Όσο και να πιέζουν το Ισραήλ οι Ηνωµένες Πολιτείες, στη βασική, µόνιµη στρατηγική του «βαθέoς» Στέιτ Ντιπάρτµεντ, της σχολής των ∆ηµοκρατικών, η Ιερουσαλήµ υπό την ηγεσία Νετανιάχου έχει αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων, χωρίς να περιµένει την εκλογή ή την ανάληψη καθηκόντων από τον νέο πρόεδρο στην Ουάσινγκτον. Αυτή είναι µια σηµα ντική διαφορά στα συνήθη δεδοµένα για τη Μέση Ανατολή.

Η κρίσιµη καµπή των εξελίξεων που θα ακολουθήσουν τον βασικό κορµό των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Γάζα από τις ισραηλινές ένοπλες δυνάµεις ήταν η επιχείρηση ακριβείας για την εκτέλεση του πολιτικού επικεφαλής της «Χαµάς», Χανίγια, η σχεδόν ταυτόχρονη εκτέλεση του στρατιωτικού διοικητή της «Χεζµπολάχ», Σουκρ, αλλά και εκείνη του στρατιωτικού διοικητή της «Χαµάς» στη Γάζα που εµπλεκόταν επιχειρησιακά στη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου στο Ισραήλ. Το πολύ σηµαντικό είναι ότι η εκτέλεση του Χανίγια συνέβη στον ξενώνα υψηλών αξιωµατούχων των «Φρουρών της Επανάστασης» στην Τεχεράνη, ενώ του Σουκρ στο κρησφύγετό του στη Βηρυτό. Αυτές οι παράµετροι δεν αφήνουν περιθώρια στο Ιράν, ούτε στους στρατιωτικούς του βραχίονες στον Λίβανο, στη Γάζα, στη Συρία (Γκολάν) ή στην Υεµένη να µην αναζητήσουν µια απάντηση σε βάρος του Ισραήλ.

Και τότε βαθµηδόν, και όχι από την πρώτη ηµέρα, όπως διάφοροι φοβούνται και αγωνιούν, θα πρέπει το Ιράν, η «Χεζµπολάχ», οι Χούθι, η «Χαµάς» και οι πολιτοφυλακές των σιιτών στο Ιράκ και στη Συρία να πολεµήσουν στο πεδίο όχι µε το Ισραήλ µόνον, αλλά και µε τη «δυτική συµµαχία» υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, καθώς και µε τα σηµαίνοντα κράτη των Αράβων, όπως είναι η Αίγυπτος, η Ιορδανία, τα Εµιράτα και η Σαουδική Αραβία, που σε καµία περίπτωση δεν µπορούν και δεν θέλουν να δεχθούν την κυριαρχία του άξονα της τζιχάντ, υπό την ηγεσία του Ιράν και της Τουρκίας, που συγκροτούν τη «συµφωνία» των σιιτών και των σουνιτών στον επονοµαζόµενο από τους ίδιους ως «άξονα της αντίστασης». Το Ισραήλ στην παρούσα φάση έχει να αντιµετωπίσει ταυτόχρονα τρία «θερµά µέτωπα»: της Γάζας, του Λιβάνου, της Συρίας (όχι από την πλευρά της ∆αµασκού των Ασαντ, αλλά σε σχέση µε τις πολιτοφυλακές της «Χεζµπολάχ» και της Τεχεράνης) και της Υεµένης.

Φυσικά, αυτοτελώς µε τις δικές του ένοπλες δυνάµεις το αποτέλεσµα µιας τέτοιας αντιπαράθεσης θα ήταν αµφίβολο. Αλλά το Ισραήλ, µετά τη δροµολόγηση των «Συµφωνιών του Αβραάµ» και την κοινότητα της Μεσογείου µε την Αίγυπτο, την Ελλάδα και την Κύπρο, που άνοιξε τον δρόµο στη στρατηγική Ποµπέο στο Στέιτ Ντιπάρτµεντ (πρώτη προεδρία Τραµπ), είναι µε στρατηγικό βάθος στη θάλασσα και λιγότερο µόνο από ποτέ στην έρηµο. Αρα, οι πιθανότητες να πετύχει τους στόχους της στρατηγικής του ασφάλειας, µε τη συγκρότηση, µάλιστα, κράτους των Κούρδων και όχι των Παλαιστινίων, δεν είναι µόνον ισχυρές, αλλά και ρεαλιστικές. Στην αντίθετη περίπτωση και αφού ίσχυε η στρατηγική Μπάιντεν - Μπλίνκεν στην περιοχή της Παλαιστίνης, το Ισραήλ θα ήταν αναγκασµένο, αφού δεχόταν µια επισφαλή εκεχειρία στη Γάζα, να αρχίσει διαπραγµατεύσεις, σε αρνητικό περιβάλλον, για την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους, µε τη «Χαµάς» να έχει αποκτήσει πλήρη επιρροή στην Παλαιστινιακή Αρχή, τη «Φατάχ» πλήρως απαξιωµένη, τον Χανίγια να φαντάζει ως µόνος πολιτικός ηγέτης των Παλαιστινίων και τη «Χεζµπολάχ» του στρατιωτικού διοικητή Σουκρ να φαντάζει ως κυρίαρχη ένοπλη εγγύηση του υπό διαµόρφωση κρατικού µορφώµατος των Παλαιστινίων, εκτός της Τουρκίας του Ερντογάν, που θα διαπραγµατευόταν την εκεί παρουσία µε τις ένοπλες δυνάµεις της από την πλευρά της ∆ύσης (ΝΑΤΟ).

