Τραγωδία στα Τέμπη: Άλλη μια καταστροφική στροφή του χρόνου στην καταραμένη κοιλάδα - Γυναίκα έχασε σύζυγο και παιδί στο δυστύχημα
Οι μαρτυρίες που σαστίζουν, τσακίζουν και προκαλούν ανατριχίλα
Οι μαρτυρίες των επιζώντων από τη σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη, το βράδυ της Τρίτης 28 Φεβρουαρίου, μπορεί να μπουν στο χρονοντούλαπο, αλλά για τους ίδιους αποτυπώνουν ισόποσα την ευλογία της ζωής και την κατάρα του θανάτου των συνεπιβατών τους.
Οι τρόποι διαφυγής από τους 1.300 βαθμούς Κελσίου που με τη μορφή της φωτιάς δοκίμαζαν τα σίδερα και επικρατούσαν, είχαν ποικιλία: «Εγώ έφυγα μέσα από ένα τούνελ, σκαρφάλωσα σε κάτι βράχια για να βγω σε έναν δρόμο».
Οι περιγραφές για τα τρία μπροστινά βαγόνια επιβεβαιώνουν ότι υπέστησαν την απόλυτη φθορά: «Τα τρία μπροστινά μας δυστυχώς διαλύθηκαν, είχαν πιάσει φωτιά, εμείς τριγυρίζαμε στα χωράφια, τα μόνα συναισθήματα, φόβος, αναταραχή, παράνοια».
Οι μάχες μετά τη σύγκρουση ενείχαν αυτονοήτως το στοιχείο της επιβίωσης: «Είχαν ανοίξει οι συνεπιβάτες την πόρτα, παλεύαμε ώρες και με τα παράθυρα, να τα σπάσουμε, αν θυμάμαι καλά, ήμουν στο βαγόνι 5, είναι όλα μπερδεμένα μεταξύ τους».
Η κοπέλα που άλλαξε θέση και έφυγε από το δεύτερο βαγόνι για να καθίσει με μία φίλη της πιθανώς ακόμη δεν έχει συνειδητοποιήσει την τύχη της: «Είχα θέση για το 2, ναι, πήγα προς τα πίσω, ήταν μια φίλη μου, καθίσαμε, είχε μεγάλο τράνταγμα, δεν νιώσαμε φρένο, φωτιά, φωνές».
Οι επιζώντες μακαρίζουν τις τύχες τους, αλλά μια μάνα έμεινε χήρα και έχασε το παιδί της. Η κυρία Αντωνία βιώνει το απόλυτο μαρτύριο: «Είμαι με τα ηρεμιστικά. 40 χρόνων έφυγε ο σύζυγός μου και 5 χρόνων το παιδί μου. Ήταν στο πρώτο βαγόνι. Όλοι οι άνθρωποι που είναι εκεί, είναι άχρηστοι, να φύγουν. Βγαίνουν κάποιοι βουλευτές και μας λένε συλλυπητήρια. Να μου πούνε τι; Θα μου φέρουν πίσω το παιδί μου και τον άντρα μου; Να απολυθούν όλοι, είναι όλοι άχρηστοι. Και που πήγαμε, τι είδα; Δεν βρήκαμε τίποτα, είδα το παιδί μου, τον άντρα μου; Είδα κάτι; Δεν μου πήραν DNA. Στάχτες πήρα και αποκαΐδια, δεν μου έδωσαν τίποτα. Τι; Να αναγνωρίσω μια στάχτη; Δεν μπορώ να κηδέψω τον άντρα μου και το παιδί μου. Έπρεπε να ντρέπονται που βγαίνουν στις τηλεοράσεις. Ντροπή τους και αίσχος, μπορεί να ήταν μέσα στο βαγόνι τα δικά τους τα παιδιά».
Η ίδια λέει πως όταν βρει τη δύναμη θα κινηθεί νομικά: «Δεν είμαι καθόλου καλά. Ακόμη ψάχνουν να βρουν τα παιδιά τους. Τι θα πούνε στις μανάδες αυτές;».
Άλλοι ελπίζουν σε ένα θαύμα, έξω από το νοσοκομείο της Λάρισας περιμένουν να ενημερωθούν για τα παιδιά και τους συγγενείς τους που δεν έχουν δώσει σημάδια ζωής.
Με μια φωτογραφία στο χέρι ο πατέρας του φίλου της 24χρονης Αναστασίας από την Πάφο που βρισκόταν στο 3ο βαγόνι και από χθες δεν απαντάει στο τηλέφωνό της, κάνει έκκληση σε όποιον γνωρίζει κάτι να τον βοηθήσει.
