Επανέρχεται στο προσκήνιο η συζήτηση για τις δυνατότητες των ιατρών να επέμβουν για να διασώσουν ασθενείς όταν εκείνοι ευρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση αλλά αρνούνται, οι ίδιοι ή οι οικείοι τους, να μεταφερθούν στο επόμενο στάδιο εντατικής νοσηλείας τους.

Όπως εξηγούν, στα parapolitika.gr, οι επιτελείς των ιατρικών συλλόγων, όταν κρίνεται η ζωή του ασθενούς, ο ιατρός υποχρεούται να τον διασωληνώσει. Το δικό τους απαρασάλευτο δίκαιο είναι ο όρκος του Ιπποκράτη: «Οὐ δώσω δὲ οὐδὲ φάρμακον οὐδενὶ αἰτηθεὶς θανάσιμον, οὐδὲ ὑφηγήσομαι ξυμβουλίην τοιήνδε…». Σε ελεύθερη απόδοση: «…Ούτε θα δώσω θανατηφόρο φάρμακο σε κάποιον που θα μου το ζητήσει, ούτε θα του υποδείξω τέτοια συμβουλή». Συνεπώς, οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση στο λειτούργημα τους, συνιστά ενέργεια χειραφέτησης τους. Μέχρι σήμερα, όπως αναφέρει η πανεπιστημιακή κοινότητα των νομικών, κανένα δικαστήριο δεν έχει κρίνει την ιατρική πράξη και γενικώς τα υγειονομικά πρωτόκολλα ακριβώς επειδή πρόκειται για διαφορετική επιστήμη αποφασιστικής και όχι γνωμοδοτικής ισχύος.

Το άρθρο 301

Υπ’ αυτή τη θεώρηση – συνεχίζουν - η Δικαιοσύνη έχει λόγο μόνον όταν ο ιατρός «σηκώνει τα χέρια ψηλά» επειδή του το ζητά ο ασθενής τελικού σταδίου πριν τη διασωλήνωση, ο οποίος έχει πολύ περιορισμένη έως μηδενική αντίληψη ενώ και οι οικείοι του, εφόσον δεν είναι γιατροί, έχουν άγνοια ανακατεμένη με σύγχυση. Στην περίπτωση αυτή ο μεν νοσηλευόμενος εμφανίζει αυτοκτονική συμπεριφορά και ο γιατρός που τον «εγκαταλείπει», συνεργεί στην προσπάθεια αυτοχειρίας, υποβοηθώντας την κατ΄ ουσία. Κάτι το οποίο προβλέπεται και τιμωρείται από το αρ. 301 του Ποινικού Κώδικα:« Όποιος με πρόθεση κατέπεισε άλλον να αυτοκτονήσει, αν τελέστηκε η αυτοκτονία ή έγινε απόπειρά της, καθώς και όποιος έδωσε βοήθεια κατ' αυτήν, τιμωρείται με φυλάκιση».

Το Σύνταγμα

Εξάλλου, το Σύνταγμα οριοθετεί τον ρόλο του Κράτους ως νομικής οντότητας, η οποία οργανώνεται και λειτουργεί κατ΄ εξοχήν για να εγγυάται την κατά τ΄ ανωτέρω ακώλυτη άσκηση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Σύμφωνα με τους φορείς της Νομικής Αθηνών, τούτο συνάγεται, ιδίως από τις διατάξεις του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος, οι οποίες καθιερώνουν την γενική ρήτρα του σεβασμού και της προστασίας της αξίας του Ανθρώπου, ως της πρωταρχικής υποχρέωσης της Πολιτείας. Και, με τον τρόπο αυτό, «διακηρύσσουν» τον Ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα του Συντάγματος, ο οποίος «διατρέχει» την ερμηνεία και εφαρμογή όλων των λοιπών διατάξεών του αλλά και των διατάξεων του συνόλου της Έννομης Τάξης. Επίσης, από τις διατάξεις του άρθρου 5 παρ. 1 του Συντάγματος, οι οποίες καθιερώνουν την γενική ρήτρα της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, μέσω της ελεύθερης συμμετοχής στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας. Κι ακόμη, από τις διατάξεις του άρθρου 26 του Συντάγματος, οι οποίες καθιερώνουν την αρχή της Διάκρισης των Εξουσιών και, επέκεινα, του Κράτους Δικαίου και της Νομιμότητας. Δηλαδή, εν τέλει, και την αρχή της απαγόρευσης της αυθαίρετης παρέμβασης των κρατικών οργάνων στο πεδίο άσκησης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.