Η ηγουμένη της Αγίας Τριάδας στα "Παραπολιτικά": Χιλιάδες προσκυνητές επισκέπτονται τον Άγιο Νεκτάριο στην Αίγινα - "Επιστήμονες ζητούν να δουν τον τάφο του"

Πλήθος κόσμου από Ελλάδα, Κύπρο και άλλες ορθόδοξες χώρες έφτασε και φέτος στην Αίγινα για να προσκυνήσει τον τάφο και την τιμία κάρα του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, που θησαυρίζεται στο Ιερό Ησυχαστήριο της Αγίας Τριάδας.

Ο άγιος ήταν επίσκοπος και θεολόγος, με καταγωγή από τη Χίο, σύγχρονος θαυματουργός άγιος της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και τιμάται επίσης ως άγιος από τις Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες. Υπήρξε λαοφιλής ιεράρχης, ποιμενάρχης και παιδαγωγός στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ού αιώνα.

Γεννήθηκε στη Θράκη το 1846 και το 1889 χειροτονήθηκε μητροπολίτης Πενταπόλεως Αιγύπτου. Στην Αλεξάνδρεια είχε μεγάλη πνευματική επιρροή στον κόσμο, με αποτέλεσμα να τον φθονήσουν ιεράρχες του Πατριαρχείου και να τον κατηγορήσουν στον Πατριάρχη Σωφρόνιο, με αποτέλεσμα να διωχθεί. Μετά την Αίγυπτο έφτασε στην Αθήνα, όπου για μεγάλο διάστημα ταλαιπωρείτο χωρίς τα προς το ζην. Τελικά με παρέμβαση Αλεξανδρινών προσωπικοτήτων τοποθετήθηκε στη Ριζάρειο Σχολή, όπου διετέλεσε διευθυντής.


Μετά εγκαταστάθηκε στην Αίγινα το 1904, αφού έχτισε το μοναστήρι και εγκατέλειψε τη Ριζάρειο. Ο Αγιος Νεκτάριος εκοιμήθη στις 9 Νοεμβρίου του 1920. Το σώμα του παρέμεινε άφθαρτο για 21 ολόκληρα χρόνια και το 1961 ανακηρύχθηκε άγιος. Η ανακομιδή των λειψάνων του έγινε στις 3 Σεπτεμβρίου 1963. Το Ιερό Ησυχαστήριο, το οποίο έχτισε με τα χέρια του ο άγιος μαζί με τις μοναχές του στην Αίγινα, είναι ένα από τα μοναστήρια της Ελλάδας με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα.

Η φήμη του έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο και σε αυτό έχει συντελέσει το γεγονός ότι είναι ένας σύγχρονος και λαοφιλής άγιος, αλλά και με βίο γνωστό λόγω του συγγραφικού του έργου, της θητείας του ως διευθυντή στη Ριζάρειο Σχολή, των δοκιμασιών που πέρασε, αλλά και των πολλών θαυμάτων που έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα.

Πόλος έλξης όχι μόνο ορθόδοξων χριστιανών, αλλά και αλλοθρήσκων

Η Αίγινα γνώρισε και γνωρίζει μεγάλες τιμές λόγω του προσκυνήματος εκεί, όπως και φέτος, όπου τις ημέρες των εορτασμών της μνήμης του αγίου (8-9 Νοεμβρίου) κατέφθασαν χιλιάδες προσκυνητές. Το προσκύνημα αυτό έχει γίνει πόλος έλξης όχι μόνο ορθόδοξων χριστιανών, αλλά και αλλοθρήσκων, οι οποίοι φτάνουν στην Αίγινα για να βρεθούν στο κελί του συγγραφέα αγίου, του ανθρώπου της υπομονής, του διωκόμενου και ταπεινού ιερωμένου, που έκανε τη θεολογική σχολή της Ριζαρείου διάσημη από τους χαλεπούς ακόμα καιρούς, όταν οι εθνικοί αγώνες γίνονταν και με τη γραφίδα και τη διδασκαλία. Η προσωπικότητα του αγίου ενέπνευσε πολλούς, που αντιλήφθηκαν ότι και ως διδάσκαλος και ως διευθυντής έφερε νέο αέρα στην Εκπαίδευση και έπλασε προσωπικότητες ισχυρές, που σέβονταν πρώτα τον πλησίον και έστρεφαν το βλέμμα στον ουρανό στις δυσκολίες.

