Σπυριδούλα Φατούρου στα "Παραπολιτικά" για την Ασπασία: Τα έξοδα είναι αβάσταχτα, δεν υπάρχει κάλυψη - Από το πρόγραμμα “Προσωπικός Βοηθός” δεν δέχονται να έρθουν
"Η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ"
Φανερά απογοητευμένη, η μητέρα της Ασπασίας Μπόγρη, Σπυριδούλα Φατούρου
Ο πανέμορφος ξανθός άγγελος που τον Αύγουστο του 2013 πυροβολήθηκε απο τον ίδιο του τον πατέρα, στο Άργος, έγινε 28 ετών. Η Ασπασία Μπόγρη δέχθηκε σφαίρες από τον 47χρονο άνδρα που υπεραγαπούσε, ο οποίος σε μια στιγμή παράνοιας και εκδικητικής μανίας για την εν διαστάσει σύζυγό του σήκωσε το περίστροφο και έκλεψε από τη μονάκριβη κόρη του τα νιάτα, τα όνειρα, τη ζωή…
Σε μια κατάθεση ψυχής, η μητέρα της Ασπασίας, Σπυριδούλα Φατούρου, μίλησε αποκλειστικά στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ», για την πορεία της υγείας της κόρης της, ενώ εξέπεμψε SOS για τις γυναικοκτονίες, εκφράζοντας ταυτόχρονα το παράπονό της για τον ελλιπή «Προσωπικό Βοηθό». «Οπλισμένη» με κουράγιο και πείσμα, η μητέρα και «φύλακας-άγγελος» της Ασπασίας τόνισε πως ποτέ δεν έχει πάψει να ελπίζει ότι η κορούλα της θα την ξαναπεί κάποτε «μαμά» και πως μια μέρα θα σταθεί πάλι στα πόδια της, για να συνεχίσει τη ζωή της από εκείνη τη φρικιαστική στιγμή, όταν σταμάτησε τόσο σκληρά και απότομα. Δυστυχώς, δεν υπάρχει καμία θετική εξέλιξη αναφορικά με την κινητική κατάσταση της Ασπασίας.
«Η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. Αν άκουγα τους γιατρούς, θα είχα τελειωμένη την Ασπα από την πρώτη στιγμή. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει», λέει η μητέρα της. Περισσότερο αισιόδοξη εμφανίστηκε αναφορικά με τη νοητική κατάσταση της κόρης της: «Αντιλαμβάνεται τα πάντα. Επικοινωνεί με εναλλακτικό τρόπο, που της έχουν μάθει οι θεραπευτές, απαντώντας στις ερωτήσεις με “ναι” και “όχι”, ενώ επιλέγει τους ανθρώπους που θέλει να την πλησιάσουν. Αν δεν θέλει κάποιον, προσποιείται ότι κοιμάται, ενώ, αν είναι ευχαριστημένη από την παρουσία κάποιου επισκέπτη, χαμογελάει».
Survivor γυναικοκτονίας
Εξοργισμένη και στεναχωρημένη, η Σπυριδούλα Φατούρου αναφέρθηκε στα συνεχή περιστατικά γυναικοκτονιών: «Νιώθω ότι επαναλαμβάνεται καθημερινά η ιστορία μας, αισθάνομαι ότι δεν ακούγεται η φωνή μου. Η κόρη μου είναι μια survivor γυναικοκτονίας-παιδοκτονίας και ενδοοικογενειακής βίας, γιατί επί της ουσίας έχει επιζήσει από όλο αυτό. Φωνάζω “κάντε κάτι”, αλλά δεν βλέπω θετική εξέλιξη. Αντίθετα, παρατηρώ πως ο κόσμος πλέον ακούει για περιστατικά βίας και δολοφονίας γυναικών σαν ακόμα ένα καθημερινό θλιβερό νέο στα δελτία ειδήσεων. Κοιτούν να μάθουν την ηλικία του θύματος, τον τρόπο με τον οποίο έγινε το φονικό, λένε ένα “κρίμα το κορίτσι” και αυτό ήταν. Συνεχίζει ο καθένας τη ζωή του. Αυτό, λοιπόν, είναι το χειρότερο, ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να συνηθίζει σε τέτοια ακούσματα και πλέον δεν σοκάρεται, αλλά παραμένει απαθής. Οπως είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις “όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις”». Στο μεταξύ, τα οικονομικά τους είναι σε τραγική κατάσταση: «Ζούμε στην Αθήνα, επειδή, ευτυχώς, έχουν αναλάβει αφιλοκερδώς την Ασπασία δύο φυσικοθεραπευτές, αλλά τα γενικότερα έξοδα είναι αβάσταχτα. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη οικονομική ενίσχυση.Δημοσιεύθηκε στα Παραπολιτικά