«Τον Φλωρινιώτη τον ανακάλυψε ένα είδος τραγουδιών που δεν θα μας απασχολούσε, παρά μονάχα σαν ένα εντατικό σύγχρονο κοινωνικό πρόβλημα. Κι όμως! Πλησιάζοντας, ανακαλύψαμε έναν μεγάλο λαϊκό τραγουδιστή της τάξεως Γαρδέλ ή ενός Μουλουτζί! Ο τραγουδιστής σαφώς τραγουδάει με ήθος!» με αυτά τα λόγια ο Μάνος Χατζιδάκις προλόγισε τη συνέντευξή του με τον Γιάννη Φλωρινιώτη, στην ραδιοφωνική εκπομπή του στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ το 1979.

Πρόκειται για μία συνέντευξη η οποία τάραξε τα νερά τη τότε εποχής και προκάλεσε σάλο. Τότε, ο Γιάννης Φλωρινιώτης  μεσουρανούσε στη νυχτερινή διασκέδαση της Αθήνας με το κομμάτι «Πειράζει που είμαι φίρμα», ενώ εμφανιζόταν κάθε βράδυ στα μπουζούκια «Νέα Αθήναια» στις Τζιτζιφιές.

Λέγεται πως ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης ήταν θαμώνας του μαγαζιού και εντυπωσιάστηκε από την φωνή του, γι’ αυτό και του πρότεινε να του κάνει μια ραδιοφωνική συνέντευξη στην ΕΡΤ. Άλλες ιστορίες αναφέρουν πως τη γνωριμία στο κέντρο διασκέδασης έκανε η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη, η οποία τηλεφωνούσε κάθε τόσο στον συνθέτη φίλο της, παρακαλώντας τον να πάνε έως τις Τζιτζιφιές για να ακούσουν αυτόν τον εκκεντρικό λαϊκό τραγουδιστή.

«Δεν υπολόγιζα τη φωνή μου, δεν έλεγα ότι είμαι μεγάλη φωνή. Πάντα επηρεαζόμουνα. Έλεγα πρέπει να χορέψω, πρέπει να κινηθώ» είχε πει, μεταξύ άλλων, στην ιστορική συνέντευξή του στον Μάνο Χατζιδάκι ο Γιάννης Φλωρινιώτης. «Ασφαλώς ο Φλωρινιώτης ανήκει στην κατηγορία των τραγουδιστών που μεταμορφώνει το τραγούδι σε ένα αυτεξούσιο εκφραστικό στοιχείο απόλυτα δικό του. Η οποιαδήποτε συμβατικότητα του τραγουδιού να εξαφανίζεται και να απομένει του αληθινό αίσθημα που διοχετεύεται μέσα από μια ενστικτώδη και άφταστη τεχνική του τραγουδιστή» ακούγεται επίσης να λέει ο Μάνος Χατζιδάκις.

Δείτε αναλυτικά στο παρακάτω βίντεο: 


Το κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι για τον Γιάννη Φλωρινιώτη

Ο αστροναύτης απεδείχθη όχι αστροναύτης, κι έτσι δεν υπάρχει θέμα επιστροφής. Έκανα λάθος. Είναι άστρο και πρώην ναύτης οριστικά. […] Ξεκίνησα να ασχοληθώ με το πρόβλημα της επιστροφής του επί γης, και αγνοούσα ότι υπάρχει παντοδύναμος, πλασμένος με το υλικό ενός μεγάλου τραγουδιστή. Μόνο που δεν το ξέρει ο ίδιος.

