Ένα μνημείο ξεχασμένο για δεκαετίες βρίσκεται κρυμμένο σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της Αθήνας και κάθε μέρα περνούν από πάνω του αμέτρητα αυτοκίνητα και πεζοί, δίχως να γνωρίζουν τι κρύβεται κάτω από τα πόδια τους. Αυτό το μνημείο δεν είναι άλλο από τη «Γέφυρα του Όθωνα», που κατασκευάστηκε επί βασιλείας Όθωνος Α’ και πλέον για να τη βρεις θα πρέπει να ψάξεις καλά.

 Η πέτρινη γέφυρα που βρίσκεται σήμερα θαμμένη κάτω από την οδό Αθανασίου Διάκου και την οδό Αρδηττού κατασκευάστηκε την περίοδο 1852-1854, κατά τη διάρκεια της θητείας του δημάρχου Ιωάννη Κόνιαρη. Η μία πλευρά της (η νότια) είναι τσιμεντωμένη, καθώς κατά την τελευταία υπογειοποίηση του Ιλισού κατασκευάστηκε ένας τσιμεντένιος σκελετός ώστε να στηριχθεί ο δρόμος που περνά από πάνω. Η γέφυρα διαθέτει τρία εντυπωσιακά τόξα, τα οποία είναι και τα κύρια χαρακτηριστικά της. Σε πολύ κοντινή απόσταση βρίσκεται και το μικρό σπήλαιο, το οποίο είναι αφιερωμένο στον αρχαίο θεό της φύσης Πάνα και ακριβώς απέναντι το ιερό της αγροτέρας Αρτέμιδας. Εκεί παλιά βρισκόταν επίσης και το ιερό της Εκάτης, της αρχαίας θεάς της νύχτας και της μαγείας. Στη θέση του πλέον βρίσκεται η εκκλησία της Αγίας Φωτεινής του Ιλισού. Κοντά στη γέφυρα βρίσκεται ο λόφος του Αρδηττού και σε μικρή απόσταση ήταν το λεγόμενο «βατραχονήσι». Στη συγκεκριμένη ζώνη κατά τη διάρκεια του τέλους του 19ου αιώνα βρίσκονταν όλα τα κέντρα διασκέδασης. Ακόμα υπήρχαν και τα λεγόμενα «παντρεμενάδικα», τα οποία λειτουργούσαν σαν ξενοδοχεία ημιδιαμονής. 

Ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει το συγκεκριμένο σημείο της πόλης και πολλοί αστικοί θρύλοι έχουν δημιουργηθεί κατά την πάροδο των χρόνων. Για να βρει κάποιος την ιστορική γέφυρα θα πρέπει πρώτα να πάει στην Αγία Φωτεινή του Ιλισού και στη συνέχεια να μπει μέσα στο μικρό αλσάκι, το οποίο βρίσκεται ακριβώς δίπλα και να κατευθυνθεί προς την Αθανασίου Διάκου. Η φύση στο σημείο έχει μείνει άγρια και το μέρος είναι καταπράσινο, γεμάτο με λουλούδια. Να σημειωθεί ότι η επίσκεψη εκεί θα πρέπει να γίνει με μεγάλη προσοχή, καθώς υπάρχουν διάφορα βλέμματα που σε παρακολουθούν συνέχεια.

 Γι' αυτό το μοναδικό μνημείο μίλησε στα parapolitika.gr ο αρχαιολόγος του πανεπιστημίου του Newcastle, Στέλιος Λεκάκης, ο οποίος κατά το παρελθόν έχει ασχοληθεί επισταμένως με τη «χαμένη» γέφυρα και τη γενικότερη ιστορία της περιοχής.