Εμπνεύστηκαν από το συγγραφικό του έργο, το οποίο θεωρείται πάντα σύγχρονο και επίκαιρο, ειδικά για τον σύγχρονο άνθρωπο, που έχει λησμονήσει το «γνώθι σαυτόν» και έχει δείξει εμπιστοσύνη μόνο στην ανθρώπινη υπόσταση, με αποτέλεσμα να απογοητεύεται και να θρηνεί ή να θλίβεται. Το ότι ο άγιος κοιτούσε συχνά τον ουρανό και πρέσβευε τη σιωπή, την προσευχή και την εμπιστοσύνη στον Θεό ως λύση για τις πολλαπλές του δοκιμασίες είναι μερικά από τα στοιχεία που έχουν ελκύσει τους ξένους επισκέπτες και όχι απαραίτητα μόνο ορθόδοξους.

Μπαίνοντας στο κελί του αγίου στην Αίγινα, ίσως το πιο «διάσημο» σημείο αναφοράς σε ορθόδοξο προσκύνημα, αφήνει κανείς τα προσωπικά αντικείμενα του αγίου να τον ταξιδέψουν πίσω στον χρόνο. Τα βιβλία του, η τσάντα του από τη Ριζάρειο, οι εικόνες με την Παναγία, για την οποία έτρεφε μεγάλη αγάπη και ευλάβεια, ακόμα και τα άμφιά του, οι παντόφλες του, αλλά και το κρεβάτι του, καθώς και το παράθυρο από το οποίο αγνάντευε δημιουργούν την αίσθηση ότι είσαι λίγο κοντά στην αύρα ενός αγίου. Οι τόποι αγιάζονται από τους αγίους, λένε…

Η γερόντισσα Τιμοθέη, ηγουμένη της Ι.Μ. Αγίας Τριάδος (Αγίου Νεκταρίου) Αιγίνης, μίλησε στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» για τους χιλιάδες προσκυνητές που επισκέπτονται τον Αγιο Νεκτάριο στην Αίγινα, τονίζοντας ιδιαίτερα την παρουσία και επιστημόνων, «οι οποίοι ζητούν να επισκεφθούν ιδιαίτερα τον τάφο του, αφού οι διηγήσεις και οι μαρτυρίες ότι ο τάφος του αγίου έχει ενέργεια, όπως οι ίδιοι αποτυπώνουν στα λεγόμενά τους, τους ελκύουν».

«Ωστόσο, από ορθόδοξους λαούς, Ρουμάνοι και Σέρβοι είναι αυτοί που αποδίδουν μεγάλη τιμή στον άγιο. Ερχονται όλοι οι λαοί στον Αγιο Νεκτάριο. Ο άγιος τακτοποιεί το θέμα των ανθρώπων, εκπληρώνει αυτά που του ζητούν και έρχονται από όλο τον κόσμο. Εχουν ζωντανά θαύματα αυτοί οι λαοί. Κατανοούν σίγουρα ότι τα πολλά χαρίσματα του Αγίου Νεκταρίου τον οδήγησαν στην αγιότητα και έτσι θέλουν να βρεθούν μέσα στο κελί του, να αγγίξουν τα πράγματά του και να προσκυνήσουν τον τάφο του. Μην ξεχνάμε ότι ο άγιος έχει επιτελέσει πολλά θαύματα και όταν ήταν εν ζωή και μετά την κοίμησή του. Η πολλή ταπεινότητά του συγκινούσε. Σήμερα οι άνθρωποι δεν αφήνουμε τον Θεό να ενεργήσει. Θέλουμε να λύνουμε εμείς τα θέματά μας. Ο άγιος όμως άφηνε τον Θεό να ενεργήσει. Σιωπούσε και μιλούσε ο ουρανός», τόνισε η γερόντισσα.

