Πέθανε ο ηθοποιός Αλέκος Ουδινότης
Τη βαθιά του θλίψη για την απώλεια του Αλέκου Ουδινότη, ενός «αγαπημένου ηθοποιού που υπηρέτησε με ήθος το θέατρο και τον κινηματογράφο και διακρίθηκε σε σημαντικούς ρόλους», εκφράζει με ανακοίνωσή του το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Ο Αλέκος Ουδινότης γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν όπως επίσης Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους πρωταγωνιστές του ΚΘΒΕ, καθώς η θητεία του σε αυτό ξεκίνησε το 1974 με την παράσταση «Ο βυσσινόκηπος» του Αντόν Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη, ενώ η τελευταία του συνεργασία ήταν το 1999 στην παράσταση «Η σιωπή της ‘Αλκηστης», την οποία σκηνοθέτησε ο ίδιος.
Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί αύριο Δευτέρα στις 10:45 το πρωί στα Κοιμητήρια Αναστάσεως Του Κυρίου, στη Θέρμη.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση, ο Αλέκος Ουδινότης συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ ως ηθοποιός και σκηνοθέτης στις εξής παραστάσεις:
«Η σιωπή της ‘Αλκηστης» της Τίνας Στεφανοπούλου και της Ομάδας Νέμεση, σε σκηνοθεσία του ιδίου (1999)
«Το κοινό ταμείο» του Ευγένιου Λαμπίς, σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου (1996)
«Θείος Βάνιας» του Αντόν Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Κώστα Καζάκου (1993)
«Ο πρέπων θάνατος» του Σπύρου Γαλαίου, σε σκηνοθεσία Τάκη Καλφόπουλου (1993)
«Ο επιστάτης» του Χάρολντ Πίντερ, σε σκηνοθεσία του ιδίου (1992)
«Μια ευαίσθητη ισορροπία» του Έντουαρντ ‘Αλμπη, σε σκηνοθεσία Νίκου Αρμάου (1991)
«Ιστορία ζωολογικού κήπου» του Έντουαρντ ‘Αλμπη, σε σκηνοθεσία του ιδίου (1990)
«Πάρτυ γενεθλίων» του Χάρολντ Πίντερ, σε σκηνοθεσία Στέλιου Γούτη (1989)
«Το παιχνίδι των ρόλων» του Λουίτζι Πιραντέλλο Λουίτζι, σε σκηνοθεσία Ροζάριο Κρεσέντσι (1987)
«Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» του Λουίτζι Πιραντέλλο Λουίτζι, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου (1987)
«Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» του Λουίτζι Πιραντέλλο, σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους (1987)
«Οι βρικόλακες» του Χένρικ Ίψεν, σε σκηνοθεσία Γιάννη Βεάκη (1985)
«Πρόσωπα του περιθωρίου» των Μάριου Ποντίκα, Κώστα Μουρσελά, Κωστούλα Μητροπούλου, σε σκηνοθεσία Μπάμπη Φορτοτήρα, Νίκου Βρεττού και του ιδίου (1985)
«’Αλκηστη» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά (1984)
«Οίκος ευγηρίας ‘Η ευτυχισμένη δύσις’» του Μανώλη Κορρέ, σε σκηνοθεσία Πάνου Παπαϊωάννου (1984)
«Ενυδρείο» του Κώστα Μουρσελά, σε σκηνοθεσία Πάνου Χαρίτογλου (1983)
«Ο υπάλληλος» του Μιχαήλ Χουρμούζη, σε σκηνοθεσία Στέλιου Γούτη (1982)
«Όλα στον κήπο» του Έντουαρντ ‘Αλμπη, σε σκηνοθεσία Κούλας Αντωνιάδη (1981)
«Δον Κιχώτης» του Αρτύρ Φωκέζ, σε σκηνοθεσία Νίκου Παπαδάκη (1981)
«Η όπερα της πεντάρας» του Μπέρτολτ Μπρεχτ, σε σκηνοθεσία Νίκου Κούνδουρου (1980)
«Τρικυμία σε φλυτζάνι» του Βαγγέλη Γκούφα, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Μπούχλη (1979)
