε το νοσοκομείο Ισιλόβ στο Τελ Αβίβ όπου νοσηλεύονται τραυματισμένοι πολίτες και στρατιώτες, επιζήσαντες της φονικής επίθεσης - οι μαρτυρίες ανατριχιαστικές.

Αντιληπτό, πέρα από κάθε αμφιβολία, είναι ότι παρά το κλίμα συμφιλίωσης στην ισραηλινή κοινωνία λόγω του πολέμου, η κατάσταση στην πολιτική σκηνή είναι τεταμένη. Μετρούν τα περισσότερα θύματα μετά την περίοδο του Ολοκαυτώματος και αυτό έχει κλονίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών.
Σε αυτή την αυτοψία φορούσαμε για προστασία γιλέκο και κράνος, απαραίτητη εξάρτυ ση, καθώς ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να ακουστεί ο ήχος της σειρήνας και θα έπρεπε να κρυφτούμε σε καταφύγια. Παρά την εφαρμογή της εκεχειρίας η καχυποψία και άρα ο φόβος παραμένουν.

Αναρωτιέμαι ποια θα είναι η επόμενη μέρα. Από τη μία, το Ισραήλ λέει ότι αυτή δεν θα έρθει μέχρι να εξολοθρευθεί η Χαμάς και, από την άλλη, η Χαμάς χρησιμοποιεί τους αθώους Παλαιστινίουςως ασπίδα για να υποστηρίξει την ύπαρξη της. Ένας φαύλος κύκλος που, δυστυχώς, δεν έπρεπε να ανοίξει. Η διεθνής κοινότητα οφείλει να πιέσει και τις δύο πλευρές ώστε, μετά την επιστροφή όλων των αμάχων, να βρεθεί οριστική λύση. Το αίμα δημιουργεί ανάγκη για περισσότερο αίμα και εκδίκηση και αυτό κρατά εδώ και 75 χρόνια και δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Στο οδοιπορικό σε αυτή την πληγωμένη χώρα έφερα στο μυαλό μου τα λόγια του Γάλλου φιλοσόφου Μπερνάρ Ανρί Λεβί, ο οποίος επισκέφθηκε την ίδια περιοχή με τους “τσιμεντόλιθους και τα μα τωμένα σίδερα”. Για να διαπιστώσει ότι ποτέ δεν θα φανταζόταν πως άψυχα αντικείμενα θα μπορούσαν να του προκαλέσουν τέτοια συναισθήματα.

Σε μια κοινωνία που ασπάζεται τις αρχές του Διαφωτισμού, της Δημοκρατίας και της συμπερίληψης και ιεραρχεί πάνω από όλα την ανθρώπινη ζωή δεν έχουμε άλλο εργαλείο παρά τη διπλωματία και τη διαπραγμάτευση. Νομίζω τα ισχυρά κράτη απ’ όλες τις πλευρές πρέπει να συμβάλουν στην αναζήτηση βιώσιμης λύσης σε συνεργασία με το Ισραήλ και τους Παλαιστινίους, αφού όμως αντιμετωπιστεί η τρομοκρατία».

Γιώργος Σταμάτης για την «Απογευματινή», 4 Δεκεμβρίου