''Εκτόξευση" στα περιστατικά βίας μεταξύ ανηλίκων - Ειδικός εξηγεί το "γιατί"
"Πρέπει να αναπτύξουμε την ενσυναίσθηση"
Σοκάρουν τα στοιχεία έρευνας - 1 στα 3 παιδιά έχει δεχθεί σχολικό εκφοβισμό
Ο Βάιος Νταφούλης, διευθυντής παιδοψυχιατρικού τμήματος του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου, πραγματοποίησε έρευνα για το πόσο έχει αυξηθεί η επιθετικότητα στα παιδιά ηλικίας 7- 17 ετών, αλλά και για τις αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές που εκδηλώνουν.
Από την έρευνα διαπιστώθηκε πως κατά την πανδημία παρουσιάστηκε αύξηση 30% των περιστατικών με διαταραχές συμπεριφοράς και επιθετικότητας σε παιδιά κυρίως δημοτικού.
Επίσης, αυξήθηκαν τα περιστατικά των παιδιών που παρουσιάζουν διαταραχές στη συμπεριφορά και επιθετικότητα, αλλά και τα περιστατικά που εκδηλώνουν αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, όπως και η επιθετικότητα ανηλίκων σε συνομηλίκους τους.
Τα στοιχεία του σχολικού εκφοβισμού δείχνουν πως 1 στα 3 παιδιά έχει δεχτεί σχολικό εκφοβισμό, ενώ 1 στα 7 παιδιά έχει εκφοβίσει συμμαθητή του.
Ο Βάιος Νταφούλης, από την εμπειρία του στο νοσοκομείο, είδε ότι μετά την πανδημία αυξήθηκε η επιθετικότητα ανηλίκων σε συνομηλίκους και ότι πολλά παιδιά βιώνουν μετατραυματικό στρες ύστερα από συμπλοκές.
Ο Βάιος Νταφούλης μίλησε στην εκπομπή «Ελένη».
«Ο θυμός είναι μια έκφραση επιθετικότητας. Είναι απαραίτητο γιατί είναι ένα συναίσθημα που το παιδί το έχει από τη βρεφική του ηλικία. Δυστυχώς, όμως, είναι και καταστρεπτικός. Ειδικά μετά την πανδημία νιώσαμε όλοι την κοινωνική απομόνωση. Ενώ ο θυμός είναι απαραίτητος στη εφηβεία, είναι ταυτόχρονα καταστρεπτικός, διότι μπορεί σχέσεις μας να διαλύονται με δύο λέξεις. Κάθε παιδί γεννιέται με ένα ταμπεραμέντο. Γι' αυτό υπάρχουν και "δύσκολα" παιδιά. Ο θυμός αφορά μίμηση, σχέσεις με συνομηλίκους και τον πρώτο λόγο παίζει η οικογένεια. Η προσωπικότητα διαμορφώνεται στα πρώτα χρόνια της ζωής αλλά και στη συνέχεια από το περιβάλλον».
«Στην περίοδο της πανδημίας είχαμε δει πως υπάρχει αύξηση στα περιστατικά βίας στα παιδιά που ήταν στους ευάλωτους παιδιατρικούς πληθυσμούς. Τα περισσότερα παιδιά έδειξαν μία υψηλή ψυχικά ανθεκτικότητα. Όταν πήγαν ξανά σχολείο είδαμε αύξηση της προέλευσης και στα εξωτερικά ιατρεία και με εισαγγελικές παραγγελίες αναφερόμενων και καταγγελλόμενων περιστατικών επιθετικότητας και βίας. Όταν ξεφεύγουν τα πράγματα, πρέπει να ζητήσουμε τη γνώμη του ειδικού. Υπάρχει και το σύνδρομο του αμέτοχου θεατή. Σε αυτό εμείς είμαστε τα πρότυπα. Πολλές φορές στην εφηβεία υιοθετούν το πρότυπο μη παίρνοντας θέση. Οι έφηβοι πολλές φορές, μάλιστα, το βλέπουν ως αστείο. Πρέπει να νιώσουν ενσυναίσθηση και να μπουν στη θέση του άλλου. Ένας τρόπος αντιμετώπισης είναι η κοινωνική απόρριψη από την ομάδα. Πρέπει να αναπτύξουμε την ενσυναίσθηση».