Μάλιστα, στην «αποσυναρµολογηµένη» υποστήριξη από την πλευρά της ∆ύσης, στη βάση των παραδοχών του «βαθέος κράτους» των ∆ηµοκρατικών στην Ουάσινγκτον, το Ισραήλ θα δεχόταν ασφυκτικές πιέσεις από ξένες κυβερνήσεις, µε πλήθη διαδηλωτών υπέρ των Παλαιστινίων στους δρόµους της Ευρώπης και των ΗΠΑ, να δεχθεί τη διχοτόµηση της Ιερουσαλήµ, στη λογική των συνόρων της παρωχηµένης συµφωνίας του 1967. Την αρχή του τέλους του κράτους του Ισραήλ, ουσιαστικά. Το έωλο, άλλωστε, της όλης αυτής στρατηγικής έγινε φανερό από την επιλογή της «Χαµάς» να ορίσει διάδοχο του Χανίγια στην ηγεσία της τροµοκρατικής οντότητας τον «αρχιτέκτονα» της σφαγής της 7ης Οκτωβρίου, Γιαχία Σινουάρ.

Ενας παραδοσιακά ισχυρός και πολύπειρος παγκόσµιος «δρων» στα της περιοχής είναι η Ρωσία, η οποία κάνει την επανεµφάνισή της, παρά το ανοιχτό, θερµό µέτωπο στην Ουκρανία και τις έσχατες επιχειρήσεις αντιπερισπασµού από ουκρανικές δυνάµεις στην περιοχή του Κουρσκ, εντός των ορίων της ρωσικής επικράτειας. Η παρουσία του γραµµατέα του Συµβουλίου Εθνικής Ασφαλείας της Ρωσίας στην Τεχεράνη κάνει διακριτό τον ρόλο που θέλει να αναλάβει εκ νέου η Μόσχα στις ζώνες επιρροής της στην Ανατολή, µε κύριο άξονα τη διαδροµή Ιράν - Συρία και, ενδεχοµένως, Ιράκ στη Μεσοποταµία. Ο ρωσικός παράγων θα µπορούσε να λογίζεται και ως σταθεροποιητικός σε ένα παίγνιο Ψυχρού Πολέµου από το παρελθόν.

Η Ρωσία, άλλωστε, ως γνωστόν, δεν υποθάλπει δυνάµεις και δίκτυα της τζιχάντ, περισσότερο τουλάχιστον από τους κρυφούς δρώντες σε βάρος του κράτους του Ισραήλ, που είναι ιδρύµατα της παγκοσµιοποίησης και τα «παιδιά του Τσάµπερλεν» και του παγκόσµιου «πασιφισµού», µε άµεσες ευρωπαϊκές βάσεις στις µυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας και της Γερµανίας και µε σηµείο συνάντησης όλων τη Νέα Υόρκη στις ΗΠΑ. Η εµπλοκή της Ρωσίας στην Ανατολή µαζί µε την κυρίαρχη υποστήριξη στο Ισραήλ από την παραδοσιακή ∆ύση φέρνει σε σχέση ισχύος το Ισραήλ.

Η παρουσία Νετανιάχου στην ηγεσία της Ιερουσαλήµ, ακόµα και χωρίς τον εµβληµατικό πολιτικό του εταίρο κατά το παρελθόν Λίµπερµαν, εγγυάται τον ρόλο του Ισραήλ ως παράγοντα ισορροπίας και γεωπολιτικής σταθερότητας ανάµεσα στη ∆ύση και τη Ρωσία στην ευρύτερη περιοχή της εγγύς Ασίας. Η Ρωσία συγκροτείται, έτσι, στον έτερο πόλο ισχύος της ∆ύσης, «ενδιάµεση δύναµη» στη σύγκρουση ΗΠΑ - Κίνας, και η «επισπεύδουσα» Τουρκία δείχνει πιο πολύ από ποτέ «πολύ µεγάλη για να µείνει ενιαία»...

Δημοσιεύθηκε στα Παραπολιτικά