Ανείπωτος είναι ο πόνος των συγγενών των θυμάτων και των αγνοουμένων από την τραγωδία στα Τέμπη.

Απελπισμένοι γονείς ψάχνουν στα χαλάσματα ένα κομμάτι πανί, ένα κομμάτι «ελπίδας». Ενδόμυχα γνωρίζουν πως τα παιδιά τους δεν είναι πια εδώ, ωστόσο αρνούνται να πιστέψουν ότι τα σπλάχνα τους, που με τόσο κόπο και θυσίες μεγάλωναν, χάθηκαν τόσο άδικα.

Σώματα εξαϋλωμένα, τραυματισμένα, και ψυχές που βρίσκονται ακόμα στον τόπο που έχει απλώσει το αποτύπωμά του ο θάνατος.

Ο κ. Παπάζογλου, που βίωσε την αναμονή της ταυτοποίησης και τελικά την είδηση του θανάτου του γιου του, μίλησε στο «Χαμογέλα και Πάλι».

«Ήταν μία δύσκολη στιγμή, θα είναι μια δύσκολη στιγμή. Η μνήμη του παιδιού μου θα κρατηθεί ψηλά και θα την κρατήσουμε και εμείς μ το έργο που θα κάνουμε από εδώ και πέρα. Η δράση θα είναι επιστημονική, θα προσπαθήσω να γίνω καλύτερος μέσα από τον θάνατο του γιου μου», ανέφερε αρχικά ο κ. Παπάζογλου.

«Δεν υπάρχει δικαίωση για έναν πατέρα που χάνει το παιδί του. Ακόμα δεν σκέφτομαι το νομικό σκέλος, τώρα κυριαρχεί ο πόνος. Ξέραμε ότι το παιδί θα γυρνούσε τη μέρα του ατυχήματος. Μας πήρε στις 10.30 και μας είπε ότι θα έχει μία καθυστέρηση. Στις 11.30 μας πήρε η φίλη του και μας είπε ότι έγινε ατύχημα και οι εκείνη την έβγαλαν έξω. Ο Γιώργος είχε σηκωθεί να πάρει νερό από το κυλικείο και δεν επέστρεψε ποτέ», είπε ο πατέρας του άτυχου νέου.