Τέμπη: "Λάθος μου που τον άφησα να πάει με το τρένο" - Συγκλονίζει ο πατέρας του μοναδικού επιζώντα του πρώτου βαγονιού του Intercity
Ο Γεράσιμος επί 416 μέρες δίνει τη μάχη της ζωής του
"Είχε την κακή στιγμή στην ζωή του, να βρίσκεται πάνω σε αυτό το τρένο" τόνισε ο πατέρα του
Συγκλόνισε ο πατέρας του Γεράσιμου Γεωργιάδη, του μοναδικού επιζώντα του πρώτου βαγονιού της μοιραίας αμαξοστοιχίας Intercity 57. Ο κ. Γεωργιάδης μίλησε στην εκδήλωση για την τραγωδία στα Τέμπη που πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο του ΤΕΕ Μαγνησίας χθες Σάββατο. «Ονομάζομαι Διονύσης Γεωργιάδης κι έχω την ευλογία να έχω τρία παιδιά. Τον Γιώργο, τον Κωνσταντίνο και τον Γεράσιμο, που είχε την κακή στιγμή στην ζωή του, να βρίσκεται πάνω σε αυτό το τρένο». Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε την ομιλία του ο κ. Γεωργιάδης σύμφωνα με το magnesianews.gr.
Μιλώντας από καρδιάς, ο Διονύσης Γεωργιάδης, θέλησε να πει δυο λόγια για όλα αυτά που συνέβησαν στο παιδί του. Όπως είπε «είναι πολύ δύσκολο να εκφράσω συναισθήματα. Ο Γεράσιμος εκείνη την νύχτα, πήγαινε στο Πανεπιστήμιο, όπου σπουδάζει στο Τμήμα Μηχανολόγων- Μηχανικών του Αριστοτελείου. Επί 416 ημέρες, δίνει την μάχη της ζωής του, άλλες φορές μέρα- μέρα, άλλες φορές ένα πεντάλεπτο, άλλες φορές ένα λεπτό. Το ότι είναι μαζί μας ο Γεράσιμος, λίγες χιλιάδες μίλια μακριά, είμαι σίγουρος ότι είναι θέλημα Θεού.
Αυτά που έχει βιώσει και βιώνει μέχρι τώρα είναι πέραν της λογικής. Είναι ένα παιδί, που το αποκαλώ το χαμόγελο της ζωής. Τρομερά ευφυής, ευγενής, όμορφος, ταλαντούχος, με μεγάλη αγάπη για τους συνανθρώπους του, ένα παιδί, που μόνο καλό έχει να δώσει στην κοινωνία. Προ του δυστυχήματος, 9 λεπτά πριν την αναχώρηση του τρένου από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Βόλου, ο Γεράσιμος έπαιζε στο πιάνο ένα τραγούδι που το βελτίωνε. Εκείνη την ώρα, κοιτούσα τα κλειδιά του αυτοκινήτου κι έλεγα «να βάλω ρούχα να τον πάω Θεσσαλονίκη, ή να βάλω μια φόρμα να τον πάω στον σταθμό του τρένου;», νομίζοντας ότι τον στέλνω με ένα ασφαλές μέσο μεταφοράς στον προορισμό του, επέλεξα το δεύτερο και δεν θα το ξεπεράσω ποτέ αυτό».
Υπενθυμίζεται ότι ο Γεράσιμος Γεωργιάδης, από το Νοέμβριο νοσηλεύεται σε νοσοκομείο της Βοστώνης όπου εκεί οι γιατροί δίνουν τιτάνια μάχη. «Σαν πατέρας θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στο Θεό, στους ανθρώπους, τους γιατρούς, καθέναν που βοήθησε να φτάσει το παιδί ως εδώ. Ένα τεράστιο ευχαριστώ στην οικογένειά μου» είπε συγκινημένος.
Μιλώντας από καρδιάς, ο Διονύσης Γεωργιάδης, θέλησε να πει δυο λόγια για όλα αυτά που συνέβησαν στο παιδί του. Όπως είπε «είναι πολύ δύσκολο να εκφράσω συναισθήματα. Ο Γεράσιμος εκείνη την νύχτα, πήγαινε στο Πανεπιστήμιο, όπου σπουδάζει στο Τμήμα Μηχανολόγων- Μηχανικών του Αριστοτελείου. Επί 416 ημέρες, δίνει την μάχη της ζωής του, άλλες φορές μέρα- μέρα, άλλες φορές ένα πεντάλεπτο, άλλες φορές ένα λεπτό. Το ότι είναι μαζί μας ο Γεράσιμος, λίγες χιλιάδες μίλια μακριά, είμαι σίγουρος ότι είναι θέλημα Θεού.
Αυτά που έχει βιώσει και βιώνει μέχρι τώρα είναι πέραν της λογικής. Είναι ένα παιδί, που το αποκαλώ το χαμόγελο της ζωής. Τρομερά ευφυής, ευγενής, όμορφος, ταλαντούχος, με μεγάλη αγάπη για τους συνανθρώπους του, ένα παιδί, που μόνο καλό έχει να δώσει στην κοινωνία. Προ του δυστυχήματος, 9 λεπτά πριν την αναχώρηση του τρένου από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Βόλου, ο Γεράσιμος έπαιζε στο πιάνο ένα τραγούδι που το βελτίωνε. Εκείνη την ώρα, κοιτούσα τα κλειδιά του αυτοκινήτου κι έλεγα «να βάλω ρούχα να τον πάω Θεσσαλονίκη, ή να βάλω μια φόρμα να τον πάω στον σταθμό του τρένου;», νομίζοντας ότι τον στέλνω με ένα ασφαλές μέσο μεταφοράς στον προορισμό του, επέλεξα το δεύτερο και δεν θα το ξεπεράσω ποτέ αυτό».
Υπενθυμίζεται ότι ο Γεράσιμος Γεωργιάδης, από το Νοέμβριο νοσηλεύεται σε νοσοκομείο της Βοστώνης όπου εκεί οι γιατροί δίνουν τιτάνια μάχη. «Σαν πατέρας θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στο Θεό, στους ανθρώπους, τους γιατρούς, καθέναν που βοήθησε να φτάσει το παιδί ως εδώ. Ένα τεράστιο ευχαριστώ στην οικογένειά μου» είπε συγκινημένος.