«Το παραμύθι χωρίς όνομα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα (1979)
«Έρωτας και ραδιουργία» του Φρήντριχ Σίλλερ, σε σκηνοθεσία Τάκη Μουζενίδη (1978)
«Έντα Γκάμπλερ» του Χένρικ Ίψεν, σε σκηνοθεσία Εύγ. Γαβριηλίδη (1978)
«Η βασίλισσα του χιονιού» του Γεβγκένι Σβαρτς, σε σκηνοθεσία Κωστή Μιχαηλίδη (1977)
«Ο άγιος πρίγκηψ» της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, σε σκηνοθεσία Σταύρου Ντουφεξή (1977)
«Δύο απιστίες: Ασήμαντος πόνος/Επίδειξη μόδας» του Χάρολντ Πίντερ, σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη (1976) «Οι εχθροί» του Μαξίμ Γκόργκυ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη (1975)
«Ο βυσσινόκηπος» του Αντόν Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη (1974)
Επίσης, διακρίθηκε με ερμηνείες του στον κινηματογράφο σε ταινίες όπως: «Μια μέρα τη νύχτα» (2000), «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» (1998), «Ούλοι εμείς, εφέντη» (1998), «Ο κύριος με τα γκρι» (1997), «Το βλέμμα του Οδυσσέα» (1995), «Ήσυχες μέρες του Αυγούστου» (1991), «Ο αήττητος» (1971), «Βαβυλώνια» (1970), «Κατηγορώ τους δυνατούς» (1970), «Για την τιμή και για τον ερώτα» (1969), «Ένας άνδρας με συνείδηση» (1969), «Η κραυγή μιας αθώας» (1969), «Η οδύσσεια ενός ξεριζωμένου» (1969), «Η σφραγίδα του Θεού» (1969), «Τρικυμία μιας καρδιάς» (1969), «Φτωχογειτονιά, αγάπη μου» (1969), «Ποτέ δεν είναι αργά» (1968), «Ταπεινός και καταφρονεμένος» (1968), «Το παρελθόν μιας γυναίκας» (1968), ‘Αδικη κατάρα (1967), Εμείς οι αμαρτωλοί (1966), Κοινωνία ώρα μηδέν (1966), «Διψασμένη γι’ αγάπη» (1965), «Λολίτες της Αθηνάς» (1965), «Με λύγισε η φτώχεια» (1965).
Ο Αλέκος Ουδινότης γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν όπως επίσης Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους πρωταγωνιστές του ΚΘΒΕ, καθώς η θητεία του σε αυτό ξεκίνησε το 1974 με την παράσταση «Ο βυσσινόκηπος» του Αντόν Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη, ενώ η τελευταία του συνεργασία ήταν το 1999 στην παράσταση «Η σιωπή της ‘Αλκηστης», την οποία σκηνοθέτησε ο ίδιος.
Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί αύριο Δευτέρα στις 10:45 το πρωί στα Κοιμητήρια Αναστάσεως Του Κυρίου, στη Θέρμη.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση, ο Αλέκος Ουδινότης συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ ως ηθοποιός και σκηνοθέτης στις εξής παραστάσεις:
«Η σιωπή της ‘Αλκηστης» της Τίνας Στεφανοπούλου και της Ομάδας Νέμεση, σε σκηνοθεσία του ιδίου (1999)
«Το κοινό ταμείο» του Ευγένιου Λαμπίς, σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου (1996)
«Θείος Βάνιας» του Αντόν Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Κώστα Καζάκου (1993)
«Ο πρέπων θάνατος» του Σπύρου Γαλαίου, σε σκηνοθεσία Τάκη Καλφόπουλου (1993)
«Ο επιστάτης» του Χάρολντ Πίντερ, σε σκηνοθεσία του ιδίου (1992)
«Μια ευαίσθητη ισορροπία» του Έντουαρντ ‘Αλμπη, σε σκηνοθεσία Νίκου Αρμάου (1991)
«Ιστορία ζωολογικού κήπου» του Έντουαρντ ‘Αλμπη, σε σκηνοθεσία του ιδίου (1990)
