Με προσωπική του δήλωση ο γνωστός ποινικολόγος, Αλέξης Κούγιας, σχολίασε την απώλεια του Μανώλη Γλέζου, κάνοντας μάλιστα και σύνδεση με την επέτειο της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη που είχε γίνει σαν σήμερα, το 1952.

Ο Αλέξης Κούγιας έγραψε χαρακτηριστικά

«Με αφορμή το θάνατο του Μανώλη Γλέζου και την τραγική σύμπτωση, ότι την ίδια ημερομηνία, στις 30/3/1952, εκτελέστηκε στο Γουδί μαζί με 7 ακόμη αγωνιστές της αυθεντικής Αριστεράς, ο άνθρωπος που έμεινε στην ιστορία σαν ο άνθρωπος που παρακολούθησε δύο ολόκληρες δίκες στρατοδικείου, αλλά και εκτελέστηκε με ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο χέρι, ο Νίκος Μπελογιάννης, θέλω να κάνω την εξής δήλωση:

Περίεργη μέρα σήμερα, αφού στην ατμόσφαιρα εκτός του θανατηφόρου ιού πλανώνται και δύο δραματικές ειδήσεις – συμπτώσεις, οι οποίες κάνουν τους ανθρώπους που επενδύουν στον σεβασμό του συνανθρώπου, στη δημιουργία, στην εργατικότητα, στην τιμιότητα, στη χαρά και στην ειρήνη, να μελαγχολούν.

Σήμερα διάλεξε να φύγει από τη ζωή σε ηλικία 96 ετών ο άνθρωπος που μαζί με τον αείμνηστο Σάντα κατέβασαν από την Ακρόπολη τη σημαία του Γερμανικού φασισμού.
Ο άνθρωπος που σε όλη του τη ζωή προσπαθούσε να χτίσει γέφυρες ανάμεσα στους «νικητές» του εξολοθρευτού του ελληνικού γένους Εμφυλίου Πολέμου και στους ηττημένους αριστερούς, αυτούς που γύρισαν από τα ξερονήσια και που στο μυαλό τους δεν είχαν την εκδίκηση και τον ρεβανσισμό, αλλά είχαν μόνο την κοινωνική ειρήνη, την εργασία, τον έντιμο ανταγωνισμό και τη σωστή κουλτούρα της Αριστεράς.

Ο Μανώλης δεν έφυγε τυχαία σήμερα, αλλά διάλεξε την ίδια ημέρα και μήνα για να φύγει, αυτήν που το 1952 από τον τότε αρχηγό του Κράτους απορρίφθηκε η αίτηση χάριτος που είχαν υποβάλει οι συνάδελφοι μου συνήγοροι του Νίκου Μπελογιάννη, και αμέσως μετά μέσα σε λίγες ώρες στις 4 το απόγευμα εκτελέστηκε ένας από τους πλέον μετριοπαθείς - και πολιτικά καλλιεργημένος – θεωρητικούς της Αριστεράς, κατά την άποψη μου μόνο και μόνο για να εξελιχθεί ακόμη περισσότερο ο εθνικός διχασμός, ο Νίκος Μπελογιάννης.

Ο Νίκος Μπελογιάννης δεν ήταν κανένας από αυτούς τους αιμοδιψείς αριστερούς. Λόγω του Εμφυλίου δεν είχε προλάβει να τελειώσει τη Νομική Σχολή και ήταν ένας ιδιαίτερα καλλιεργημένος άνθρωπος και δυστυχώς ήταν ένα από τα τελευταία θύματα του εθνικού διχασμού, που οδήγησε στην εξαφάνιση μιας ιδιαίτερα βασανισμένης από την κατοχή γενιάς, που λόγω διαφορετικών πολιτικών απόψεων αδερφός σκότωνε αδερφό, πατέρας σκότωνε παιδί και παιδί σκότωνε πατέρα και μάνα.

Η ειρωνεία της Ιστορίας είναι ότι το νεαρότερο μέλος του Στρατοδικείου, που αποφάσισε την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, ήταν ο μετέπειτα δικτάτωρ Γιώργος Παπαδόπουλος.
Ήθελα να δημοσιοποιήσω αυτές τις σκέψεις μου, μήπως τις διαβάσουν κάποιοι και αντιληφθούν σε αυτές τις δύσκολες ημέρες που ζούμε ποιες είναι οι πραγματικές αξίες της ζωής και απομονώσουν όλους αυτούς τους τιποτένιους, οι οποίοι σε οποιαδήποτε κοινωνική εκδήλωση κάνουν μόνο κριτική, δεν προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία ούτε στον εαυτό τους και επιβιώνουν μέσα από τον διχασμό λόγω της οκνηρίας σκέψεως και αρχών που τους διακρίνει.
Ο ίδιος είχα την τύχη να γεννηθώ σε μια περιοχή της Αθήνας, την Πετρούπολη, που δημιουργήθηκε μετά τον Εμφύλιο και την κατοίκησαν και συνυπάρχουν όσοι γύρισαν από τα ξερονήσια, αλλά και αυτοί οι δεξιοί, ακόμα και οπαδοί του Σπύρου Μαρκεζίνη, που είχαν αντιληφθεί ότι σημασία στη ζωή δεν έχει η ύλη, αλλά ο άνθρωπος και οι αξίες του».