Μία εικόνα χίλιες λέξεις, χίλιες εικόνες ένας χαρακτηρισµός: αθλιότητα. Αυτό αισθάνεται όποιος προσπαθεί να περπατήσει στο κέντρο της Αθήνας, στη «συνοικία των θεών», που κατήντησε πάρκινγκ αυτοκινήτων, θύλακας παρανοµίας και «γολγοθάς» για τους πεζούς, τα παιδιά, τους ηλικιωµένους, τους ανθρώπους µε ειδικές ανάγκες, τους εκατοµµύρια τουρίστες.
«Στο καφενείον “Η Ελλάς” ο σαλτιµπάγκος πουλά τα νούµερα φτηνά, δραχµή τα ακροβατικά, οι αλυσίδες δωρεάν, το πήδηµα θανάτου δυο δραχµές... Περάστε κόσµε», τραγουδούσε τη δεκαετία του ’70 ο Ξυλούρης. Αραγε, έχει σήµερα τη δυνατότητα ο κόσµος να περάσει από την Ερµού, την Αιόλου, τη Βουκουρεστίου, τη Βαλαωρίτου, τους πεζόδροµους γύρω από το Σύνταγµα και είτε προς την Πλάκα είτε προς την Οµόνοια; ∆εν χρειάζεται να προσπαθήσει κάποιος πολύ για να διαπιστώσει τι συµβαίνει, αφού το οργιώδες φαινόµενο είναι ανεκτό πλέον και από την Αστυνοµία ή τις δηµοτικές υπηρεσίες.
Κέντρο Αθήνας: Ένα ατελείωτο πάρκινγκ οι πεζόδροµοι - Φωτορεπορτάζ της «Απογευµατινής»
Στο φωτορεπορτάζ της «Κυριακάτικης Απογευµατινής» το µεσηµέρι της περασµένης Τετάρτης αποτυπώνονται στιγµιότυπα του ηθικού ευτελισµού, της ατιµωρησίας και της αισθητικής πελιδνότητας, προσδιοριστικής τριτοκοσµικών καθεστώτων.
Στην άνοδο της Ερµού, τον εµπορικότερο πεζόδροµο της χώρας, οι οδηγοί οχηµάτων κινούνται προς το φανάρι ανάµεσα στον κόσµο και µπροστά στα µάτια των αστυνοµικών. Στις διασταυρώσεις µε τη Νίκης, τη Βουλής, τη Φωκίωνος κ.τ.λ. οι µεταφορές µε ηµιφορτηγά γίνονται µέρα µεσηµέρι. Στην Αιόλου, από το Μοναστηράκι έως το τέλος του πεζόδροµου στη Σταδίου, αυτοκίνητα και µοτοσικλέτες κινούνται περίπου ως να πρόκειται για κανονικό παράδροµο, ενώ η στοά, όπισθεν της ∆ΕΗ, έχει µετατραπεί σε ελεύθερο χώρο στάθµευσης.
Σε άλλο σηµείο εκτελούνται από την Κυριακή έργα επισκευής δικτύων, µε συνέπεια η Αιόλου να έχει κοπεί στα δύο από την Ευριπίδου έως την Αγίας Ειρήνης. Λίγο πιο κάτω, στη διασταύρωση µε Σοφοκλέους, όπου πλέον έχει µεταστεγαστεί το Συµβούλιο της Επικρατείας, ο οδηγός του υπηρεσιακού οχήµατος του υπουργείου ∆ικαιοσύνης (σ.σ. φέρει διακριτικά) το παρκάρει πάνω στον πεζόδροµο.
Και δεν µιλά ούτε αντιδρά κανείς. Αν λοιπόν οι θεµατοφύλακες του δηµόσιου συµφέροντος παρανοµούν τόσο εξόφθαλµα, τι περιµένουν άραγε από τους πολίτες; Η αστυνόµευση έγινε το πιο σύντοµο ανέκδοτο και η απογοήτευση παγιώνεται σε όσους τολµούν να περπατούν ακόµη.
Ιδια κατάσταση αντικρίζει κανείς και στην... κακοποιηµένη Σανταρόζα, συµβολικό όσο και εγκαταλελειµµένο πεζόδροµο, όπως και η οµώνυµη πλατεία. Οχήµατα του δήµου και ένα επιβατικό δεν αφήνουν πολλά περιθώρια σε όσους σκέφτονται να διέλθουν από τη µία πλευρά στην άλλη. Στη Βουκουρεστίου, στον πλατύ πεζόδροµο µε τους διεθνείς οίκους µόδας, ανεβοκατεβαίνουν διανοµείς, βέβαιοι ότι δεν θα τους σταµατήσει κανείς. Μεταξύ, δε, Σταδίου και Πανεπιστηµίου, η Βουκουρεστίου είναι σχεδόν απροσπέλαστη. Στην εναποµείνασα λωρίδα πεζοδρόµου στρι µώχνονται Ι.Χ., µικρά λεωφορεία και οχήµατα ανεφοδιασµού, αποκλείοντας έως και την πρόσβαση στο φανάρι της Σταδίου.
Υπάρχει ελπίς;
Υπάρχει ελπίς; Μόνο εάν τοποθετηθούν στατικές µπάρες στις εισόδους και στις εξόδους των πεζοδρόµων, όπως επί δηµαρχίας ∆. Αβραµόπουλου σε όλα τα πεζοδρόµια των οδικών κόµβων της Αθήνας, στην Πατησίων, τη Λ. Αλεξάνδρας, την Πανεπιστηµίου, τη Σταδίου, την Ακαδηµίας, τη Β. Σοφίας, τη Β. Κωνσταντίνου, µπήκαν κάγκελα αποτρέποντας έτσι το παρκάρισµα, πόσω µάλλον το διπλοπαρκάρισµα, τον µόνιµο βραχνά εκείνων των χρόνων. Αλλά έως τότε, έως ότου το αποφασίσουν, ο... σαλτιµπάγκος θα πουλά τα νούµερα φτηνά και οι πεζοί, ο... κυριότερος εχθρός της πόλης, θα προσπαθούν µε σάλτα να αποφύγουν το µοιραίο.