Τον Φλωρινιώτη τον ανακάλυψε ένα είδος τραγουδιού που δε θα μας απασχολούσε παρά μονάχα σαν ένα εντατικό σύγχρονο πρόβλημα. Κι όμως, πλησιάζοντας ανακαλύψαμε έναν μεγάλο λαϊκό τραγουδιστή της κλάσεως ενός Gardel ή ενός Μουρουτζή. […] Ο τραγουδιστής σαφώς τραγουδάει με ήθος. Πόσοι τραγουδιστές, λαϊκοί και μη, μπορούν να ισχυριστούν κάτι παρόμοιο; […]

Ασφαλώς ο Φλωρινιώτης ανήκει στη κατηγορία των τραγουδιστών που μεταμορφώνει το τραγούδι σε ένα αυτεξούσιο εκφραστικό στοιχείο απόλυτα δικό του. Έτσι, η οποιαδήποτε συμβατικότητα του τραγουδιού να εξαφανίζεται, και να απομένει το αληθινό αίσθημα που διοχετεύεται μέσα από μια ενστικτώδη και άφθαστη τεχνική του τραγουδιστή.

Το τραγούδι που ακούσαμε, (Η Μάνα), δεν έγινε μελόδραμα, ούτε ευτελές κατασκεύασμα για να προκαλέσει δάκρυα. Ο Φλωρινιώτης το τραγούδησε με την ίδια εσωτερικότητα που θα τραγουδούσε κι ένα τραγούδι της καταγωγής του, ένα τραγούδι του Πόντου. […] Το αίσθημα ανθίζει και στο ευτελές.

Πολλές φορές, τα διάσημα τραγούδια της Αμερικής και της Γαλλίας τραγουδισμένα από μεγάλους λαϊκούς τραγουδιστές, ακινητούν τη λογική μας και τοποθετούνται μέσα μας ανεξίτηλα χωρίς το περιεχόμενο να μας δικαιολογεί. Και βέβαια, συντελεί ο τρόπος που τα τραγουδάει μια μεγάλη φωνή ή ένας μάστορας τραγουδιστής. Έτσι και στην πολυτραγουδισμένη νεράιδα της Ανατολής, την Σεχραζάτ.

Κι όμως, αυτό το ρόδον του Ισμπαχάν, με τον Φλωρινιώτη γίνεται εκτάκτως σοβαρόν και ανησυχητικά ωραίον. […] Το τσέμπαλο ταιριάζει στον Φλωρινιώτη. Γιατί τον βοηθάει να τοποθετηθεί άνετα πλάι στους προκλασσικούς και να εξοστρακίσει έτσι με ευκολία τους τραγουδιστές παραδείγματος χάριν της Λυρικής Σκηνής. Πάντως, μαζί με τον Φλωρινιώτη, εργάζονται νέα παιδιά που δεν στερούνται τάλαντου και καλού γούστου, μόλο που υπηρετούν ένα είδος τραγουδιού "ευτελές” για τους ακροατές των άλλων ραδιοσταθμών και της τηλεόρασης, αλλά όχι ελπίζω για τους ακροατές του Τρίτου. Μόλο που τώρα τελευταία μας ακούν πολλοί δημοσιογράφοι…

Εξακολουθώ να πιστεύω πως το τσέμπαλο ταιριάζει στον Φλωρινιώτη, μόλο που θα ενοχληθούν οι ειδικοί περί το μπαρόκ, αθηναϊκού και μη. Ιδίως οι κύκλοι της πρωτοποριακής μουσικής μες στην ελληνική επικράτεια. […] Το μυστικό λοιπόν είναι ο Φλωρινιώτης χωρίς το ηχητικό κλίμα του δίσκου και των νυχτερινών κέντρων.

Με μια συνοδεία απλή, η φωνή του αναδεικνύει το τραγούδι σε επίπεδα που ίσως δεν είχαν προβλεφθεί. […] Μη φανταστείτε ότι θα τον ακούσετε έτσι στους δίσκους ή στο κέντρο που τραγουδάει. Αλλά όμως και αυτό που ακούσατε δεν είναι ένα παιχνίδι δικό μας εδώ στο Τρίτο. Είναι μια πραγματικότητα που στάθηκε και σε μας έκπληξη. Ο Γιάννης Φλωρινιώτης τραγούδησε το ένα τραγούδι μετά το άλλο στην αλήθεια του, μ’ αυτή την ανεξήγητη δύναμη που του πρωτοφανερώθηκε σαν ήταν κιόλας παιδί.