Ακόμη και όταν ο αείμνηστος «ανανεωτικός» μαρξιστής πολιτικός επιστήμονας Νίκος Πουλαντζάς έγραφε ότι τα κομμουνιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης δεν υπήρξαν ποτέ τα κόμματα της εργατικής τάξης, όπως τα προσδιόριζαν τα καταστατικά τους και οι ηγεσίες τους, προφανώς για λόγους σκοπιμότητας ή/και άγνοιας, πολλοί έσπευδαν να προσπεράσουν στα πολύ γρήγορα εκείνες τις γραμμές και τις φράσεις του Νίκου Πουλαντζά. Επέμειναν για πάντα, ακόμη και σήμερα, να μας βομβαρδίζουν με τσιτάτα για τη «λαϊκότητα» της εκλογικής βάσης των αριστερών και, δη, των κομμουνιστικών κομμάτων της Δύσης.

Φυσικά, όταν τα εργατικά λαϊκά στρώματα της Γαλλίας άρχισαν να ψηφίζουν μαζικά και σε πρωτοφανή ποσοστά το κόμμα του Ζαν Μαρί Λεπέν και στη συνέχεια της κόρης του όλη η φιλολογία περί της αντιπροσωπευτικότητας των κομμουνιστικών και άλλων αριστερών κομμάτων ως προς τα εργατικά λαϊκά στρώματα έμεινε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, χωρίς, φυσικά, να θυμηθεί κανείς τον Νίκο Πουλαντζά.


Όταν η Αριστερά αντιλαμβάνεται ότι πήρε "διαζύγιο" από τη… λαϊκότητα - Στην εποχή που τα εργατικά στρώματα ψηφίζουν πλέον Τραμπ και Λεπέν

Τώρα το σάιτ της «Αυγής» θρηνεί τη «χαμένη» αίγλη της Αριστεράς και δη των κομμουνιστικών κομμάτων στα εργατικά λαϊκά στρώματα. Διαβάζει τις δημοσκοπήσεις η «Αυγή» και γράφει κάπου:

«Ακόμα και μετρήσεις που δείχνουν ότι η Αριστερά στο σύνολό της εξακολουθεί να διατηρεί γενικά ισχυρά (sic) εκλογικά ποσοστά, την παρουσιάζουν στα ποιοτικά τους στοιχεία -σε έναν τουλάχιστον βαθμό- ως ένα "χόμπι" ανθρώπων που έχουν λύσει τα βασικά βιοτικά τους προβλήματα. Η δύναμή της βρίσκεται κυρίως στους μορφωμένους ανθρώπους, σε αναπτυσσόμενα (sic) εργατικά στρώματα, στην εργατική διανόηση (sic) και στους επιστήμονες. Η λαϊκότητά της, ωστόσο, βρίσκεται υπό αμφισβήτηση. Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό ούτε χθεσινό. Στις ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ επέστρεψε στην προεδρία χάρη ακριβώς στην απόσπαση ενός μεγάλου τμήματος της λευκής εργατικής τάξης από τους Δημοκρατικούς. Η Λεπέν κυρίως, αλλά και η Μελόνι και ενίοτε και η βρετανική Ακροδεξιά συγκεντρώνουν τεράστια ποσοστά μεταξύ των εργαζομένων και των φτωχών - ιδιαίτερα εκείνων που φλερτάρουν με τον αποκλεισμό χωρίς να έχουν πέσει στον λάκκο του»…

Σοβαρά, βρε παιδιά; Το καταλάβατε;