Αντίμτσι Ονιεναδούμ: Από αιχμάλωτος πολέμου, διευθυντής ΕΣΥ στην Πάτρα
Μια ζωή σαν σενάριο ταινίας για τον 66χρονο Νιγηριανό Αντίμτσι Ονιεναδούμ
Μια ζωή δύσκολη, με πολέμους, αιχμαλωσία, θάρρος και επιμονή ξεδιπλώνει η προσωπική ιστορία του 66χρονου παθολόγου-ογκολόγου Αντίμτσι Ονιεναδούμ, ο οποίος μένει στην Ελλάδα από 22 ετών.
Ο 66χρονος είναι διευθυντής ΕΣΥ του Ογκολογικού Τμήματος του ΠΓΝ Πάτρας και ήρθε από τη Νιγηρία με το όνειρο κάποια μέρα να γίνει γιατρός και να είναι σε θέση να βοηθάει τους συνανθρώπους του.
Θυμάται τον πρώτο εμφύλιο πόλεμο στη Νιγηρία το 1967. «Όταν έγινε ο πόλεμος ήμουν 12 ετών, ένα παιδί της Α΄ Γυμνασίου. Στον πόλεμο συμμετείχαμε όλοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά. Ήμουν στο στρατό, δεν πήγα στο μέτωπο όπως πήγαν τα 15χρονα παιδιά. Έμενα στο στρατόπεδο και εκπαίδευα άλλα παιδιά» είπε στην ιστοσελίδα thebest.gr ο Αντίμτσι Ονιεναδούμ.
Και συνέχισε: «Θυμάμαι ότι για ενάμιση μήνα πριν τελειώσει ο πόλεμος μέναμε σε μια χαράδρα, όλη η οικογένεια, προκειμένου να προστατευτούμε. Βγαίναμε κρυφά και σπάνια».
Σε νεαρή ηλικία αιχμαλωτίστηκε από κάποιον γνωστό της οικογένειάς του και μεταφέρθηκε στο σπίτι του για να εργάζεται για τον απαγωγέα του. Ο άνδρας τον άφησε ελεύθερο λίγα χρόνια μετά και επέστρεψε στην οικογένειά του σε ηλικία 16 ετών.
Το 1974 κατάφερε να τελειώσει το σχολείο και αποφάσισε να έρθει στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει γιατρός. «Ήρθα στην Ελλάδα με τρένο και έψαξα πώς μπορώ να ακολουθήσω εδώ το όνειρό μου. Έμαθα την ελληνική γλώσσα. Υπήρχε για τους ξένους τμήμα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Ήταν το μόνο κέντρο εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας. Μετά έκανα αίτηση να μπω στην Ιατρική και διάλεξα τέσσερα Τμήματα. Η τρίτη επιλογή ήταν το Τμήμα της Πάτρας που θα ξεκινούσε τότε. Με πήραν στην Πάτρα» εξήγησε ο 66χρονος γιατρός.
Σε όλη τη διάρκεια των σπουδών του έπρεπε να δουλεύει ως εργάτης για να μπορεί να επιβιώνει. «Δούλεψα για να μπορώ να σπουδάσω. Έχω κάνει τα πάντα. Σε οικοδομές, χωράφια. Πήγαινα το πρωί για μάθημα, το απόγευμα στα εργαστήρια και τα μεσάνυχτα στο εργοστάσιο. Δούλευα στο Δρέπανο, στον Βοσινάκη, στην Elite. Έφτιαχνα φρυγανιές. Δούλεψα και για λίγο στις σταφίδες Κουνουνιώτης στο Αίγιο. Για δύο χρόνια υπέφερα» είπε ο Αντίμτσι Ονιεναδούμ.
Παράλληλα εξομολογήθηκε ότι μεγάλη του επιθυμία ήταν να ολοκληρώσει το πτυχίο στην Ελλάδα και να ταξιδέψει στην Αμερική για έρευνα. Ωστόσο, ο γάμος του με μια Ελληνίδα ανέτρεψε τα σχέδια του και παρέμεινε στη χώρα μας. «Η Ελλάδα με αγκάλιασε. Δεν μοιάζει με την Ελλάδα που ήξερα πριν έρθω. Είχα διαβάσει για τους αρχαίους Έλληνες. Ήξερα τι γινόταν στη χώρα. Μάλιστα είχα γράψει άρθρο σε εφημερίδα στην πατρίδα μου για την πτώση της χούντας στην Ελλάδα πριν έρθω εδώ. Όταν ήρθα όμως απογοητεύτηκα. Δεν είδα να είχαν οι Έλληνες πολλή σχέση με τους προγόνους τους. Αγάπησα όμως αυτήν τη χώρα, τη φιλοξενία των ανθρώπων της» παραδέχθηκε ο 66χρονος γιατρός.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα On Time
Ο 66χρονος είναι διευθυντής ΕΣΥ του Ογκολογικού Τμήματος του ΠΓΝ Πάτρας και ήρθε από τη Νιγηρία με το όνειρο κάποια μέρα να γίνει γιατρός και να είναι σε θέση να βοηθάει τους συνανθρώπους του.
