Ένας χρόνος χωρίς τον Παναγιώτη Τζένο: Ήταν το βράδυ της 8ης Ιανουαρίου 2023 όταν ο Γενικός Διευθυντής των Παραπολιτικών έφυγε ξαφνικά από τη ζωή
Ολα ήταν διαφορετικά όταν ζούσε ο Παναγιώτης, το σημαντικότερο είναι ότι παρέμειναν διαφορετικά στην οικογένεια των «Παραπολιτικών», που συνεχίζει το ταξίδι χτυπώντας τα τύμπανα με την ίδια ορμή και ένταση
Δημητρης Γιαννακοπουλος
Όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερα έρχονται στο µυαλό για εκείνον. Ο χρόνος κυλά ανεξάρτητα, το χνάρι του βαθαίνει πιο πολύ και η σκέψη παρασύρεται στα… «αν ζούσε».
Εναν χρόνο σχεδόν µετά τον αδόκητο θάνατο του γενικού διευθυντή των «Παραπολιτικών», χθες στην Κέρτεζη συγγενείς και φίλοι του Παναγιώτη Τζένου, του Παναγιώτη µας, ανεβήκαμε στα Καλάβρυτα για να τον τιµήσουµε, να τον µνηµονεύσουµε, να σταθούµε -όπως κάθε µέρα- δίπλα στην Ανδριάνα και στον Γιάννη, στους γονείς και τα αδέλφια του.
Ηταν το βράδυ της 8ης Ιανουαρίου 2023 όταν η είδηση διαδόθηκε γρηγορότερα από αστραπή. «Πέθανε ο Τζένος στην Πάτρα. Εµφραγµα».
∆εν το έγραψε κανείς αµέσως. ∆εν πίστευε αυτό που άκουγε και αµφέβαλλε για εκείνους που το µετέφεραν. Χρειάστηκε να περάσει αρκετή ώρα για να φύγει από τα στόµατα, να περάσει στα χέρια και να αποτυπωθεί.
Ο Γιάννης Κουρτάκης, ο εκδότης των «Παραπολιτικών», είχε φτάσει ήδη στο νοσοκοµείο του Ρίου. Μισή ζωή µαζί. Φίλοι, κουµπάροι, συνεργάτες, αχώριστοι πρωί - βράδυ. Στο ίδιο µέτωπο κατέβαιναν οι στάλες της βροχής, στην ίδια πλευρά γράφανε την ιστορία της σύγχρονης δηµοσιογραφίας.
«Ησουν και θα παραµείνεις ο αδερφός που έχασα και δεν ήταν στα δύσκολα. Θέλω επίσης να ξέρεις ότι σε ευχαριστώ για τις µάχες που έδωσες, αυτές που σου ζήτησα, αλλά κι εκείνες που, χωρίς να γνωρίζω, έδινες για µένα χωρίς εµένα. Σου χρωστάω αιώνια», είπε ο Γ. Κουρτάκης στην κηδεία του.
«Ηταν και θα είναι ο σπουδαιότερος άνθρωπος στη ζωή µου. Μακάρι να γίνω ο µισός άνδρας απ’ ό,τι ήταν εκείνος», έλεγε ακουµπώντας το φέρετρο ο γιος του, Γιάννης.
Η σύντοµη ζωή του ήταν τόσο διαυγής κι αυτό τον έκανε πιο άξιο, διότι, πέραν των προσωπικών του ικανοτήτων και της προσήλωσης στους στόχους του, ουδέποτε χρησιµοποίησε µηχανισµούς για να εξελιχθεί.
Ηταν ο καλύτερος και ο πιο ευθύς.
Εχοντας µέσα του την Κέρτεζη, εκεί όπου έζησε τα πρώτα του χρόνια, καθώς ο προσφιλής πατέρας του ήταν υπεύθυνος παραγωγής στον γαλακτοκοµικό συνεταιρισµό, πορεύτηκε µε µέτρο, καλλιεργώντας παράλληλα µια κριτική µατιά για τα γεγονότα της εποχής του.