Πηγή: MEGA
Από την έρευνα διαπιστώθηκε πως κατά την πανδημία παρουσιάστηκε αύξηση 30% των περιστατικών με διαταραχές συμπεριφοράς και επιθετικότητας σε παιδιά κυρίως δημοτικού.
Επίσης, αυξήθηκαν τα περιστατικά των παιδιών που παρουσιάζουν διαταραχές στη συμπεριφορά και επιθετικότητα, αλλά και τα περιστατικά που εκδηλώνουν αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, όπως και η επιθετικότητα ανηλίκων σε συνομηλίκους τους.
Τα στοιχεία του σχολικού εκφοβισμού δείχνουν πως 1 στα 3 παιδιά έχει δεχτεί σχολικό εκφοβισμό, ενώ 1 στα 7 παιδιά έχει εκφοβίσει συμμαθητή του.
Ο Βάιος Νταφούλης, από την εμπειρία του στο νοσοκομείο, είδε ότι μετά την πανδημία αυξήθηκε η επιθετικότητα ανηλίκων σε συνομηλίκους και ότι πολλά παιδιά βιώνουν μετατραυματικό στρες ύστερα από συμπλοκές.
Ο Βάιος Νταφούλης μίλησε στην εκπομπή «Ελένη».
«Ο θυμός είναι μια έκφραση επιθετικότητας. Είναι απαραίτητο γιατί είναι ένα συναίσθημα που το παιδί το έχει από τη βρεφική του ηλικία. Δυστυχώς, όμως, είναι και καταστρεπτικός. Ειδικά μετά την πανδημία νιώσαμε όλοι την κοινωνική απομόνωση. Ενώ ο θυμός είναι απαραίτητος στη εφηβεία, είναι ταυτόχρονα καταστρεπτικός, διότι μπορεί σχέσεις μας να διαλύονται με δύο λέξεις. Κάθε παιδί γεννιέται με ένα ταμπεραμέντο. Γι' αυτό υπάρχουν και "δύσκολα" παιδιά. Ο θυμός αφορά μίμηση, σχέσεις με συνομηλίκους και τον πρώτο λόγο παίζει η οικογένεια. Η προσωπικότητα διαμορφώνεται στα πρώτα χρόνια της ζωής αλλά και στη συνέχεια από το περιβάλλον».
«Στην περίοδο της πανδημίας είχαμε δει πως υπάρχει αύξηση στα περιστατικά βίας στα παιδιά που ήταν στους ευάλωτους παιδιατρικούς πληθυσμούς. Τα περισσότερα παιδιά έδειξαν μία υψηλή ψυχικά ανθεκτικότητα. Όταν πήγαν ξανά σχολείο είδαμε αύξηση της προέλευσης και στα εξωτερικά ιατρεία και με εισαγγελικές παραγγελίες αναφερόμενων και καταγγελλόμενων περιστατικών επιθετικότητας και βίας. Όταν ξεφεύγουν τα πράγματα, πρέπει να ζητήσουμε τη γνώμη του ειδικού. Υπάρχει και το σύνδρομο του αμέτοχου θεατή. Σε αυτό εμείς είμαστε τα πρότυπα. Πολλές φορές στην εφηβεία υιοθετούν το πρότυπο μη παίρνοντας θέση. Οι έφηβοι πολλές φορές, μάλιστα, το βλέπουν ως αστείο. Πρέπει να νιώσουν ενσυναίσθηση και να μπουν στη θέση του άλλου. Ένας τρόπος αντιμετώπισης είναι η κοινωνική απόρριψη από την ομάδα. Πρέπει να αναπτύξουμε την ενσυναίσθηση».
Πηγή: MEGA