 Η ιστορία πίσω από τον θρύλο

«Αυτή είναι μία ιστορική γέφυρα, σχετικά χαμένη από το αστικό τοπίο στις μέρες μας. Ήταν ένα σημαντικό τοπόσημο της Αθήνας. Ήταν μία από τις γέφυρες του Ιλισού που ένωνε την  Αθανασίου Διάκου και πιο πριν τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου με την οδό Αναπαύσεως. Έκανε ένα βουλεβάρτο νότια από τον χώρο του Ολυμπίου και την Ακρόπολη και πήγαινε στο 1ο νεκροταφείο της Αθήνας. Ήταν ένα πρόγραμμα "εξευγενισμού" της πόλης για εκείνη την περίοδο. Επίσης, η γέφυρα φτιάχτηκε τότε για να δώσει ζωή στη συγκεκριμένη περιοχή, καθώς δεν ήταν εντός σχεδίου πόλεως. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονταν τότε στην Αθήνα προκειμένου να δουλέψουν, επέλεγαν τη συγκεκριμένη περιοχή για να μείνουν, καθώς εκεί τα ενοίκια των σπιτιών ήταν πιο φτηνά. Τη γέφυρα τη χάνουμε σιγά σιγά κατά την περίοδο που ο Ιλισός υπογειοποιείται. Από πάνω της χτίστηκε μία τσιμεντένια κατασκευή, η οποία καλύπτει τη γέφυρα και πάνω σε αυτή φτιάχτηκε ο σύγχρονος δρόμος. Η γέφυρα είναι σαν να μπήκε σε ένα τσιμεντένιο κουτί και στη νότια πλευρά της χτίστηκε ένας τοίχος», ανέφερε στην αρχή ο κ. Λεκάκης. Και συνέχισε: «Ο Ιλισός δεν έχει σταματήσει να υπάρχει, έχει φτιαχτεί μία τσιμεντένια κοίτη από κάτω και τρέχει κανονικά μέχρι και τώρα. Η γέφυρα βρίσκεται σε μία ζώνη έξω από τον αρχαιολογικό χώρο του ναού του Ολυμπίου Διός και από το Ζάππειο. Η περιοχή έχει έντονο αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Υπάρχει το σπήλαιο του Πανός και η εκκλησία της Αγίας Φωτεινής, η οποία είναι και τοπόσημο γενικά της περιοχής. Με τον τρόπο που έγινε η υπογειοποίηση της γέφυρας δημιουργήθηκε ένα μικρό αλσάκι. Επειδή δεν έχει συμπεριληφθεί το συγκεκριμένο σημείο μέσα στον αρχαιολογικό χώρο, μπορούμε να πούμε ότι είναι ένα μέρος χαμένο, αυτό που λέγεται ένας ενδιάμεσος χώρος για το αστικό τοπίο και τέτοιοι χώροι υπάρχουν σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Τις περισσότερες φορές αυτά τα σημεία μένουν έξω από τα σχέδια ανάπτυξης και καλλωπισμού. Συνήθως φιλοξενούν κάποιες άλλες δραστηριότητες, "μη κανονικές" θα μπορούσαμε να πούμε για τη ζωή της πόλης».

 Η γέφυρα χρησιμοποιήθηκε ως κατοικία

Το 2010 ο κύριος Λεκάκης είχε εμπλακεί σε μία δραστηριότητα που είχε γίνει για τον καθαρισμό της περιοχής και τότε είχε εντοπίσει κάποια αραβικά γράμματα τα οποία ήταν ζωγραφισμένα στους τοίχους της γέφυρας. Το γεγονός αυτό είχε δημιουργήσει τότε πολλούς αστικούς θρύλους σχετικά με το τι γίνεται ακριβώς κάτω από τη «Γέφυρα του Όθωνα», αλλά τελικά η εξήγηση ήταν πιο απλή απ' ό,τι φαινόταν. «Γύρω στο 2010 είχα εμπλακεί και σε μία δραστηριότητα καθαρισμού. Τότε παρατήρησα κάποιες "ζωγραφιές" στους τοίχους της γέφυρας, οι οποίες ήταν κάποια αραβικά γράμματα. Στη συνέχεια, ύστερα από έρευνα, διαπίστωσα ότι αυτά τα γράμματα ήταν κουρδικά. Ήταν φράσεις οι οποίες εξιστορούσαν την ιστορία του Κουρδιστάν. Επίσης, ήταν και ονόματα βουνών και ποταμών. Ακόμα κατά τη διάρκεια που καθαρίζαμε το σημείο, βρήκαμε πολλά προσωπικά αντικείμενα που ανήκαν σε περισσότερους από έναν ανθρώπους. Ύστερα απ' όλα αυτά εικάσαμε ότι για κάποια περίοδο η γέφυρα χρησιμοποιούνταν ως κατοικία από ανθρώπους που μάλλον προέρχονταν από το Κουρδιστάν. Πιστεύουμε ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι έμειναν εκεί από το 2005 μέχρι και το 2008».

 Ο ευκαιριακός έρωτας

Στη συνέχεια ο κ. Λεκάκης εξήγησε ότι σήμερα αυτός ο χώρος χρησιμοποιείται για «μη κανονικές δραστηριότητες», όπως για ευκαιριακό έρωτα. «Κατά τη διάρκεια που κάναμε τον καθαρισμό της περιοχής, αυτό που καταλάβαμε, ήταν ότι το σημείο χρησιμοποιείται για ευκαιριακό έρωτα. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο, καθώς ξέρουμε ότι και το Ζάππειο και η ευρύτερη περιοχή στον λόφο του Αρδηττού χρησιμοποιούνταν και ιστορικά για τέτοιες δραστηριότητες», είπε.

 Τέλος, σε ό,τι έχει να κάνει με τα όσα ακούγονται περί ιδιαίτερης ενέργειας που υπάρχει στο σημείο, ο κ. Λεκάκης σημείωσε: «Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι στη συγκεκριμένη ζώνη υπάρχουν κάποιες "ειδικές ενέργειες". Κατά τη διάρκεια της έρευνας που έκανα, είχα συναντήσει έναν άνθρωπο ο οποίος παρατηρούσε τις αντιδράσεις των πουλιών στη συγκεκριμένη περιοχή, λέγοντας ότι αυτά δεν την πλησιάζουν. Βέβαια, αυτό δεν τεκμηριώθηκε ποτέ. Το γεγονός αυτό, όμως, το καταγράφουμε στο κομμάτι της εθνογραφικής έρευνας για να ξέρουμε παραπάνω πράγματα για την ύπαρξη αυτού του χώρου μέσα στην πόλη».