Στην πιο δύσκολη µεταπολιτευτική περίοδο της Πάτρας, ο Π. Τζένος συµµετείχε δυναµικά στο µαθητικό κίνηµα, κερδίζοντας τον σεβασµό ακόµα και των µεγαλύτερων, όταν στην πολύκροτη υπόθεση της δολοφονίας του καθηγητή Νίκου Τεµπονέρα, τον Ιανουάριο του 1991, διεκδίκησε το αυτονόητο δικαίωµα της ελευθερίας στην έκφραση, που τόσο πολύ είχε περιοριστεί εκείνη την περίοδο των πολιτικών παθών. Τότε, οι τοπικές οργανώσεις της Νέας ∆ηµοκρατίας, βουλευτές, αλλά και στελέχη άλλων κοµµάτων είχαν αναφερθεί µε εξαιρετικά λόγια στην τόλµη και τη θέση του εφήβου, ο οποίος κέρδιζε µε την επιχειρηµατολογία και το χαµόγελό του πολλούς φίλους.
Την ίδια στιβαρότητα επέδειξε αργότερα και στο πανεπιστήµιο, στις ηλεκτρισµένες συνελεύσεις στο Αµφιθέατρο Σβώλου, στη Φιλοσοφική, στην ΑΣΟΕΕ, στο Πάντειο. Παρότι πολιτικοποιηµένος και διαπνεόµενος ιδεολογικά από τις αξίες της φιλελεύθερης παράταξης, ο Παναγιώτης δεν θέλησε να εµπλακεί περαιτέρω κοµµατικά. Επεδίωκε πάντα τη συναναστροφή µε τον λαό, µε όλους όσοι είχαν διαφορετικές κοινωνικές αφετηρίες, για να µαθαίνει «πού πάνε οι ρίζες του δέντρου». Κι αυτό του έδωσε µεγαλύτερη αξία. Ηταν µαθήµατα ζωής για έναν άνθρωπο που επέλεξε να κατέβει στα «πεζοδρόμια» και να ανέβει όλα τα σκαλοπάτια μέχρι την ταράτσα.
Το 1997, στα 21 του, έκανε το πρώτο του δημοσιογραφικό βήμα στο ευρείας απήχησης κλαδικό περιοδικό «Ασφαλισμένος» της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής (ΠΟΠΟΚΠ). Βοηθήθηκε πολύ από την επιλογή του αυτή, διότι τα κείμενά του περιείχαν και επιστημονική-νομική γλώσσα. Η εφαρμογή του τότε ασφαλιστικού Νόμου Σιούφα και οι διαρκείς αλλοιώσεις που επιδεχόταν, προκειμένου να αναγνωρίζονται πλαστά έτη ασφάλισης στις ορδές των καρεκλοκένταυρων και των κομματικών στρατών, αποτέλεσαν για τον Παναγιώτη μια καλή ευκαιρία τριβής πάνω στα εργασιακά-ασφαλιστικά ζητήματα και έναν παραπάνω λόγο να αρνηθεί οποιαδήποτε προσφορά για μία θέση στον δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Το 2000 ξεκίνησε να εργάζεται ως δημοσιογράφος, αρχικά στην εφημερίδα «Η Χώρα», ως οικονομικός και πολιτικός συντάκτης, και στη συνέχεια στην εφημερίδα «Financial Box», στον ρ/σ «Profit» 96,6, ως παρουσιαστής και αρχισυντάκτης της εκπομπής «Το χρώμα του χρήματος» στον τηλεοπτικό σταθμό Κανάλι 10, ως παρουσιαστής και αρχισυντάκτης των εκπομπών «ΜΕΤΡΟ», «Ελεύθερος ρεπόρτερ» και «Αλεπούδες» και στην εφημερίδα «Traffic».
