Δεν είναι η πρώτη φορά που το θέµα των αµβλώσεων απασχολεί την Ορθόδοξη και την Καθολική Εκκλησία, αλλά και το σύνολο των Εκκλησιών στον κόσµο. Για όλους, η συγκεκριµένη πρακτική είναι αµάρτηµα, ενώ για την Ελλάδα συνδέεται και µε το δηµογραφικό. Η Ιερά Σύνοδοςπάντα ήταν κατά των αµβλώσεων, µε αποκορύφωµα την τελευταία εγκύκλιο που διαβάστηκε στους ναούς και στην οποία επισηµαίνεται ότι «η Εκκλησία µας, ως µητέρα της πνευµατικής ζωής, που µε θέρµη προσεύχεται για την υγεία, τη µακροζωία και την αναγέννηση των γεννηµένων, δεν µπορεί να θεωρήσει την επιλογή της άµβλωσης απλώς και µονοµερώς σαν ένα νοµικό ζήτηµα ή απόλυτο ανθρώπινο δικαίωµα της κυοφορούσας το κεκτηµένο της σύγχρονης κοινωνίας.Γι’ αυτό και υψώνει τη φωνή της για την προστασία της ζωής και της γέννησης των αγέννητων και, αντικρίζοντας την ιερότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και ζωής, ζητεί από τις έχουσες τη δυνατότητα της µητρότητας γυναίκες να προστατεύσουν µε κάθε τρόπο τον θησαυρό της ζωής που κρατούν στα σπλάχνα τους και, παρά τις συχνά αντίξοες συνθήκες ή την πιεστική γνώµη των άλλων, να δεχθούν µε εµπιστοσύνη και πίστη το δώρο του Θεού».
Και µπορεί σήµερα η Εκκλησίανα εκφράζει ευχές, επί Χριστόδουλου όµως οι θέσεις της ήταν πιο δυναµικές, µε χαρακτηρισµούς όπως «θυσία εµβρύων». Ο Μακαριστός το 2004, στην ετήσια σύνοδο της Μαιευτικής και Γυναικολογικής Εταιρείας, είχε κάνει λόγο για «θυσία εµβρύων στη θεραπευτική έρευνα, που εµπεριέχει τον οικονοµικό παράγοντα. Η Εκκλησία δεν αποδέχεται τα όσα λένε οι φεµινίστριες και δεν χωρίζει τη ζωή του εµβρύου µέσα στη µήτρα της µητέρας του σε περιόδους. Αυτό έχει σκοπούς ωφελιµιστικούς και εξυπηρέτησης επιχειρηµατικών ή άλλων σκοπών. Γίνεται για να προωθηθούν νοµίµως οι φόνοι εµβρύων, είτε υπό τη µορφή των εκτρώσεων είτε υπό τη µορφή πειραµάτων».
Κατά καιρούς, η Σύνοδος, αλλά και πολλοί µητροπολίτες αναφέρονται σε «εµβρυοκτονία, η οποία δεν καταδικάζεται ορθόδοξα για λόγους ηθικής ή δεν τιµωρείται ως νοµική παράβαση, αλλά νοείται ως αµαρτία, αστοχία δηλαδή του ανθρώπου, που εµποδίζει ή και µαταιώνει την πορεία του προς τη θέωση, αφού έµπρακτα αρνείται να συνεργαστεί στο δηµιουργικό έργο του Θεού». Πέραν των ορθοδόξων, η Ρωµαιοκαθολική Εκκλησία διδάσκει ότι η άµβλωση είναι φόνος, διότι η ζωή ξεκινά από τη στιγµή της σύλληψης και τελειώνει µε τον φυσικό θάνατο. Ο πάπας Φραγκίσκοςέχει παραβάλει την άµβλωση µε την πρόσληψη πληρωµένου δολοφόνου για την εξόντωση ενός προβληµατικού προσώπου.
Παράνοµες είναι οι αµβλώσεις και στο Ισλάµ, όπου η έκτρωση απαγορεύεται και θεωρείται αµάρτηµα. Επιτρέπεται σε πολύ συγκεκριµένες περιπτώσεις, όταν, για παράδειγµα, κινδυνεύει σοβαρά η υγεία της µητέρας (µε πιστοποίηση γιατρού). Σε έρευνα που διενεργήθηκε σε 34 χώρες από το Ινστιτούτο Pew Research Center, στη ∆υτική Ευρώπη, ακόµα και στις χώρες που θεωρούνται «συντηρητικές» καθολικές, όπως η Ιρλανδία, η Ιταλία και η Πορτογαλία, έξι στους δέκα δηλώνουν ότι η άµβλωση θα πρέπει να είναι νόµιµη σε όλες τις περιπτώσεις ή σχεδόν σε όλες. Στην Ανατολική Ευρώπη οι απόψεις διίστανται. Τσέχοι, Εσθονοί και Βούλγαροι τάσσονται υπέρ των αµβλώσεων, ενώ Πολωνοί, Ρώσοι και Ουκρανοί κατά. Οι Έλληνες σε ποσοστό 52% δεν αντιµετωπίζουν µε θετικό µάτι την πρακτική αυτή.
