ΗΠΑ – Βόρεια Κορέα: Ο εφιάλτης επιστρέφει;
Σημαντική μερίδα του αμερικανικού κατεστημένου θεωρεί αναγκαίο να υπάρχει μια επιθετική πολιτική που να απαιτεί ισχυρή στρατιωτική
Το βασικό στοιχείο του βορειοκορεατικού καθεστώτος είναι η έμφαση στην αυτάρκεια και η απομόνωση σε σχέση με τον έξω κόσμο. Το καθεστώς αντλούσε σημαντική νομιμοποίηση από την ανάμνηση της αντίστασης απέναντι στους Ιάπωνες και τους Αμερικανούς και από την αίσθηση εθνικής υπερηφάνειας που μπορεί να προσέδιδε. Αυτό θα αποτυπωθεί στην ιδεολογία του Γιουτσέ, που συγκεφαλαίωνε την πολιτική ανεξαρτησία, την οικονομική αυτάρκεια και την αμυντική αυτοτέλεια και που ενσωμάτωνε την λατρεία του εκάστοτε «Μεγάλου Ηγέτη» στην επίσημη ιδεολογία, απομακρυνόμενη αρκετά από την «μαρξιστική-λενινιστική» ορθοδοξία.
Στην περίοδο μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ ξεκινά και η προετοιμασία του πυρηνικού προγράμματος της Κορέας. Βλέποντας τη συντριβή άλλων χωρών που βρέθηκαν στο στόχαστρο των ΗΠΑ και των δυτικών, από το Ιράκ μέχρι τη Λιβύη, το βορειοκορεατικό καθεστώς εκτίμησε ότι ο μόνος τρόπος για να υπερασπιστεί την ύπαρξή του ήταν να αποκτήσει έγκαιρα πυρηνικά όπλα.
Άλλωστε, ήταν η ίδια απειλούμενη με επίθεση με πυρηνικά όπλα. Για πολλά χρόνια οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν εγκατεστημένα σε νοτιοκορεατικό έδαφος τακτικά πυρηνικά όπλα, ενώ ακόμη και μετά την απόσυρσή τους, οι ΗΠΑ δεν σταμάτησαν να πραγματοποιούν πτήσεις στρατηγικών βομβαρδιστικών που μπορούν να φέρουν πυρηνικά όπλα. Ούτως ή άλλως τα αμερικανικά πυρηνικά υποβρύχια που περιπολούν ανοιχτά της Βόρειας Κορέας είναι σε θέση να πραγματοποιήσουν πολύ μεγάλα πλήγματα με πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές.
Σήμερα σημαντική μερίδα του αμερικανικού κατεστημένου θεωρεί αναγκαίο να υπάρχει μια επιθετική πολιτική που να απαιτεί ισχυρή στρατιωτική παρουσία και μάλιστα σε μια σειρά από «θερμές ζώνες» του πλανήτη. Αυτό περιλαμβάνει τόσο την ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων, που χρειάζεται αυξημένη στρατιωτική παρουσία για να δικαιολογεί όχι απλώς τον ρόλο της αλλά και την ανάγκη για αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες, όσο και τις μυστικές υπηρεσίες που ακριβώς χρειάζονται αυξημένες απειλές για να μπορούν να αναπτύσσονται και να απορροφούν πόρους αλλά και σημαντικό μέρος του διπλωματικού προσωπικού, που σε μεγάλο βαθμό σήμερα βρίσκεται σε όσμωση με τους κύκλους των ενόπλων δυνάμεων και των μυστικών υπηρεσιών.