Το 2004 έγινε διευθυντής στο Tele Time της Πάτρας, αποκτώντας τότε την πρώτη του επαγγελματική επαφή με την αχαϊκή πρωτεύουσα. Η εξέλιξή του δεν ήταν μόνο δημοσιογραφική, αλλά και διοικητική. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, έφτασε στα 26-27 του να μανατζάρει δημοσιογραφικό όμιλο ευρείας, για την εποχή, απήχησης και μάλιστα με πολλούς συναδέλφους του από τότε συνεργάστηκε και στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ».
Κάθε φορά, δε, που ένας συνάδελφός του είχε μια δημοσιογραφική επιτυχία, έσπευδε να τον συγχαρεί και έβλεπες στο πρόσωπό του τη χαρά, σαν να είχε βγάλει ο ίδιος το θέμα. Αστειευόταν με τους πάντες, ακόμα και κατά τη διάρκεια των συσκέψεων, ενώ εάν κάτι δεν το ήξερε, έσπευδε να ζητήσει πληροφορίες.
Ηταν διευθυντής στα μέσα ενημέρωσης, αλλά ποτέ δεν έκανε τον ξερόλα. Ρωτούσε να μάθει για ποιον λόγο μπορεί να έγινε η τάδε κίνηση από την κυβέρνηση ή τι σχεδιάζει με τη δείνα τακτική η αξιωματική αντιπολίτευση.
Τηλεφωνούσε σε υπουργούς, σε βουλευτές, σε κάθε άνθρωπο που μπορεί να του έδινε μια χρήσιμη πληροφορία. Τον Σεπτέμβριο του 2012, μεταξύ Μνημονίων και επιλεκτικής χρεοκοπίας, ξεκίνησε η «πιο μεγάλη περιπέτεια», όπως λέει μέχρι σήμερα ο Γ. Κουρτάκης, στο κτίριο της οδού Ιάσονος στον Πειραιά. Οι προβλέψεις για την έκδοση του φύλλου των «Παραπολιτικών» κινούνταν μεταξύ απαξίωσης και αδιαφορίας, σε μια εποχή που ο κόσμος δεν έπαιρνε ούτε τις free press εφημερίδες και περιοδικά.
Κι όμως, ο Γ. Κουρτάκης και ο Π. Τζένος άλλαξαν το στρατήγημα, ακολουθώντας διαφορετική πορεία από τις επιχειρήσεις του κλάδου. Ενώ υπήρχε site (parapolitika. gr), επιχειρείτο, με πολύ πιο διευρυμένη σύνταξη, βέβαια, και έμπειρο επιτελείο, να εκδοθούν σε έντυπη μορφή τα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ». Κάθε Σάββατο. Αποκαλυπτική, παρασκηνιακή, αναιδής, μαχητική, κεντροδεξιά η νέα εφημερίδα. «Οι εργολαβίες του cool Αλέξη», το πρώτο θέμα στην πρώτη έκδοση, έδινε το στίγμα τού τι θα ακολουθούσε. Η πρώτη έκδοση πήγε καλά. Σύμφωνα με τις αισιόδοξες προβλέψεις. Η δεύτερη έκδοση, μία εβδομάδα μετά, πήγε πολύ καλύτερα από την πρώτη.
Θετική έκπληξη. Θρίαμβος. Χαμόγελα και ιαχές νίκης. Μια καινούργια εφημερίδα ήταν πλέον πραγματικότητα. Εφημερίδα και site μαζί. Και στη συνέχεια συγκρούσεις, αγωγές, αποκαλύψεις, παρασκήνια. Τίποτα δεν είναι απλό όταν δεν θέλεις να είσαι κοινότοπος και συμβιβασμένος. Μέρα και νύχτα στην εφημερίδα και κάθε Πέμπτη μέχρι την ώρα που ο ήλιος γέμιζε με τη λάμψη του το λιμάνι.
Ο Παναγιώτης Τζένος από την πρώτη φάση ξεδίπλωσε το πάθος, τη φιλοδοξία του, την εργατικότητά του, τη μαχητικότητά του. Στο επίκεντρο της προσπάθειας. Στην κορυφή της μικρής, αλλά διόλου ευκαταφρόνητης «πυραμίδας» στην επιχείρηση «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ».
