Η πρώτη ρήψης ατομικής βόμβας στην ανθρώπινη Ιστορία, στις 6 Αυγούστου του 1945 στη Χιροσίμα αποτελεί ένα σημείο τομής. Για πρώτη φορά ένα όπλο στην υπηρεσία του πολέμου μπορεί να έχει καταστρεπτικά αποτέλεσματα δυνητικά σε παγκόσμια κλίμακα, πέραν του πεδίου της μάχης, καθιστώντας τη διάκριση εμπόλεμου και εκτός πολέμου ανεδαφική. Η κληρονομιά της μάχης εξοπλισμών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου αποδεικνύεται έτσι πραγματικά τρομακτική και η ιστορία μεταρεπεται σε μια επερχόμενη δυστοπία. Η μεταπολεμική ισορροπία ισχύος ανέμσα σε καπιταλιστική Αμερική και κομμουνιστική ΕΣΣΔ θα στηριχθεί πάνω στην εκατέρωθεν απειλή της βόμβας: η κινητοποίηση των δύο πλευρών θα είναι οξεια, θα διέπεται όμως από τον φόνο της αντίδρασης του άλλου. Η λεπτή αυτή ισορροπία θα τηρηθεί με χειρουργική ακρίβεια μεχρι και την πτωση της ΕΣΣΔ. Μεγάλα τμήματα των προϋπολογισμών θα δεσμευτούν στην τελειοποίηση των πυρηνικών οπλοστασίων, στις μελέτες και τις δοκιμές. Η τελειοποίηση των όπλων της καταστροφής γίνεται έτσι η απαραίτητη υλική προϋπόεση για της αποφυγη της. Ενα παιχνίδι στο χείλος της καταστροφής.

Παράλληλα, θα αναπτυχθεί ένα φιλειρηνικό, αντιπυρηνικό κινημα. Το αίτημα του παγκόσμιου αφοπλισμού θα αποτελέσει μια από τις σταθερές του αριστερού κινήματος με έμφαση την περίοδο της μεγάλης αμφισβλήτησης: τη δεκαετία του '60. Πέραν των καθεστωτικών κυβερνήσεων και της κομμουνιστικής ανατολικής εξουσίας, ο αριστερισμός θα αναπτυχθεί έτσι σε πολιτισμικό επίπεδο. Κάντε έρωτα και όχι πόλεμο. Οποία ειρωνεία βέβαια όταν το μαγιό μπικίνι, σύμβολο μιας απελευθέρωσης των ηθών, θα πάρει το όνομα του απο νησί στο οποίο γίνονται πυρηνικές δοκιμές. Η διάχυση όψεων της πολεμικής βιομηχανίας και στον ποπ πολιτισμό θα είναι άλλη μια επίδραση της «βόμβας« στη σύγχρονη κοινωνία. Η απειλή της βόμβας θα στιγματίσει τη Δύση και πολιτισμικά, δημιουρωντας και συντηρώντας μύθους και σύμβολα.

Μετα το τέλος του ψυχρού πολέμου η φιλελεύθερη ουτοπία που έδειξε να αναδύεται υποτίθεται ότι θα απέκλειε τον πυρινικό κίνδυνο –ταυτσιμένο μετά το τσερνομπίλ με την γραφειοκρατική κομμουνιστική διοίκηση. Η πυρυνικη απειλή έγινε χρήσιμη πυρηνική ενέργεια, καθαρή και οικονομική: μια υπόσχεση ουτοπίας στο τέλος του παραμυθιού. Γρήγορα ωστόσο, γεωπολιτικές αποσταεθεροποιήσεις ανέδειξαν μικρούς και ανελέξεγκτους τοπικούς παίκτες που με τους κατάλληλους χειρισμούς απέκτησαν πυρηνικά προγράμματα. Ο κίνδυνος ενός ατυχήματος μέσα από τον βρυχηθμό ενός ποντικιύ ξαναέγινε επίκαιρος. Μια επικαιρότητα που απέκτησε και χρήσιμες για τα υποκείμενα των δυτικών δημοκρατιών πειθαρχικές απολήξεις.

Ο τρόπος που η απειλή αυτή συνδυάζεται με την εμπέδωση της κυριαρχίας είναι γνωστός: ο κίνδυνος μετατρέπεται σε συνεχή και πανταχού παρούσα διακινδύνευση. Αν ωστόσο ίδιον της διακινδύνευσης είναι η μη αναφορά σε κέντρο διάχυσης και υποκειμενο, εδώ τα πράγματα τροποποιούνται: η πυρηνιή διακυνδίνευση προέρχεται από τους εχθρούς της Δύσης. Στην πρόσφατη περίπτωση του Αχμαντινετζάντ η απειλή αυτή ήταν ο ισλαμισμός. Ο εχθρός των ανθρωπίνων δικαιωματαων ο ημιτρελος ιμάμης που καταπιέζει γυναίκες και συνολικά τον πληθυσμό του στοχεύει μεσω του πυρηνικού του προγράμματος να γίνει ένας διακηνητής ανελευθερίας. Η απομάκρυσνση του Αχμαντινετζαντ από την εξουσία οδηγεί σε αποκινδυνοποίηση του Ισλάμ υπό την έποψη της πυρηνικής απειλής. Ο ισλαμισμός θα επανέλθει ως κίνδυνος μέσα απο τη γιγάντωση της τρομοκρατίας.

Ο κόκκινος κίνδυνος προσωποποιημένος στον Κιμ θα μείνει ο μόνος πυρηνικός εχθρός. Με την Κίνα να καπιταλιστικοποιείται πλήρως και την Κούβα να έρχεται όλο και πιο κοντά στις ΗΠΑ δεν μένει παρά μονο ένα γαλατικό χωριό να θυμίζει στους αποχαυνωμένους στα δελτία ειδήσεων θεατες το πώς μοιάζει η κόκκινη απειλή. Το γεγονός πως ο Κιμ δεν « μασάει» στις απειλές και προχωράει τις δοκιμές θα ήταν μάλλον άνευ παραπάνω σημασίας αν δτο τιμόνι της κραταιάς υπεδύναμης βρισκόταν κάποιος πιο νουνεχής στην επιλογή πεδίον αντιπαράθεσης Πρόεδρος. Η ταυτόχρονη όμως συνύπαρξη Τραμπ και Κιμ προκαλεί την προβληματοποίηση του ιδιου του συστήματος της δημιουργικής διακινδύνευσης. Αν ακενίς δεν φοβάται τοτε ο κίνδυνος γίνεται από δυνητικός πραγματικός.

Κανείς ωστόσο δεν δείχνει να πιστεύει ότι επίεται πυρηνικό ολοκαύτωμα. Η ρουτινοποίηση του κινδύνου αμβλύνει τα αντανακλαστικά. Όπως όταν κάποιος προσποιείται διαρκώς ότι θα σε χαστουκίσει: από ένα σημείο ακι μετά δεν αντιδρά το κεφάλι ούτε εκαστοτό. Μέχρι φυσικά να σκάσει το χαστούκι με δύναμη, ανατρέποντας την μακαριότητα της διαρκούς αναμονής.