Λίγα μέτρα μακριά ένας ακόμα κύριος που ψάχνει τον γιο του. Κανείς όπως λέει δεν τον έχει ενημερώσει για την τύχη του παιδιού του: «Άλλη μια τραγωδία. Άλλη μία καταστροφική στροφή του χρόνου στην καταραμένη κοιλάδα».
Οι τρόποι διαφυγής από τους 1.300 βαθμούς Κελσίου που με τη μορφή της φωτιάς δοκίμαζαν τα σίδερα και επικρατούσαν, είχαν ποικιλία: «Εγώ έφυγα μέσα από ένα τούνελ, σκαρφάλωσα σε κάτι βράχια για να βγω σε έναν δρόμο».
Οι περιγραφές για τα τρία μπροστινά βαγόνια επιβεβαιώνουν ότι υπέστησαν την απόλυτη φθορά: «Τα τρία μπροστινά μας δυστυχώς διαλύθηκαν, είχαν πιάσει φωτιά, εμείς τριγυρίζαμε στα χωράφια, τα μόνα συναισθήματα, φόβος, αναταραχή, παράνοια».
Οι μάχες μετά τη σύγκρουση ενείχαν αυτονοήτως το στοιχείο της επιβίωσης: «Είχαν ανοίξει οι συνεπιβάτες την πόρτα, παλεύαμε ώρες και με τα παράθυρα, να τα σπάσουμε, αν θυμάμαι καλά, ήμουν στο βαγόνι 5, είναι όλα μπερδεμένα μεταξύ τους».
Η κοπέλα που άλλαξε θέση και έφυγε από το δεύτερο βαγόνι για να καθίσει με μία φίλη της πιθανώς ακόμη δεν έχει συνειδητοποιήσει την τύχη της: «Είχα θέση για το 2, ναι, πήγα προς τα πίσω, ήταν μια φίλη μου, καθίσαμε, είχε μεγάλο τράνταγμα, δεν νιώσαμε φρένο, φωτιά, φωνές».
Οι επιζώντες μακαρίζουν τις τύχες τους, αλλά μια μάνα έμεινε χήρα και έχασε το παιδί της. Η κυρία Αντωνία βιώνει το απόλυτο μαρτύριο: «Είμαι με τα ηρεμιστικά. 40 χρόνων έφυγε ο σύζυγός μου και 5 χρόνων το παιδί μου. Ήταν στο πρώτο βαγόνι. Όλοι οι άνθρωποι που είναι εκεί, είναι άχρηστοι, να φύγουν. Βγαίνουν κάποιοι βουλευτές και μας λένε συλλυπητήρια. Να μου πούνε τι; Θα μου φέρουν πίσω το παιδί μου και τον άντρα μου; Να απολυθούν όλοι, είναι όλοι άχρηστοι. Και που πήγαμε, τι είδα; Δεν βρήκαμε τίποτα, είδα το παιδί μου, τον άντρα μου; Είδα κάτι; Δεν μου πήραν DNA. Στάχτες πήρα και αποκαΐδια, δεν μου έδωσαν τίποτα. Τι; Να αναγνωρίσω μια στάχτη; Δεν μπορώ να κηδέψω τον άντρα μου και το παιδί μου. Έπρεπε να ντρέπονται που βγαίνουν στις τηλεοράσεις. Ντροπή τους και αίσχος, μπορεί να ήταν μέσα στο βαγόνι τα δικά τους τα παιδιά».
Η ίδια λέει πως όταν βρει τη δύναμη θα κινηθεί νομικά: «Δεν είμαι καθόλου καλά. Ακόμη ψάχνουν να βρουν τα παιδιά τους. Τι θα πούνε στις μανάδες αυτές;».
Άλλοι ελπίζουν σε ένα θαύμα, έξω από το νοσοκομείο της Λάρισας περιμένουν να ενημερωθούν για τα παιδιά και τους συγγενείς τους που δεν έχουν δώσει σημάδια ζωής.
Με μια φωτογραφία στο χέρι ο πατέρας του φίλου της 24χρονης Αναστασίας από την Πάφο που βρισκόταν στο 3ο βαγόνι και από χθες δεν απαντάει στο τηλέφωνό της, κάνει έκκληση σε όποιον γνωρίζει κάτι να τον βοηθήσει.
Λίγα μέτρα μακριά ένας ακόμα κύριος που ψάχνει τον γιο του. Κανείς όπως λέει δεν τον έχει ενημερώσει για την τύχη του παιδιού του: «Άλλη μια τραγωδία. Άλλη μία καταστροφική στροφή του χρόνου στην καταραμένη κοιλάδα».