Θυμάται τον πρώτο εμφύλιο πόλεμο στη Νιγηρία το 1967. «Όταν έγινε ο πόλεμος ήμουν 12 ετών, ένα παιδί της Α΄ Γυμνασίου. Στον πόλεμο συμμετείχαμε όλοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά. Ήμουν στο στρατό, δεν πήγα στο μέτωπο όπως πήγαν τα 15χρονα παιδιά. Έμενα στο στρατόπεδο και εκπαίδευα άλλα παιδιά» είπε στην ιστοσελίδα thebest.gr ο Αντίμτσι Ονιεναδούμ.
Και συνέχισε: «Θυμάμαι ότι για ενάμιση μήνα πριν τελειώσει ο πόλεμος μέναμε σε μια χαράδρα, όλη η οικογένεια, προκειμένου να προστατευτούμε. Βγαίναμε κρυφά και σπάνια».
Σε νεαρή ηλικία αιχμαλωτίστηκε από κάποιον γνωστό της οικογένειάς του και μεταφέρθηκε στο σπίτι του για να εργάζεται για τον απαγωγέα του. Ο άνδρας τον άφησε ελεύθερο λίγα χρόνια μετά και επέστρεψε στην οικογένειά του σε ηλικία 16 ετών.
Το 1974 κατάφερε να τελειώσει το σχολείο και αποφάσισε να έρθει στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει γιατρός. «Ήρθα στην Ελλάδα με τρένο και έψαξα πώς μπορώ να ακολουθήσω εδώ το όνειρό μου. Έμαθα την ελληνική γλώσσα. Υπήρχε για τους ξένους τμήμα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Ήταν το μόνο κέντρο εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας. Μετά έκανα αίτηση να μπω στην Ιατρική και διάλεξα τέσσερα Τμήματα. Η τρίτη επιλογή ήταν το Τμήμα της Πάτρας που θα ξεκινούσε τότε. Με πήραν στην Πάτρα» εξήγησε ο 66χρονος γιατρός.
Σε όλη τη διάρκεια των σπουδών του έπρεπε να δουλεύει ως εργάτης για να μπορεί να επιβιώνει. «Δούλεψα για να μπορώ να σπουδάσω. Έχω κάνει τα πάντα. Σε οικοδομές, χωράφια. Πήγαινα το πρωί για μάθημα, το απόγευμα στα εργαστήρια και τα μεσάνυχτα στο εργοστάσιο. Δούλευα στο Δρέπανο, στον Βοσινάκη, στην Elite. Έφτιαχνα φρυγανιές. Δούλεψα και για λίγο στις σταφίδες Κουνουνιώτης στο Αίγιο. Για δύο χρόνια υπέφερα» είπε ο Αντίμτσι Ονιεναδούμ.
Παράλληλα εξομολογήθηκε ότι μεγάλη του επιθυμία ήταν να ολοκληρώσει το πτυχίο στην Ελλάδα και να ταξιδέψει στην Αμερική για έρευνα. Ωστόσο, ο γάμος του με μια Ελληνίδα ανέτρεψε τα σχέδια του και παρέμεινε στη χώρα μας. «Η Ελλάδα με αγκάλιασε. Δεν μοιάζει με την Ελλάδα που ήξερα πριν έρθω. Είχα διαβάσει για τους αρχαίους Έλληνες. Ήξερα τι γινόταν στη χώρα. Μάλιστα είχα γράψει άρθρο σε εφημερίδα στην πατρίδα μου για την πτώση της χούντας στην Ελλάδα πριν έρθω εδώ. Όταν ήρθα όμως απογοητεύτηκα. Δεν είδα να είχαν οι Έλληνες πολλή σχέση με τους προγόνους τους. Αγάπησα όμως αυτήν τη χώρα, τη φιλοξενία των ανθρώπων της» παραδέχθηκε ο 66χρονος γιατρός.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα On Time