Ισραήλ: Ανατριχιαστικές εικόνες μέσα στα καταφύγια - Η ζωή υπό την απειλή πυραύλων
Πάνω από 100 καταφύγια στο Τελ Αβίβ
Όταν είναι στα καταφύγια οι περισσότεροι από τους πολίτες στρέφονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προκειμένου να ενημερωθούν για το πού ακριβώς γίνεται η επίθεση
Όταν ηχούν οι σειρήνες αεροπορικής επίθεσης στο Ισραήλ, σε 60 δευτερόλεπτα για να βρεις καταφύγιο. Μερικοί το έχουν στο σπίτι τους, στις πολυκατοικίες υπάρχουν καταφύγια ανά όροφο, ενώ κάποιοι θα πρέπει να εξασφαλίσουν μια θέση σε ένα από τα - πάνω από 100 - δημόσια καταφύγια που υπάρχουν στην πόλη.
Όταν είναι στα καταφύγια οι περισσότεροι από τους πολίτες στρέφονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προκειμένου να ενημερωθούν για το πού ακριβώς γίνεται η επίθεση.
Η κατασκευή των καταφυγιών αυτή είναι υποχρεωτική σύμφωνα με το νόμο του 1951 για την πολιτική άμυνα.
Όπως αναφέρεται σε αυτόν όλα τα σπίτια, τα κτίρια κατοικιών και τα βιομηχανικά κτίρια στο Ισραήλ πρέπει να διαθέτουν καταφύγια βομβών. Ωστόσο, πολλά σπίτια ή κτίρια κατοικιών μπορούν να χρησιμοποιούν από κοινού ένα ενιαίο καταφύγιο.
Τότε βέβαια - όταν κατασκευάστηκαν τα πρώτα δημόσια καταφύγια - οι σειρήνες ηχούσαν 30 λεπτά πριν από την πρόσκρουση -«αρκετός χρόνος ακόμη και για να πιούμε έναν καφέ», δήλωσε στο γαλλικό πρακτορείο AFP ο αντισυνταγματάρχης Moshe Shlomo, επικεφαλής του τμήματος μηχανικής της Δύναμης Πολιτικής Άμυνας του Ισραήλ, της Διοίκησης Εσωτερικού Μετώπου.
Πλέον, οι Ισραηλινοί έχουν 15 έως 90 δευτερόλεπτα, ανάλογα με το πού ζουν, για να φτάσουν σε ασφαλές μέρος μόλις η σειρήνα ηχήσει ή ένας κυβερνητικός συναγερμός ηχήσει από τα τηλέφωνά τους. Για το λόγο αυτό, οι αρχές παροτρύνουν τους κατοίκους να κατασκευάσουν ασφαλή δωμάτια στα σπίτια τους, γνωρίζοντας ότι το να τρέχουν σε ένα δημόσιο ή κοινόχρηστο καταφύγιο απλώς διαρκεί πολύ.
Γι' αυτό και σήμερα υπάρχουν πάνω από 1.000.000 καταφύγια αυτού του είδους στο Ισραήλ, τα περισσότερα εκ των οποίων ιδιωτικά.
Τα καταφύγια έχουν όλα τα σχήματα και τα μεγέθη. Μαζί με τα πιο συμβατικά υπόγεια καταφύγια, υπάρχουν υπόγεια γκαράζ που μπορούν να μετατραπούν σε πυρηνικά ασφαλή καταφύγια και νοσοκομεία που μπορούν να φιλοξενήσουν χιλιάδες ανθρώπους. Ολόκληρα σχολεία περικλείονται σε οπλισμένο σκυρόδεμα με παράθυρα ανθεκτικά σε εκρήξεις, και μικρά, μονόχωρα "mamads" ή "ασφαλή δωμάτια" σε ιδιωτικές κατοικίες προορίζονται να αντέχουν σε επιθέσεις με ρουκέτες και μη συμβατικά όπλα.
Πολλά εκ των οποίων έχουν... παράλληλη χρήση ως γυμναστήρια, αίθουσες χορού αλλά και κάθε άλλη χρήση της καθημερινότητας. Όχι μόνον για να απασχολούνται κατά την διάρκεια της παραμονής τους σε αυτά οι Ισραηλινοί αλλά για την καθημερινή τους χρήση.
Υπάρχουν δε προσπάθειες ακόμη και αρχιτεκτονικά να «δέσουν» τα καταφύγια με την υπόλοιπη πόλη.
Παρόλα αυτά, τα ασφαλή δωμάτια έχουν σχεδιαστεί για να αντέξουν έναν τουλάχιστο τόνο εκρηκτικών που εκρήγνυνται σε απόσταση 15 μέτρων και είναι αεροστεγή με φιλτραρισμένο εξαερισμό σε περίπτωση χημικής ή βιολογικής επίθεσης.Το κόστος κατασκευής ενός τέτοιου ασφαλούς δωματίου κυμαίνεται περίπου μεταξύ 30.500 και 56.000 δολαρίων.