Περίπου δύο χρόνια μετά, τον Απρίλιο του 2014, η εκδοτική επιχείρηση του Γ. Κουρτάκη κάνει ένα νέο, πολύ φιλόδοξο άνοιγμα. Οργανώνει ραδιόφωνο. Τον «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» 90,1 FΜ. Επίσης σε μια πολύ δύσκολη εποχή για ραδιόφωνα, αφού η οικονομική κατάρρευση εκμηδένιζε τα έσοδα για τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τα τηλεοπτικά δίκτυα.
Ο Π. Τζένος, με πολλή εμπειρία από την προηγούμενη επαγγελματική του πορεία στα media, αναλαμβάνει κομβικό ρόλο.
Στην οργάνωση, την εγκατάσταση των μηχανημάτων, τη διάρθρωση της σύνταξης και των ενημερωτικών ζωνών. Η μάχη για την καθιέρωση ενός ραδιοφωνικού σταθμού είναι πάντα πολύχρονη. Θέλει επιμονή και υπομονή. Προπάντων, πείσμα και αντοχή.
Μέσα στην ίδια χρονιά, η εκδοτική επιχείρηση του Γ. Κουρτάκη κάνει επίσης ένα τολμηρό άλμα: Εκδίδει εβδομαδιαία οικονομικοπολιτική εφημερίδα, την «Επένδυση». Η επιχείρηση εξελίσσεται σε όμιλο και οι αρμοδιότητες του Παναγιώτη Τζένου διευρύνονται, όπως και ο ρόλος του, που ξεπερνά τα στενά όρια της δημοσιογραφικής λειτουργίας και περιλαμβάνει όλο και πιο αυξημένα καθήκοντα διαχείρισης.
Ο Παναγιώτης εμπλεκόταν από τη διαφήμιση, τα μπάτζετ και τα θέματα προσωπικού έως και τα τεχνικά ζητήματα, ενώ ταυτόχρονα παρέμενε συμμέτοχος στις επιτελικές δημοσιογραφικές ομάδες.
Ολα ήταν διαφορετικά όταν ζούσε. Το σημαντικότερο είναι ότι παρέμειναν διαφορετικά στην οικογένεια των «Παραπολιτικών», που συνεχίζει το ταξίδι χτυπώντας τα τύμπανα με την ίδια ορμή και ένταση.
Δημοσιεύθηκε στα Παραπολιτικά
Εναν χρόνο σχεδόν µετά τον αδόκητο θάνατο του γενικού διευθυντή των «Παραπολιτικών», χθες στην Κέρτεζη συγγενείς και φίλοι του Παναγιώτη Τζένου, του Παναγιώτη µας, ανεβήκαμε στα Καλάβρυτα για να τον τιµήσουµε, να τον µνηµονεύσουµε, να σταθούµε -όπως κάθε µέρα- δίπλα στην Ανδριάνα και στον Γιάννη, στους γονείς και τα αδέλφια του.
Ο αδόκητος θάνατος του Παναγιώτη Τζένου, του Παναγιώτη µας
Ηταν το βράδυ της 8ης Ιανουαρίου 2023 όταν η είδηση διαδόθηκε γρηγορότερα από αστραπή. «Πέθανε ο Τζένος στην Πάτρα. Εµφραγµα». ∆εν το έγραψε κανείς αµέσως. ∆εν πίστευε αυτό που άκουγε και αµφέβαλλε για εκείνους που το µετέφεραν. Χρειάστηκε να περάσει αρκετή ώρα για να φύγει από τα στόµατα, να περάσει στα χέρια και να αποτυπωθεί.
Ο Γιάννης Κουρτάκης, ο εκδότης των «Παραπολιτικών», είχε φτάσει ήδη στο νοσοκοµείο του Ρίου. Μισή ζωή µαζί. Φίλοι, κουµπάροι, συνεργάτες, αχώριστοι πρωί - βράδυ. Στο ίδιο µέτωπο κατέβαιναν οι στάλες της βροχής, στην ίδια πλευρά γράφανε την ιστορία της σύγχρονης δηµοσιογραφίας.
