Η ώρα είναι 1.30 ξημερώματα Δευτέρας! Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού έχουν μόλις παραδώσει την ολυμπιακή σημαία στα χέρια του Τομ Κρουζ και ο Ίθαν Χαντ ξεκινά μ’ αεροπλάνα, και μοτοσυκλέτες το ταξίδι προς το επόμενο ραντεβού των νέων της ανθρωπότητας τον Ιούλιο του 2028, στο μακρινό Λος Άντζελες.

Χαμένος στη μυσταγωγία της τελετής λήξης και του πολύ ιδιαίτερου τρόπου που θέλησαν οι Γάλλοι να τιμήσουν την Ελλάδα, μεταφέροντας ακόμη και τη Νίκη της Σαμοθράκης στην καρδιά του “Σταντ ντε Φρανς”, δεν έχω συνειδητοποιήσει το μέγεθος της καταστροφής που συντελείται στη Βορειοανατολική Αττική.

Οι συνεχείς ήχοι του κινητού και τα διαδοχικά μηνύματα του 112 αρχίζουν να με εκνευρίζουν. Μέσα σε δευτερόλεπτα, όμως, σκέφτομαι πόσες ζωές θα είχαν σωθεί εκείνο το εφιαλτικό απόγευμα της 23ης Ιουλίου 2018, αν οι κάτοικοι και οι λουόμενοι στο Μάτι είχαν δεχτεί μια ανάλογη έκκληση από την Πολιτική Προστασία.

Μετά το Μάτι, καμιά φωτιά, καμιά πυρκαγιά δεν είναι ίδια στη Νέα Μάκρη

Στη Νέα Μάκρη, βλέπετε, που έχω μεγαλώσει από μικρό παιδί, όλα άλλαξαν από εκείνη τη “μαύρη” μέρα που δεκάδες οικογένειες βυθίστηκαν στο πένθος. Διαφοροποιήθηκε κυρίως ο τρόπος σκέψης μας, κάθε φορά που ακούμε τις λέξεις “φωτιά” ή “πυρκαγιά”.

Το αίμα παγώνει, το μυαλό γυρίζει στις στιγμές της απόλυτης οδύνης. Σ’ εκείνες τις ώρες, και όσες μέρες, μήνες, χρόνια ακολούθησαν και είναι αδύνατον να ξεχαστούν.

Λίγο μετά τις 5.30 τα ξημερώματα, αυτός ο εκνευριστικός ήχος του 112, ηχεί και πάλι σαν σειρήνα στα αφτιά μου. Δεν του δίνω σημασία… “Πάλι να εκκενώσουμε τη Σταμάτα και το Διόνυσο θα λέει”, σκέφτομαι και αλλάζω βιαστικά πλευρό αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι.

“Αγάπη, εκκενώστε την Ανατολή, γράφει”, ακούγεται η πάντα ψύχραιμη φωνή της γυναίκας μου. “Eκκενώστε την Ανατολή;”…

Βουτάω τις σαγιονάρες, φοράω νευρικά μια μπλούζα και ανοίγω την μπαλκονόπορτα. Σαστίζω! Ένα τεράστιο σύννεφο καπνού έχει σκεπάσει τα πάντα στον ορίζοντα. Οι φλόγες κατηφορίζουν τις πλαγιές του Διονύσου. Ποτέ δεν τις είχα δει τόσο απειλητικές. Και δεν είμαστε άπειροι από φωτιές στη Νέα Μάκρη. Αυτό το έρημο το Πεντελικό όρος το έχουμε δει να καίγεται με χίλιους δυο διαφορετικούς τρόπους.

Κι όμως, πρώτη φορά φοβήθηκα τόσο! Η κατεύθυνση του ανέμου που “έσπρωχνε” τη φωτιά παράλληλα με τον οικιστικό ιστό, έμοιαζε με όαση ελπίδας. “Ναι, και στο Μάτι παράλληλα με τη Μαραθώνος την οδηγούσε, μέχρι που κάποια στιγμή ο άνεμος την έστρεψε προς την παραλία”, σκέφτομαι και αισθάνομαι να βρίσκομαι σε αδιέξοδο.

