Οι Έλληνες αγαπούμε την ειρήνη, και την ηρεμία. Ίσως για αυτό τον λόγο, αγαπούμε το καλοκαίρι, καθώς στην συλλογική μας μνήμη συνδέεται με ανέμελες στιγμές σε γωνιές της υπέροχης Πατρίδας μας.

Σαν λαός, δεν διεκδικούμε από κανέναν τίποτα. Πραγματικά πιστεύω πως κάθε Έλληνας θα ένιωθε τριπλά ευτυχισμένος αν όλοι οι λαοί του Κόσμου ζούσαν μονιασμένοι.

Η Ειρήνη ωστόσο πρέπει να είναι κοινή απόφαση, σε αντίθεση με τον πόλεμο.

            Και η Ελλάδα πλέον βρίσκεται σε πόλεμο.

Αρκεί κανείς να «ενώσει τις τελείες» για να το καταλάβει. Απέναντί μας, έχουμε ένα κράτος και έναν μηχανισμό, με εκπεφρασμένη διάθεση να μας «τιμωρήσουν». Έχουμε το κίνητρο. Το μόνο που μένει να δούμε, είναι ποιο όπλο, ή όπλα, θα χρησιμοποιηθούν για να τελεστεί άλλο ένα έγκλημα σε βάρος μας, με Τουρκική υπογραφή.

Θα είναι μαζικοί εμπρησμοί; Θα είναι η εσωτερική αποσταθεροποίηση; Ο αποκλεισμός ενός νησιού; Η απόπειρα μαζικής παραβίασης των συνόρων, μετά από εργαλειοποίηση μεταναστών; Θα είναι στρατιωτική εισβολή; Θα είναι όλα αυτά μαζί; Υβριδικός ή συμβατικός, θα είναι πόλεμος, ο οποίος έχει ήδη ξεκινήσει.

Καθώς η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, ένας ακόμη ανατολίτης δυνάστης, μας ζητά όπως στους Περσικούς Πολέμους, κυριολεκτικά γη και ύδωρ: να ενδώσουμε στις απαιτήσεις του για τα ύδατα και στις απαιτήσεις του για τα νησιά, την γη μας.

Χρέος της γενιάς μας είναι, όπως τότε να αρνηθούμε.

Θεωρώ δεδομένο, ότι δεν θα ανταποκριθούν όλοι στο κάλεσμα της Ιστορίας. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, πολλοί θα «μηδίσουν»: άλλοι από φόβο, άλλοι από άγνοια, άλλοι από συμφέρον. Δεν έχει σημασία. Όλοι θυμούνται τα ονόματα λίγων γενναίων. Κανείς δε θυμάται τους απλώς «λίγους».

Όσοι πιστεύουμε σε αυτόν τον τόπο, πιστεύουμε στην Ελλάδα, πιστεύουμε στην Ελευθερία και στο Δίκαιο, οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι. Να ενωθούμε γύρω από τους θεσμούς, να αφήσουμε στην άκρη τις διαφορές μας και να δηλώσουμε βροντερά παρόντες στην διάθεση της Πολιτείας. Εμείς οι Πολίτες είμαστε η Ελλάδα, εμείς είμαστε ο Στρατός της, εμείς η Ασπίδα της, εμείς θα δώσουμε τις μάχες μας, κανείς άλλος.

Η Πολιτεία οφείλει χθες, όχι αύριο, όχι όταν ενσκύψει η κρίση, να προετοιμάσει τους Πολίτες της. Να εντάξει, επιτέλους, τους προθύμους και ικανούς, όσους είναι συνειδητοποιημένοι και προτίθενται εθελοντικά να το πράξουν, στις τάξεις της. Οι στιγμές είναι κρίσιμες για να ληφθούν υπ’ όψιν οι όποιες ιδεοληπτικές ενστάσεις, οι οποίες, μετά από σαράντα χρόνια Δημοκρατίας ακόμη βλέπουν «φαντάσματα».

Δεν μπορεί η Άμυνα της χώρας να στηρίζεται σε αλγορίθμους άλλων εποχών. Ούτε μπορεί το φετινό δύσκολο καλοκαίρι να το αντιμετωπίσει μόνο του το ήδη υφιστάμενο προσωπικό. Δεν φτάνει. Απαιτείται η βοήθεια όλων μας. Και εάν όχι όλων, τουλάχιστον όσων είναι πρόθυμοι.

Διότι υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι είναι πρόθυμοι. Των οποίων η καρδιά κάτω από την πολιτική τους ενδυμασία, χτυπά ακόμη δυνατά, και ίσως τις τελευταίες ημέρες πιο δυνατά από ποτέ.

Ας διδαχθούμε από τόσους και τόσους, οι οποίοι κατανοούν ότι η Άμυνα είναι αυτοσκοπός των Πολιτών. Ας διδαχθούμε από τους Εθνοφύλακες και τους Εθελοντές του Κιέβου, οι οποίοι μόνοι τους, χωρίς την παρουσία τακτικού Στρατού συγκράτησαν την Ρωσική λαίλαπα.

