Αρκεί ένα σύνθηµα, αυτό που φώναξαν για την Κύπρο οι δόκιµοι του Πολεµικού Ναυτικού στην παρέλαση, για να αρχίσει πάλι µία σχετική φιλολογία γύρω από το Κυπριακό. Κατ’ αρχάς, σαφώς και η Κύπρος είναι ελληνική και περί αυτού δεν αµφιβάλλει κανείς, πλην κάποιων που διακατέχονται από διεθνιστικές ιδέες που παραπέµπουν σε εθνολογικό µίξερ και που δεν αποδέχονται την έννοια του έθνους. Μία δε απόδειξη της ελληνικότητας της Κύπρου είναι ότι µαθαίνουν καλύτερα ελληνικά από εµάς, διότι τα διδάσκονται χωρίς να είναι αποκοµµένη η γλώσσα από τις πραγµατικές της ρίζες.

Αυτή είναι µία όψη του νοµίσµατος. Η άλλη έχει να κάνει µε µία πραγµατικότητα την οποία δεν µπορούµε να παραβλέπουµε. Απλώς εµείς ως µητροπολιτικό κέντρο του Ελληνισµού έχουµε χρέος και καθήκον να επιδιώκουµε την ιδανικότερη λύση για τη νήσο, ως ανεξάρτητο και ενιαίο κράτος, βάσει των διεθνών κανόνων, τους οποίους πάντως η διεθνής κοινότητα αποφεύγει να βοηθήσει ώστε να εφαρµοστούν. Και µόνο να σκεφτούµε ότι κατέχεται έδαφος κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, µπορεί να αποτυπώσει σε όλες τις διαστάσεις της τη διεθνή αυτή αδράνεια προς όφελος της Τουρκίας. Εν πάση δε περιπτώσει εµείς πρέπει να αγωνιζόµαστε ώστε να µην εκτουρκιστεί έδαφος του Ελληνισµού. Και βεβαίως το ανεξάρτητο κράτος της Κύπρου να µη διχοτοµηθεί, που είναι ο απώτερος σκοπός της Τουρκίας. Το πρόβληµα έγκειται στο ότι η ιστορική εµπειρία έχει αποδείξει ότι στις πλείστες των περιπτώσεων, αν όχι σε όλες, χώρες που διά των όπλων κατέλαβαν εδάφη προκειµένου να αυξήσουν την επικράτειά τους δεν τα εγκατέλειψαν. Και η Τουρκία θεωρεί τουρκικό το κυπριακό έδαφος, το κατακτηµένο διά εισβολής. Εκείνο που δεν πρέπει να παραβλέπουµε είναι ότι από εικοσαετίας και πλέον όλες οι ιδέες που έχουν υποβληθεί από τον ΟΗΕ κατατείνουν σε λύση δύο ισότιµων κρατών, που αυτό συνιστά αναγνώριση του ψευδοκράτους. Με άλλα λόγια, για να έχουν στον πυρήνα τους οι προτάσεις που κατά καιρούς υποβάλλονται τη διχοτόµηση που επιδιώκουν οι Τούρκοι, αντιλαµβάνεται κανείς ότι η πραγµατικότητα είναι συγκεκριµένη και δύσκολα ανατρέπεται, ειδικότερα µάλιστα όσο παρέρχεται χρόνος χωρίς λύση και παγιώνονται τετελεσµένα.

Μισός αιώνας έχει περάσει χωρίς να έχει αλλάξει η κατάσταση και µε την τουρκική αδιαλλαξία να παραµένει αµετάβλητη. Η τουρκική άποψη που διατυπώνεται µε κάθε ευκαιρία είναι ότι η Ελλάδα είναι εκείνη που πρέπει να συµβάλει πιο αποτελεσµατικά στο Κυπριακό και να βοηθήσει στην εξεύρεση λύσης. Και ότι το κυπριακό πρόβληµα δεν µπορεί να διευθετηθεί µόνο µε την καλή θέληση της τουρκικής πλευράς! Μας δουλεύουν κι από πάνω! Η τουρκική αυτή αδιαλλαξία, η οποία προσδιορίζει ότι υποχώρηση µπορεί να γίνει µόνο από την ελληνική πλευρά, φωτίζει ακόµη καλύτερα το µέλλον του Κυπριακού. Ο στόχος είναι καθαρός. ∆ηλαδή η εξασφάλιση, όπως διατείνεται η Άγκυρα, της κυριαρχίας, της ισότητας, της ευηµερίας και της ασφάλειας των Τουρκοκυπρίων. Και µόνο οι λέξεις «κυριαρχία» και «ασφάλεια» των Τουρκοκυπρίων, που δηλώνει µε κάθε ευκαιρία η Άγκυρα, παραπέµπουν σε ξεχωριστό κράτος. 

Η ατυχής µέχρι σήµερα κατάληξη του Κυπριακού, εξαιτίας του αδιεξόδου που δηµιουργεί η τουρκική πλευρά και της αδυναµίας της διεθνούς κοινότητας -που φαίνεται ότι δεν θέλει να τα χαλάσει µε την Τουρκία- να ασκήσει µεγαλύτερη πίεση προς µία λύση επί τη βάσει των ψηφισµάτων του ΟΗΕ, είναι δυστυχώς προδιαγεγραµµένη. Ας επισηµάνουµε και το εξής: η επιχειρηµατολογία Ελλήνων κυρίως και Τούρκων, που θέλουν να κρατήσουν απλώς τα προσχήµατα, ότι το πρόβληµα είναι πρόβληµα του Οργανισµού Ηνωµένων Εθνών παγιώνει ίσως τη διεθνοποίηση του προβλήµατος, όπως πάντοτε θέλαµε, πλην όµως δεν πρέπει να λησµονούµε ότι στο πλαίσιο των διαδικασιών του ΟΗΕ είναι που παγιώθηκαν τα τετελεσµένα και η µέχρι σήµερα de facto διχοτόµηση της Μεγαλονήσου.

Όλα αυτά σηµαίνουν ένα και µόνο πράγµα. Ότι o γράφων, εκφράζοντας βεβαίως προσωπική άποψη, αποκλείει οποιαδήποτε εξέλιξη στο πρόβληµα της Κύπρου, ανεξαρτήτως των «ευγενών» κατά καιρούς δηλώσεων από ηγέτες ισχυρών κρατών, η δέσµευση των οποίων εξαντλείται στην υπόσχεση ότι θα καταβάλουν κάθε προσπάθεια για δίκαιη επίλυση του προβλήµατος. Άλλωστε, κατά καιρούς διπλωµατικοί κύκλοι βασισµένοι στον ρεαλισµό και όχι στην επιθυµία εκτιµούν ότι η προοπτική για τη Μεγαλόνησο είναι η επιβολή µιας συµφωνίας που ουσιαστικώς θα καµουφλάρει την ήδη παγιωµένη κατάσταση διχοτοµήσεως της Κύπρου!

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή