Ο Βασίλης Τοκάκης γράφει για τη μάχη με τον καρκίνο – «Νιώθω πιο άτρωτος και πιο δυνατός από ποτέ»
Με μία ανάρτησή του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, ο Βασίλης Τοκάκης γράφει για τη μάχη του με τον καρκίνο, ο οποίος του διαγνώστηκε πριν 10 μήνες.
Ο υπεύθυνος επικοινωνίας του δημάρχου Πειραιά, Γιάννη Μώραλη, με τη διάσημη φράση του Νίκου Καζαντζάκη «ερχόμαστε από μία σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. Το φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή» περιγράφει τα συναισθήματά του πριν μπει σε έναν νέο κύκλο θεραπείας του καρκίνου.
Ο Βασίλης Τοκάκης μιλάει για τον ανθρώπινο παράγοντα που του δίνει δύναμη για να αναμετρηθεί με τον καρκίνο και για τα πλούσια συναισθήματα που τον διακατέχουν. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά: «Νιώθω πιο γεμάτος από συναισθήματα από ποτέ, νιώθω πιο «πλούσιος» από ποτέ, χορτασμένος από την αληθινή αγάπη και την ανιδιοτέλεια και που έχω εισπράξει από φίλους και γνωστούς, από ανθρώπους που είχαμε «χαθεί», από τα βουβά δάκρυα, από άγνωστους ανθρώπους που βρεθήκαμε καρδιακά, από λαβωμένους συνοδοιπόρους στους κακοτράχαλους αυτούς δρόμους της του καρκίνου ειδικά τους μικρούς μας Γίγαντες που μάχονται με λύσσα να κερδίσουν την αναπνοή».
Διαβάστε αναλυτικά τι έγραψε ο Βασίλης Τοκάκης:
Αγαπημένοι μου καλημέρα,
Η λέξη Ζωή κατά τον αγαπημένο μου Καζαντζάκη είναι ένα “φωτεινό διάστημα”. Περάσαν πλέον 10 μήνες που ζω με καρκίνο. Χρόνος χαραγμένος μέρα μέρα, ώρα ώρα, στιγμή στιγμή. Ζω με τον καρκίνο. Ζω! Ζώ το «φωτεινό διάστημα»! Αυτή είναι η κυριολεξία της μικρής αλλά “γιομάτης πράματα” λέξης. Μου ήταν αδύνατο χρόνια να «συλλάβω» αυτό το φως, να κατανοήσω «αυτό το φωτεινό διάστημα στην ολότητά του». Ίδιον του φωτός σκεφτόμουν πάντα είναι η ταχύτητά. Την ίδια στιγμή που στον αντίποδα η βραδύτητα μας προσφέρει απλόχερα την ζεστή αγκαλιά της, την αγνοούμε επιδεικτικά. Η σχετικότητα της αίσθησης του χώρου και του χρόνου. Έγραψα πρόσφατα, αυθόρμητα ,σε ένα όμορφο σαν το σημερινό, μεθυστικό από μυρωδιές και εικόνες και ήχους πρωινό, γιατί θέλω να γεύομαι το καθημερινό φως της ημέρας μέχρι να το χορτάσω, γιατί θέλω να μυρίζω το ξημέρωμα μέχρι τα ρουθούνια μου να εκραγούν, γιατί θέλω να ακούω την εκκωφαντική σιωπή της ασημαντότητας να σπάει, γιατί θέλω να νιώσω ξανά το άγγιγμα της πρώτης ανάσας μέχρι η ψυχή μου να φουσκώσει, γιατί πάνω από όλα θέλω να βλέπω τα «4 μάτια» της ψυχής μου μέχρι να αρχίσουν να χορταίνουν, ζωή όπως αυτά θα θέλουν.
Ο λόγος που ξεκίνησα να το γράφω ήταν διότι είχα ολοκληρώσει μια σημαντική και χρονοβόρα ιατρική εξέταση. Τις επόμενες τρεις ημέρες περίμενα τα αποτελέσματα σκαλίζοντας την ψυχή μου για να προετοιμαστώ για την ανελέητη μάχη των πιθανοτήτων. Τα αποτελέσματα όπως συχνά συμβαίνει με τον καρκίνο έδειξαν ότι έχω υποτροπή. Μικρή βλάβη και αντιμετωπίσιμη ιατρικά. Πρακτικά θα χειρουργηθώ εκ νέου, θα ακολουθήσω την χημειοθεραπεία μου και θα ξαναγίνω καλά. Τόσο απλό και τόσο ρεαλιστικό και τόσο διαδικαστικό.
Αισθάνομαι όμως πιο έτοιμος από ποτέ να αναμετρηθώ με τον καρκίνο ξανά, νιώθω πιο δυνατός από ποτέ να ξαναμπώ στη μάχη. Νιώθω πιο γεμάτος από συναισθήματα από ποτέ, νιώθω πιο «πλούσιος» από ποτέ, χορτασμένος από την αληθινή αγάπη και την ανιδιοτέλεια και που έχω εισπράξει από φίλους και γνωστούς, από ανθρώπους που είχαμε «χαθεί», από τα βουβά δάκρυα, από άγνωστους ανθρώπους που βρεθήκαμε καρδιακά, από λαβωμένους συνοδοιπόρους στους κακοτράχαλους αυτούς δρόμους της του καρκίνου ειδικά τους μικρούς μας Γίγαντες που μάχονται με λύσσα να κερδίσουν την αναπνοή.
Νιώθω τη δύναμη του νεανικού πάθους και της ωριμότητας των φοιτητών μου με το χαρακτικό για την ψυχή συναίσθημα να σε αισθάνονται Δάσκαλο. Νιώθω επίσης πιο ελαφρύς και από ανθρώπους που δεν άντεξαν, που χάθηκαν, που δεν μπόρεσαν.
Σήμερα λοιπόν λίγες μέρες πριν τη νέα μάχη νιώθω λοιπόν πιο άτρωτος από ποτέ με τους “αλύγιστους μου”,τους ανθρώπους μου, την οικογένεια μου που ξεπερνά και τους βιολογικούς περιορισμούς, που είναι και πάλι εκεί πιστοί και αγέρωχοι φύλακες σε θέσεις μάχης. Νιώθω τις καρδιές να πάλλονται ακόμα πιο δυνατά σε αυτό τον εκκωφαντικό ρυθμό της δύναμης της αλύγιστης ανθρώπινης ύπαρξης που δεν θωρεί εμπόδια.
Εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να ορίσουμε το «φωτεινό διάστημα» να είναι τόσο δυνατό, από εμπειρίες ,από συναισθήματα από πράξεις, από σκέψεις, από όνειρα, από ιδέες, από μνήμες, υφαίνοντας έτσι το αόρατο νήμα για τους «βασιλιάδες της καρδίας μας» ,τα παιδιά μας, όπως τραγούδησε και ο Ξηλουρης.
Τα λέμε ξανά στον αγώνα γενναίοι μου…
Βασίλης
Ο υπεύθυνος επικοινωνίας του δημάρχου Πειραιά, Γιάννη Μώραλη, με τη διάσημη φράση του Νίκου Καζαντζάκη «ερχόμαστε από μία σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. Το φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή» περιγράφει τα συναισθήματά του πριν μπει σε έναν νέο κύκλο θεραπείας του καρκίνου.
Ο Βασίλης Τοκάκης μιλάει για τον ανθρώπινο παράγοντα που του δίνει δύναμη για να αναμετρηθεί με τον καρκίνο και για τα πλούσια συναισθήματα που τον διακατέχουν. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά: «Νιώθω πιο γεμάτος από συναισθήματα από ποτέ, νιώθω πιο «πλούσιος» από ποτέ, χορτασμένος από την αληθινή αγάπη και την ανιδιοτέλεια και που έχω εισπράξει από φίλους και γνωστούς, από ανθρώπους που είχαμε «χαθεί», από τα βουβά δάκρυα, από άγνωστους ανθρώπους που βρεθήκαμε καρδιακά, από λαβωμένους συνοδοιπόρους στους κακοτράχαλους αυτούς δρόμους της του καρκίνου ειδικά τους μικρούς μας Γίγαντες που μάχονται με λύσσα να κερδίσουν την αναπνοή».
Διαβάστε αναλυτικά τι έγραψε ο Βασίλης Τοκάκης:
Αγαπημένοι μου καλημέρα,
Η λέξη Ζωή κατά τον αγαπημένο μου Καζαντζάκη είναι ένα “φωτεινό διάστημα”. Περάσαν πλέον 10 μήνες που ζω με καρκίνο. Χρόνος χαραγμένος μέρα μέρα, ώρα ώρα, στιγμή στιγμή. Ζω με τον καρκίνο. Ζω! Ζώ το «φωτεινό διάστημα»! Αυτή είναι η κυριολεξία της μικρής αλλά “γιομάτης πράματα” λέξης. Μου ήταν αδύνατο χρόνια να «συλλάβω» αυτό το φως, να κατανοήσω «αυτό το φωτεινό διάστημα στην ολότητά του». Ίδιον του φωτός σκεφτόμουν πάντα είναι η ταχύτητά. Την ίδια στιγμή που στον αντίποδα η βραδύτητα μας προσφέρει απλόχερα την ζεστή αγκαλιά της, την αγνοούμε επιδεικτικά. Η σχετικότητα της αίσθησης του χώρου και του χρόνου. Έγραψα πρόσφατα, αυθόρμητα ,σε ένα όμορφο σαν το σημερινό, μεθυστικό από μυρωδιές και εικόνες και ήχους πρωινό, γιατί θέλω να γεύομαι το καθημερινό φως της ημέρας μέχρι να το χορτάσω, γιατί θέλω να μυρίζω το ξημέρωμα μέχρι τα ρουθούνια μου να εκραγούν, γιατί θέλω να ακούω την εκκωφαντική σιωπή της ασημαντότητας να σπάει, γιατί θέλω να νιώσω ξανά το άγγιγμα της πρώτης ανάσας μέχρι η ψυχή μου να φουσκώσει, γιατί πάνω από όλα θέλω να βλέπω τα «4 μάτια» της ψυχής μου μέχρι να αρχίσουν να χορταίνουν, ζωή όπως αυτά θα θέλουν.
Ο λόγος που ξεκίνησα να το γράφω ήταν διότι είχα ολοκληρώσει μια σημαντική και χρονοβόρα ιατρική εξέταση. Τις επόμενες τρεις ημέρες περίμενα τα αποτελέσματα σκαλίζοντας την ψυχή μου για να προετοιμαστώ για την ανελέητη μάχη των πιθανοτήτων. Τα αποτελέσματα όπως συχνά συμβαίνει με τον καρκίνο έδειξαν ότι έχω υποτροπή. Μικρή βλάβη και αντιμετωπίσιμη ιατρικά. Πρακτικά θα χειρουργηθώ εκ νέου, θα ακολουθήσω την χημειοθεραπεία μου και θα ξαναγίνω καλά. Τόσο απλό και τόσο ρεαλιστικό και τόσο διαδικαστικό.
Αισθάνομαι όμως πιο έτοιμος από ποτέ να αναμετρηθώ με τον καρκίνο ξανά, νιώθω πιο δυνατός από ποτέ να ξαναμπώ στη μάχη. Νιώθω πιο γεμάτος από συναισθήματα από ποτέ, νιώθω πιο «πλούσιος» από ποτέ, χορτασμένος από την αληθινή αγάπη και την ανιδιοτέλεια και που έχω εισπράξει από φίλους και γνωστούς, από ανθρώπους που είχαμε «χαθεί», από τα βουβά δάκρυα, από άγνωστους ανθρώπους που βρεθήκαμε καρδιακά, από λαβωμένους συνοδοιπόρους στους κακοτράχαλους αυτούς δρόμους της του καρκίνου ειδικά τους μικρούς μας Γίγαντες που μάχονται με λύσσα να κερδίσουν την αναπνοή.
Νιώθω τη δύναμη του νεανικού πάθους και της ωριμότητας των φοιτητών μου με το χαρακτικό για την ψυχή συναίσθημα να σε αισθάνονται Δάσκαλο. Νιώθω επίσης πιο ελαφρύς και από ανθρώπους που δεν άντεξαν, που χάθηκαν, που δεν μπόρεσαν.
Σήμερα λοιπόν λίγες μέρες πριν τη νέα μάχη νιώθω λοιπόν πιο άτρωτος από ποτέ με τους “αλύγιστους μου”,τους ανθρώπους μου, την οικογένεια μου που ξεπερνά και τους βιολογικούς περιορισμούς, που είναι και πάλι εκεί πιστοί και αγέρωχοι φύλακες σε θέσεις μάχης. Νιώθω τις καρδιές να πάλλονται ακόμα πιο δυνατά σε αυτό τον εκκωφαντικό ρυθμό της δύναμης της αλύγιστης ανθρώπινης ύπαρξης που δεν θωρεί εμπόδια.
Εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να ορίσουμε το «φωτεινό διάστημα» να είναι τόσο δυνατό, από εμπειρίες ,από συναισθήματα από πράξεις, από σκέψεις, από όνειρα, από ιδέες, από μνήμες, υφαίνοντας έτσι το αόρατο νήμα για τους «βασιλιάδες της καρδίας μας» ,τα παιδιά μας, όπως τραγούδησε και ο Ξηλουρης.
Τα λέμε ξανά στον αγώνα γενναίοι μου…
Βασίλης