«Πάρτυ γενεθλίων» του Χάρολντ Πίντερ, σε σκηνοθεσία Στέλιου Γούτη (1989)
«Το παιχνίδι των ρόλων» του Λουίτζι Πιραντέλλο Λουίτζι, σε σκηνοθεσία Ροζάριο Κρεσέντσι (1987)
«Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» του Λουίτζι Πιραντέλλο Λουίτζι, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου (1987)
«Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» του Λουίτζι Πιραντέλλο, σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους (1987)
«Οι βρικόλακες» του Χένρικ Ίψεν, σε σκηνοθεσία Γιάννη Βεάκη (1985)
«Πρόσωπα του περιθωρίου» των Μάριου Ποντίκα, Κώστα Μουρσελά, Κωστούλα Μητροπούλου, σε σκηνοθεσία Μπάμπη Φορτοτήρα, Νίκου Βρεττού και του ιδίου (1985)
«’Αλκηστη» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά (1984)
«Οίκος ευγηρίας ‘Η ευτυχισμένη δύσις’» του Μανώλη Κορρέ, σε σκηνοθεσία Πάνου Παπαϊωάννου (1984)
«Ενυδρείο» του Κώστα Μουρσελά, σε σκηνοθεσία Πάνου Χαρίτογλου (1983)
«Ο υπάλληλος» του Μιχαήλ Χουρμούζη, σε σκηνοθεσία Στέλιου Γούτη (1982)
«Όλα στον κήπο» του Έντουαρντ ‘Αλμπη, σε σκηνοθεσία Κούλας Αντωνιάδη (1981)
«Δον Κιχώτης» του Αρτύρ Φωκέζ, σε σκηνοθεσία Νίκου Παπαδάκη (1981)
«Η όπερα της πεντάρας» του Μπέρτολτ Μπρεχτ, σε σκηνοθεσία Νίκου Κούνδουρου (1980)
«Τρικυμία σε φλυτζάνι» του Βαγγέλη Γκούφα, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Μπούχλη (1979)
«Το παραμύθι χωρίς όνομα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα (1979)
«Έρωτας και ραδιουργία» του Φρήντριχ Σίλλερ, σε σκηνοθεσία Τάκη Μουζενίδη (1978)
«Έντα Γκάμπλερ» του Χένρικ Ίψεν, σε σκηνοθεσία Εύγ. Γαβριηλίδη (1978)
«Η βασίλισσα του χιονιού» του Γεβγκένι Σβαρτς, σε σκηνοθεσία Κωστή Μιχαηλίδη (1977)
«Ο άγιος πρίγκηψ» της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, σε σκηνοθεσία Σταύρου Ντουφεξή (1977)
«Δύο απιστίες: Ασήμαντος πόνος/Επίδειξη μόδας» του Χάρολντ Πίντερ, σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη (1976) «Οι εχθροί» του Μαξίμ Γκόργκυ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη (1975)
«Ο βυσσινόκηπος» του Αντόν Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη (1974)
Επίσης, διακρίθηκε με ερμηνείες του στον κινηματογράφο σε ταινίες όπως: «Μια μέρα τη νύχτα» (2000), «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» (1998), «Ούλοι εμείς, εφέντη» (1998), «Ο κύριος με τα γκρι» (1997), «Το βλέμμα του Οδυσσέα» (1995), «Ήσυχες μέρες του Αυγούστου» (1991), «Ο αήττητος» (1971), «Βαβυλώνια» (1970), «Κατηγορώ τους δυνατούς» (1970), «Για την τιμή και για τον ερώτα» (1969), «Ένας άνδρας με συνείδηση» (1969), «Η κραυγή μιας αθώας» (1969), «Η οδύσσεια ενός ξεριζωμένου» (1969), «Η σφραγίδα του Θεού» (1969), «Τρικυμία μιας καρδιάς» (1969), «Φτωχογειτονιά, αγάπη μου» (1969), «Ποτέ δεν είναι αργά» (1968), «Ταπεινός και καταφρονεμένος» (1968), «Το παρελθόν μιας γυναίκας» (1968), ‘Αδικη κατάρα (1967), Εμείς οι αμαρτωλοί (1966), Κοινωνία ώρα μηδέν (1966), «Διψασμένη γι’ αγάπη» (1965), «Λολίτες της Αθηνάς» (1965), «Με λύγισε η φτώχεια» (1965).