Πόσο εύκολα εγκαταλείπεις το σπίτι σου, την περιουσία σου χωρίς να δώσεις μάχη για να την προστατεύσεις; Προφανώς κι όταν ηχεί το 112 φροντίζεις να απομακρύνεις ηλικιωμένους, ανθρώπους με αναπνευστικά ή κινητικά προβλήματα. Εσύ, όμως, πως να φύγεις. Εύκολα το λες, δύσκολα το αποφασίζεις…

"Ιπτάμενοι ήρωες" να βουτάνε στο κενό και τις φλόγες

Ανεβαίνω στην ταράτσα για να έχω ολοκληρωμένη εικόνα του εφιαλτικού τοπίου. Δεν υπάρχει πιο τρομακτική εικόνα από τις φλόγες να κατευθύνονται προς τη γειτονιά σου, προς το ίδιο σου το σπίτι.

Η Ανατολή μας κινδύνευε περισσότερο από ποτέ. Δεν θυμάμαι να έχω ακούσει ξανά τις καμπάνες του Προφήτη Ηλία να ηχούν με τόσο μεγάλη αγωνία, καλώντας τον κόσμο να απομακρυνθεί από τα σπίτια του.

Και ξαφνικά μέσα από το σκοτάδι του καπνού που έχει σκεπάσει το τοπίο και τις ψυχές μας, ακούγεται ο ήχος ενός ελικοπτέρου. “Βουτάει” στο κενό, “εμβολίζει” τον καπνό και ξεκινά τη δική του μάχη με το τέρας. Το ένα ελικόπτερο γίνεται δύο. Τα δύο, τρία. Τα τρία, τέσσερα! Να και το πρώτο αεροπλάνο…

Τέσσερις ώρες μετά το τέρας έχει λυγίσει. Δεν έχει νικηθεί, αλλά έχει… γονατίσει. Περιουσίες έχουν σωθεί! Τα σπίτια μας έχουν προστατευτεί. Η Ανατολή μας έχει γλιτώσει από ολική καταστροφή.

Κι όλα αυτά επειδή κάποιοι πιλότοι από τον ουρανό και κάποιοι ηρωικοί πυροσβέστες από το έδαφος, έπεσαν στη μάχη με τη φωτιά για να προστατεύσουν τη δική μας ζωή, τις δικές μας περιουσίες.

Αλήθεια, εγώ θα το έκανα αν βρισκόμουν στη θέση τους; Θα ρίσκαρα τη δική μου ζωή για να προστατεύσω την περιουσία ενός συνανθρώπου μου; Δεν νομίζω ότι θα είχα τη γενναιότητα να το πράξω. Δεν θα μάθω ποτέ τα ονόματά τους! Κανείς μας δεν θα τα μάθει στην Ανατολή.

Στις 1.30 τα ξημερώματα ετοιμαζόμουν να γράψω ένα άρθρο για τους “ήρωες των Ολυμπιακών Αγώνων”. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ στο μέλλον να χρησιμοποιήσω τη λέξη “ήρωας” για να καταγράψω οποιοδήποτε αθλητικό επίτευγμα, όσο σπουδαίο κι αν είναι. Από χθες το πρωί οι δικοί μου ήρωες δεν έχουν πρόσωπο, δεν έχουν ονοματεπώνυμο, αλλά τους χρωστώ ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

Δεν ξέρω πόση αξία έχει το προσωπικό μετάλλιο της ευγνωμοσύνης που αισθάνομαι ότι πρέπει να τους απονείμω. Μακάρι να μπορούσα να τους το κρεμάσω στο λαιμό. Ο Θεός να τους έχει καλά…

* Η ανοιχτή επιστολή δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Απογευματινή".