Ας διδαχθούμε από τον βασικό μας στρατηγικό εταίρο, το Ισραήλ, από το οποίο πρέπει να προμηθευθούμε το σημαντικότερο οπλικό του σύστημα: την νοοτροπία των Ισραηλινών.

Αν μπορούσα να απευθυνθώ ευθέως στον κ. Πρωθυπουργό, θα του έλεγα να μην φοβάται. Κανείς δεν θα τον κατηγορήσει αν δείξει «στρατηγική ψυχραιμία». Τόσοι το έκαναν πριν από εκείνον. Και ξεπλύθηκαν στην πολιτική «κολυμβήθρα  του Σιλωάμ» που υπάρχει μόνον σε αυτήν την Χώρα. Πολλοί τους αντιμετωπίζουν και ως αυθεντίες. Και ίσως και να είναι.

Θα του ζητούσα ωστόσο να ακούσει την καρδιά του. Και να φανταστεί την αιώνια τιμή που θα μπορούσε να φέρει το όνομα οποιουδήποτε στην θέση του, ο οποίος θα επέλεγε να ζήσει μαχόμενος, από το να επιβιώσει γονατιστός.

Θα του πρότεινα να μην μετρήσει πόσοι είμαστε. Είμαστε όσοι πρέπει, έχουμε ό,τι χρειάζεται. Αρκεί η Ελλάδα να το ζητήσει.

Θα του ζητούσα να πάει ανεπίσημα ένα βράδυ σε ένα πεδίο ασκήσεων του Στρατού μας. Σε ένα πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού μας, σε ένα Αεροδρόμιο της Πολεμικής μας Αεροπορίας. Σε ένα πυροφυλάκιο.  Απλά, χωρίς αγήματα και κάμερες. Να μιλήσει με αυτούς τους ανθρώπους. Και να καταλάβει τί θα πει πραγματική δύναμη και αυταπάρνηση.

Αν μπορούσα να μιλήσω σε όσους συμπολίτες μας συνιστούν ψυχραιμία και φοβούνται ότι ενδεχόμενος πόλεμος θα ανατρέψει τις ζωές τους, θα τους πρότεινα να σηκώσουν επιτέλους το κεφάλι τους. Δεν ήρθαμε σε αυτήν την ζωή για να ζούμε σκυφτοί, ούτε για να είμαστε υπήκοοι, ούτε για να πεθάνουμε σε έναν καναπέ. Άνθρωπος σημαίνει να σηκώνεσαι, Έλληνας σημαίνει να φωτίζεις, να μάχεσαι, να αντιστέκεσαι.

Αν μπορούσα να μιλήσω στους άσπονδους συμμάχους μας, θα τους έλεγα ότι κανείς μας δεν τους μισεί. Αλλά δεν δεχόμαστε τελεσίγραφα. Δεν θέλουμε τίποτα από εκείνους. Αλλά δεν θα πάρουν ούτε ένα χαλίκι, όσο αναπνέει έστω και ένας από εμάς. Δεν θα χάσουμε ούτε σταγόνα από την θάλασσά μας. Είναι ευπρόσδεκτοι να έρθουν στην Ελλάδα ως φίλοι, ως γείτονες. Εάν έρθουν ως κατακτητές, θα είναι το τέλος τους.

Όσοι απεργάζονται την καταστροφή της Ελλάδας, πρέπει να ξέρουν ότι θα βρουν κάθε Έλληνα μπροστά τους. Σε κάθε δάσος, σε κάθε βουνό, σε κάθε νησί, κάθε πόλη, σε κάθε κύμα.

Ο πόλεμος είναι φρικτό πράγμα. Αλλά δεν είναι πάντοτε δική σου επιλογή αν θα τον αποφύγεις. Άνθρωποι, Έλληνες θα πεθάνουν. Ας γίνει συνείδησή μας, και τουλάχιστον ας δώσουμε νόημα στην κάθε θυσία, με τις πράξεις μας. Ας μπούμε σε αυτή την δοκιμασία για την Αρετή, και για να κερδίσουμε τον σεβασμό όσων έρχονται μετά από εμάς.

Κάτι μαγικό πλανάται πάνω από την Ελλάδα. Είναι ο άνεμος της Ιστορίας. Φυσάει και φουντώνει τις καρδιές των Ελλήνων, φυσάει και κάνει τα πόδια των λίγων να τρέμουν.

Προσωπικά, δεν φοβάμαι εάν θα μας καλέσει η Πατρίδα. Φοβάμαι μην με ρωτήσει μετά από κάποια χρόνια ο γιος μου τί έκανα το καλοκαίρι του 2022, στο μεγαλύτερο καλοκαίρι της γενιάς μου, και του απαντήσω «τίποτα».

*Ο Αντώνης Μαμμής είναι δικηγόρος Αθηνών