«Ησουν και θα παραµείνεις ο αδερφός που έχασα και δεν ήταν στα δύσκολα. Θέλω επίσης να ξέρεις ότι σε ευχαριστώ για τις µάχες που έδωσες, αυτές που σου ζήτησα, αλλά κι εκείνες που, χωρίς να γνωρίζω, έδινες για µένα χωρίς εµένα. Σου χρωστάω αιώνια», είπε ο Γ. Κουρτάκης στην κηδεία του.
«Ηταν και θα είναι ο σπουδαιότερος άνθρωπος στη ζωή µου. Μακάρι να γίνω ο µισός άνδρας απ’ ό,τι ήταν εκείνος», έλεγε ακουµπώντας το φέρετρο ο γιος του, Γιάννης.
Ο πιο ευθύς
Η σύντοµη ζωή του ήταν τόσο διαυγής κι αυτό τον έκανε πιο άξιο, διότι, πέραν των προσωπικών του ικανοτήτων και της προσήλωσης στους στόχους του, ουδέποτε χρησιµοποίησε µηχανισµούς για να εξελιχθεί. Ηταν ο καλύτερος και ο πιο ευθύς.
Εχοντας µέσα του την Κέρτεζη, εκεί όπου έζησε τα πρώτα του χρόνια, καθώς ο προσφιλής πατέρας του ήταν υπεύθυνος παραγωγής στον γαλακτοκοµικό συνεταιρισµό, πορεύτηκε µε µέτρο, καλλιεργώντας παράλληλα µια κριτική µατιά για τα γεγονότα της εποχής του.
Στην πιο δύσκολη µεταπολιτευτική περίοδο της Πάτρας, ο Π. Τζένος συµµετείχε δυναµικά στο µαθητικό κίνηµα, κερδίζοντας τον σεβασµό ακόµα και των µεγαλύτερων, όταν στην πολύκροτη υπόθεση της δολοφονίας του καθηγητή Νίκου Τεµπονέρα, τον Ιανουάριο του 1991, διεκδίκησε το αυτονόητο δικαίωµα της ελευθερίας στην έκφραση, που τόσο πολύ είχε περιοριστεί εκείνη την περίοδο των πολιτικών παθών. Τότε, οι τοπικές οργανώσεις της Νέας ∆ηµοκρατίας, βουλευτές, αλλά και στελέχη άλλων κοµµάτων είχαν αναφερθεί µε εξαιρετικά λόγια στην τόλµη και τη θέση του εφήβου, ο οποίος κέρδιζε µε την επιχειρηµατολογία και το χαµόγελό του πολλούς φίλους.
Την ίδια στιβαρότητα επέδειξε αργότερα και στο πανεπιστήµιο, στις ηλεκτρισµένες συνελεύσεις στο Αµφιθέατρο Σβώλου, στη Φιλοσοφική, στην ΑΣΟΕΕ, στο Πάντειο. Παρότι πολιτικοποιηµένος και διαπνεόµενος ιδεολογικά από τις αξίες της φιλελεύθερης παράταξης, ο Παναγιώτης δεν θέλησε να εµπλακεί περαιτέρω κοµµατικά. Επεδίωκε πάντα τη συναναστροφή µε τον λαό, µε όλους όσοι είχαν διαφορετικές κοινωνικές αφετηρίες, για να µαθαίνει «πού πάνε οι ρίζες του δέντρου». Κι αυτό του έδωσε µεγαλύτερη αξία. Ηταν µαθήµατα ζωής για έναν άνθρωπο που επέλεξε να κατέβει στα «πεζοδρόμια» και να ανέβει όλα τα σκαλοπάτια μέχρι την ταράτσα.