Ωστόσο, περίπου το 55% των ισραηλινών νοικοκυριών δεν διαθέτουν ασφαλή δωμάτια, σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις, είτε λόγω κόστους, είτε λόγω έλλειψης χώρου, είτε λόγω μοιρολατρίας ή πείσματος.
Όταν είναι στα καταφύγια οι περισσότεροι από τους πολίτες στρέφονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προκειμένου να ενημερωθούν για το πού ακριβώς γίνεται η επίθεση.
Η κατασκευή των καταφυγιών αυτή είναι υποχρεωτική σύμφωνα με το νόμο του 1951 για την πολιτική άμυνα.
Όπως αναφέρεται σε αυτόν όλα τα σπίτια, τα κτίρια κατοικιών και τα βιομηχανικά κτίρια στο Ισραήλ πρέπει να διαθέτουν καταφύγια βομβών. Ωστόσο, πολλά σπίτια ή κτίρια κατοικιών μπορούν να χρησιμοποιούν από κοινού ένα ενιαίο καταφύγιο.
Τότε βέβαια - όταν κατασκευάστηκαν τα πρώτα δημόσια καταφύγια - οι σειρήνες ηχούσαν 30 λεπτά πριν από την πρόσκρουση -«αρκετός χρόνος ακόμη και για να πιούμε έναν καφέ», δήλωσε στο γαλλικό πρακτορείο AFP ο αντισυνταγματάρχης Moshe Shlomo, επικεφαλής του τμήματος μηχανικής της Δύναμης Πολιτικής Άμυνας του Ισραήλ, της Διοίκησης Εσωτερικού Μετώπου.
Πλέον, οι Ισραηλινοί έχουν 15 έως 90 δευτερόλεπτα, ανάλογα με το πού ζουν, για να φτάσουν σε ασφαλές μέρος μόλις η σειρήνα ηχήσει ή ένας κυβερνητικός συναγερμός ηχήσει από τα τηλέφωνά τους. Για το λόγο αυτό, οι αρχές παροτρύνουν τους κατοίκους να κατασκευάσουν ασφαλή δωμάτια στα σπίτια τους, γνωρίζοντας ότι το να τρέχουν σε ένα δημόσιο ή κοινόχρηστο καταφύγιο απλώς διαρκεί πολύ.
Γι' αυτό και σήμερα υπάρχουν πάνω από 1.000.000 καταφύγια αυτού του είδους στο Ισραήλ, τα περισσότερα εκ των οποίων ιδιωτικά.
Τα καταφύγια έχουν όλα τα σχήματα και τα μεγέθη. Μαζί με τα πιο συμβατικά υπόγεια καταφύγια, υπάρχουν υπόγεια γκαράζ που μπορούν να μετατραπούν σε πυρηνικά ασφαλή καταφύγια και νοσοκομεία που μπορούν να φιλοξενήσουν χιλιάδες ανθρώπους. Ολόκληρα σχολεία περικλείονται σε οπλισμένο σκυρόδεμα με παράθυρα ανθεκτικά σε εκρήξεις, και μικρά, μονόχωρα "mamads" ή "ασφαλή δωμάτια" σε ιδιωτικές κατοικίες προορίζονται να αντέχουν σε επιθέσεις με ρουκέτες και μη συμβατικά όπλα.
Πολλά εκ των οποίων έχουν... παράλληλη χρήση ως γυμναστήρια, αίθουσες χορού αλλά και κάθε άλλη χρήση της καθημερινότητας. Όχι μόνον για να απασχολούνται κατά την διάρκεια της παραμονής τους σε αυτά οι Ισραηλινοί αλλά για την καθημερινή τους χρήση.
Υπάρχουν δε προσπάθειες ακόμη και αρχιτεκτονικά να «δέσουν» τα καταφύγια με την υπόλοιπη πόλη.
Παρόλα αυτά, τα ασφαλή δωμάτια έχουν σχεδιαστεί για να αντέξουν έναν τουλάχιστο τόνο εκρηκτικών που εκρήγνυνται σε απόσταση 15 μέτρων και είναι αεροστεγή με φιλτραρισμένο εξαερισμό σε περίπτωση χημικής ή βιολογικής επίθεσης.Το κόστος κατασκευής ενός τέτοιου ασφαλούς δωματίου κυμαίνεται περίπου μεταξύ 30.500 και 56.000 δολαρίων.
Ωστόσο, περίπου το 55% των ισραηλινών νοικοκυριών δεν διαθέτουν ασφαλή δωμάτια, σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις, είτε λόγω κόστους, είτε λόγω έλλειψης χώρου, είτε λόγω μοιρολατρίας ή πείσματος.