«Τους άγγιξε η Χάρη του αγίου - Έφυγαν αλλοιωμένοι, επηρεασμένοι»

«Εν τω μεταξύ, και αυτούς που δεν γνωρίζουν την Ορθοδοξία τούς τραβάει ο άγιος. Κάτι διαβάζουν, κάτι ακούν και μπαίνουν στην καλή αναζήτηση, ξεκινάει ως περιέργεια. Πάρα πολλοί αλλόθρησκοι είναι αυτοί που ήρθαν εδώ να προσκυνήσουν τον τάφο του αγίου. Πολλοί από αυτούς έφυγαν αλλοιωμένοι, επηρεασμένοι. Τους άγγιξε η Χάρη του αγίου. Αλλοι, πάλι, ήρθαν και ξαναήρθαν εδώ με πολύ πόθο. Μην ξεχνάμε ότι ο Αγιος Νεκτάριος, όταν ήρθε εδώ, στην Αίγινα, έβαλε πολύ κόπο και ήταν και υπό διωγμό ουσιαστικά από την Εκκλησία. Τον κυνηγούσαν, έφυγε από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, αφού τον δυσφήμησαν στον Πατριάρχη Σωφρόνιο.

Οταν έφτασε στην Ελλάδα, δεν είχε ούτε να φάει και διάβαζε ευχές στους ασθενείς του Αρεταίειου Νοσοκομείου κι έτσι έτρωγε ένα κομμάτι ψωμί. Αργότερα, βέβαια, πήγε στη Ριζάρειο, όπου άφησε τη σφραγίδα του από το μεγάλο του έργο στην Εκπαίδευση και την πρωτοπορία του. Φανταστείτε, εισήγαγε και τη γεωπονική και την άθληση, συγκεκριμένα το ποδόσφαιρο, στα μαθήματα τότε. Μετά όμως, όταν ήρθε εδώ, κουράστηκε και, ενώ ήταν άρρωστος, έχτιζε το μοναστήρι με τα χέρια του, κουβαλώντας πέτρες. Ηταν εγκαταλελειμμένο μοναστήρι και αποφάσισε ο Αγιος Νεκτάριος το 1904 να το αναστηλώσει και να στεγάσει τη Μονή της Αγίας Τριάδας.

Οι εργασίες αναστήλωσης διήρκεσαν τρία χρόνια, από το 1904 έως και το 1907. Εναν χρόνο αργότερα, το 1908, αποσύρθηκε στη μονή, όταν παραιτήθηκε από τη θέση του διευθυντή της Ριζαρείου. Τη νεοϊδρυθείσα μονή στελέχωσαν ορισμένες από τις πνευματικές θυγατέρες του Αγίου Νεκταρίου, με ηγουμένη τη μοναχή Ξένη. Επί 13 χρόνια αφοσιώθηκε στην καθοδήγηση των μοναχών, στην ανοικοδόμηση της μονής, στη συγγραφή και στην πνευματική και οικονομική στήριξη των αδύναμων κατοίκων του νησιού. Ο άγιος συνέθεσε τον ύμνο “Αγνή Παρθένε Δέσποινα”, ο οποίος θεωρείται από τους πιο κατανυκτικούς της Ορθοδοξίας.

Μετά την κοίμησή του (8 Νοεμβρίου 1920) στο νοσοκομείο, το σκήνωμά του μεταφέρθηκε στην Αίγινα, βράδυ, με αποτέλεσμα να μείνει έξω από τον Ιερό Ναό, διότι οι υπεύθυνοι είχαν κλειδώσει τις πόρτες και δεν δέχτηκαν να ανοίξουν. Το γεγονός σχολιάστηκε ιδιαίτερα, παρότι ο κόσμος που συνόδευε το σκήνωμα έκλαιγε και προσευχόταν και σύμφωνα με μαρτυρίες έφερναν ρούχα τους και σκούπιζαν το μέτωπο του αγίου, απ’ όπου έτρεχε ιδρώτας μυροβλύζοντας. Ο Αγιος Νεκτάριος ετάφη κάτω από τη σκιά ενός πεύκου που είχε φυτέψει ο ίδιος και που υπάρχει μέχρι σήμερα».


*Δημοσιεύτηκε στα «Παραπολιτικά»