Το ξεκίνημα
Το 1997, στα 21 του, έκανε το πρώτο του δημοσιογραφικό βήμα στο ευρείας απήχησης κλαδικό περιοδικό «Ασφαλισμένος» της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής (ΠΟΠΟΚΠ). Βοηθήθηκε πολύ από την επιλογή του αυτή, διότι τα κείμενά του περιείχαν και επιστημονική-νομική γλώσσα. Η εφαρμογή του τότε ασφαλιστικού Νόμου Σιούφα και οι διαρκείς αλλοιώσεις που επιδεχόταν, προκειμένου να αναγνωρίζονται πλαστά έτη ασφάλισης στις ορδές των καρεκλοκένταυρων και των κομματικών στρατών, αποτέλεσαν για τον Παναγιώτη μια καλή ευκαιρία τριβής πάνω στα εργασιακά-ασφαλιστικά ζητήματα και έναν παραπάνω λόγο να αρνηθεί οποιαδήποτε προσφορά για μία θέση στον δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.Το 2000 ξεκίνησε να εργάζεται ως δημοσιογράφος, αρχικά στην εφημερίδα «Η Χώρα», ως οικονομικός και πολιτικός συντάκτης, και στη συνέχεια στην εφημερίδα «Financial Box», στον ρ/σ «Profit» 96,6, ως παρουσιαστής και αρχισυντάκτης της εκπομπής «Το χρώμα του χρήματος» στον τηλεοπτικό σταθμό Κανάλι 10, ως παρουσιαστής και αρχισυντάκτης των εκπομπών «ΜΕΤΡΟ», «Ελεύθερος ρεπόρτερ» και «Αλεπούδες» και στην εφημερίδα «Traffic».
Το 2004 έγινε διευθυντής στο Tele Time της Πάτρας, αποκτώντας τότε την πρώτη του επαγγελματική επαφή με την αχαϊκή πρωτεύουσα. Η εξέλιξή του δεν ήταν μόνο δημοσιογραφική, αλλά και διοικητική. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, έφτασε στα 26-27 του να μανατζάρει δημοσιογραφικό όμιλο ευρείας, για την εποχή, απήχησης και μάλιστα με πολλούς συναδέλφους του από τότε συνεργάστηκε και στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ».
Ξεχωριστός
Κάθε φορά, δε, που ένας συνάδελφός του είχε μια δημοσιογραφική επιτυχία, έσπευδε να τον συγχαρεί και έβλεπες στο πρόσωπό του τη χαρά, σαν να είχε βγάλει ο ίδιος το θέμα. Αστειευόταν με τους πάντες, ακόμα και κατά τη διάρκεια των συσκέψεων, ενώ εάν κάτι δεν το ήξερε, έσπευδε να ζητήσει πληροφορίες. Ηταν διευθυντής στα μέσα ενημέρωσης, αλλά ποτέ δεν έκανε τον ξερόλα. Ρωτούσε να μάθει για ποιον λόγο μπορεί να έγινε η τάδε κίνηση από την κυβέρνηση ή τι σχεδιάζει με τη δείνα τακτική η αξιωματική αντιπολίτευση.
Τηλεφωνούσε σε υπουργούς, σε βουλευτές, σε κάθε άνθρωπο που μπορεί να του έδινε μια χρήσιμη πληροφορία. Τον Σεπτέμβριο του 2012, μεταξύ Μνημονίων και επιλεκτικής χρεοκοπίας, ξεκίνησε η «πιο μεγάλη περιπέτεια», όπως λέει μέχρι σήμερα ο Γ. Κουρτάκης, στο κτίριο της οδού Ιάσονος στον Πειραιά. Οι προβλέψεις για την έκδοση του φύλλου των «Παραπολιτικών» κινούνταν μεταξύ απαξίωσης και αδιαφορίας, σε μια εποχή που ο κόσμος δεν έπαιρνε ούτε τις free press εφημερίδες και περιοδικά.
Κι όμως, ο Γ. Κουρτάκης και ο Π. Τζένος άλλαξαν το στρατήγημα, ακολουθώντας διαφορετική πορεία από τις επιχειρήσεις του κλάδου. Ενώ υπήρχε site (parapolitika. gr), επιχειρείτο, με πολύ πιο διευρυμένη σύνταξη, βέβαια, και έμπειρο επιτελείο, να εκδοθούν σε έντυπη μορφή τα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ». Κάθε Σάββατο. Αποκαλυπτική, παρασκηνιακή, αναιδής, μαχητική, κεντροδεξιά η νέα εφημερίδα. «Οι εργολαβίες του cool Αλέξη», το πρώτο θέμα στην πρώτη έκδοση, έδινε το στίγμα τού τι θα ακολουθούσε. Η πρώτη έκδοση πήγε καλά. Σύμφωνα με τις αισιόδοξες προβλέψεις. Η δεύτερη έκδοση, μία εβδομάδα μετά, πήγε πολύ καλύτερα από την πρώτη.
Θετική έκπληξη. Θρίαμβος. Χαμόγελα και ιαχές νίκης. Μια καινούργια εφημερίδα ήταν πλέον πραγματικότητα. Εφημερίδα και site μαζί. Και στη συνέχεια συγκρούσεις, αγωγές, αποκαλύψεις, παρασκήνια. Τίποτα δεν είναι απλό όταν δεν θέλεις να είσαι κοινότοπος και συμβιβασμένος. Μέρα και νύχτα στην εφημερίδα και κάθε Πέμπτη μέχρι την ώρα που ο ήλιος γέμιζε με τη λάμψη του το λιμάνι.
Η μεγάλη μάχη
Ο Παναγιώτης Τζένος από την πρώτη φάση ξεδίπλωσε το πάθος, τη φιλοδοξία του, την εργατικότητά του, τη μαχητικότητά του. Στο επίκεντρο της προσπάθειας. Στην κορυφή της μικρής, αλλά διόλου ευκαταφρόνητης «πυραμίδας» στην επιχείρηση «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ». Περίπου δύο χρόνια μετά, τον Απρίλιο του 2014, η εκδοτική επιχείρηση του Γ. Κουρτάκη κάνει ένα νέο, πολύ φιλόδοξο άνοιγμα. Οργανώνει ραδιόφωνο. Τον «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» 90,1 FΜ. Επίσης σε μια πολύ δύσκολη εποχή για ραδιόφωνα, αφού η οικονομική κατάρρευση εκμηδένιζε τα έσοδα για τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τα τηλεοπτικά δίκτυα.
Ο Π. Τζένος, με πολλή εμπειρία από την προηγούμενη επαγγελματική του πορεία στα media, αναλαμβάνει κομβικό ρόλο.
Στην οργάνωση, την εγκατάσταση των μηχανημάτων, τη διάρθρωση της σύνταξης και των ενημερωτικών ζωνών. Η μάχη για την καθιέρωση ενός ραδιοφωνικού σταθμού είναι πάντα πολύχρονη. Θέλει επιμονή και υπομονή. Προπάντων, πείσμα και αντοχή.
Μέσα στην ίδια χρονιά, η εκδοτική επιχείρηση του Γ. Κουρτάκη κάνει επίσης ένα τολμηρό άλμα: Εκδίδει εβδομαδιαία οικονομικοπολιτική εφημερίδα, την «Επένδυση». Η επιχείρηση εξελίσσεται σε όμιλο και οι αρμοδιότητες του Παναγιώτη Τζένου διευρύνονται, όπως και ο ρόλος του, που ξεπερνά τα στενά όρια της δημοσιογραφικής λειτουργίας και περιλαμβάνει όλο και πιο αυξημένα καθήκοντα διαχείρισης.
Ο Παναγιώτης εμπλεκόταν από τη διαφήμιση, τα μπάτζετ και τα θέματα προσωπικού έως και τα τεχνικά ζητήματα, ενώ ταυτόχρονα παρέμενε συμμέτοχος στις επιτελικές δημοσιογραφικές ομάδες.
Ολα ήταν διαφορετικά όταν ζούσε. Το σημαντικότερο είναι ότι παρέμειναν διαφορετικά στην οικογένεια των «Παραπολιτικών», που συνεχίζει το ταξίδι χτυπώντας τα τύμπανα με την ίδια ορμή και ένταση.
Δημοσιεύθηκε στα Παραπολιτικά
