Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος: "Πατέρας και Άγιος Δάσκαλος για όλους μας" - Στενοί συνεργάτες του μιλούν με συγκίνηση στα "Παραπολιτικά" για εκείνον και την προσφορά του

Για το μεγαλείο της ψυχής και την απλότητα, αλλά και για το όραμα του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστάσιου μιλούν στα «Παραπολιτικά» πνευματικά παιδιά και συνεργάτες, τους οποίους χωρίς διάκριση αγκάλιασε στο πέρασμά του από την Αλβανία, ρίχνοντας τον σπόρο, όπως έλεγε, για να πεθάνει και να βγουν τα στάχυα.

Αλλωστε, αυτές τις μέρες του αποχαιρετισμού του σπουδαίου ιεράρχη, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Αλβανία, μόνο καλά λόγια και συγκινητικές ιστορίες αγάπης και προσφοράς ακούγονταν από τα χείλη των επισήμων, αλλά και των απλών ανθρώπων που συναντήσαμε.

Αποστολή στα Τίρανα: Μαρία Γιαχνάκη

Ο Ορφέας Μπέτσης υπήρξε πολύ στενός συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου και αναφέρθηκε με μεγάλη συγκίνηση στην παρακαταθήκη που τους άφησε ο Μακαριστός.

«Η εικόνα που αντικρίσαμε όταν μας έφεραν εν πομπή τον Αρχιεπίσκοπο για να τον κηδέψουμε ήταν αυτή η εικόνα ακριβώς που θα ήθελε. Μια εικόνα που θύμιζε τον ναό της Αναστάσεως το Πάσχα. Ο ρόλος του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας για τη ζωή μας ήταν καθοριστικός. Μας άφησε πλούσια παρακαταθήκη. Ηταν ψίθυρος αγάπης στην αιωνιότητα. Νιώθουμε και πόνο αλλά και χαρά, γιατί στον θρόνο του Κυρίου έχουμε τον δικό μας Αρχιεπίσκοπο, τον πατέρα μας τώρα πια. Αποχαιρετήσαμε τον πατέρα μας, τον καρποφόρο Απόστολο, έναν δάσκαλο, έναν σπουδαίο Ελληνα. Κοιμήθηκε στην Αθήνα, για την οποία καμάρωνε, αλλά στην Αλβανία είναι το σπίτι του και τώρα θα έχουμε κι εμείς ένα σημείο αναφοράς. Ο Αρχιεπίσκοπος ήταν το καταφύγιο για μας. Για χιλιάδες ορθοδόξους, για χιλιάδες αδικημένους. Σε 33 χρόνια ο Αρχιεπίσκοπος εξόφλησε γραμμάτια πολλά προς την ελληνική Ομογένεια στη Βόρεια Ηπειρο, γραμμάτια προς την αδικημένη Ορθοδοξία».

Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος: "Πατέρας και Άγιος Δάσκαλος για όλους μας" - Στενοί συνεργάτες του μίλησαν με συγκίνηση για εκείνον και την προσφορά του 

«Είναι μια σιγουριά για το μέλλον ο Αρχιεπίσκοπος, δεν ήταν μόνο δάσκαλος, ήταν και μαθητής. Ηταν το καταφύγιο για μας, για χιλιάδες ορθοδόξους, για χιλιάδες πονεμένους. Πάντα μας ανέφερε το τρίπτυχο  “Αγάπη, ενότητα και αλήθεια”. Αυτό που μου είπε και το βράδυ που έφυγε από την Αλβανία για το νοσοκομείο των Αθηνών. Τους νέους τούς αγάπησε υπερβολικά. Ηθελε να τους βοηθάει να βρίσκουν τον δρόμο τους, να τους κατευθύνει πνευματικά να μη νιώθουν μοναξιά. Μέσα σε 33 χρόνια κατάφερε να καταρτίσει, να συντηρήσει 160 κληρικούς, τους οποίους επίσης βοηθούσε στην καθημερινότητα, για να μη δυσκολεύονται και να εργάζονται απερίσπαστοι για το έργο της Εκκλησίας. Εκανε αυτό το έργο μέσα στον αθεϊσμό. Επίσης κατάφερε να στηρίξει το πλούσιο εκπαιδευτικό έργο. Το ίδρυμα “Πνοή αγάπης” διδάσκει 2.500 παιδιά και άλλα 700 στα νηπιαγωγεία, τα εκπαιδεύει και τους μαθαίνει για τον Χριστό. Στο υδροηλεκτρικό έργο που έχει κάνει, στο καταστατικό ιδρύσεως υπάρχει μέριμνα από τον ίδιο να πηγαίνει ένα ποσοστό εσόδων στις φτωχότερες Εκκλησίες από την Εκκλησία της Αλβανίας. Διότι αυτό που καθόρισε τη ζωή του είναι αυτό που έλεγε πάντα: “Πορευθείτε ως εσχάτων της Γης.” Η Αλβανία τι είναι; Εσχατιά. Ερχόταν από τα σύνορα της Αλβανίας στην Κακαβιά και είχαμε πάντα τον φόβο αν θα του σφραγίσουν το διαβατήριο για να μπει ή όχι και όταν μας τον έφεραν για να τον κηδέψουμε, τον υποδέχθηκε ο λαός που ευεργετήθηκε από αυτόν με τον τρόπο που είδαμε», τονίζει ο Ορφέας Μπέτσης.

«Ήρθε να προσφέρει»

Λίγο παραπέρα, ο Ιωάννης Μένης, συντονιστής στις ομάδες νεολαίας της Αρχιεπισκοπής, γνώρισε τον Αρχιεπίσκοπο σε μικρή ηλικία στο Δυρράχιο.

«Εγώ ήμουν ένα φτωχό, ορφανό παιδί, τον είχα συναντήσει στο Δυρράχιο. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι έδινε σημασία με κάθε λεπτομέρεια σε κάθε άτομο. Με είχε μάθει με το μικρό μου όνομα αμέσως. Μου έλεγε: “Να μεγαλώσεις γρήγορα, γιατί θα σε χρειαστούμε”. Με βοήθησε να πάω σχολείο και μετά να σπουδάσω στη Θεολογική Σχολή Αθηνών. Βοηθούσε τους πάντες, ακόμα και μουσουλμάνους. Κανένας  δεν έφευγε με άδεια χέρια. Εδινε σημασία στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Εδινε σημασία στη μόρφωση και έλεγε ότι τα μέλη της Εκκλησίας δεν είναι μόνο για την Εκκλησία, αλλά πρέπει να είναι πολίτες του κόσμου και να ζουν με αξιοπρέπεια. Ο Θεός τον διά λεξε να κάνει αυτό το έργο. Τέτοιοι άνθρωποι, όχι μόνο στην Αλβανία, αλλά γενικά σε όλο τον κόσμο, έρχονται πάρα πολύ σπάνια. Αγαπούσε πολύ τους νέους και εδώ και στην Ελλάδα και μας έλεγε “μη συμφιλιωθείτε με το κακό”. Εδώ, στην Αλβανία, όλοι οι ξένοι που έρχονται θέλουν να πάρουν. Αυτός δεν ήρθε να πάρει. Ηρθε να δώσει, να προσφέρει, αλλά σε εισαγωγικά θα πω ότι έκλεψε τις καρδιές των ανθρώπων», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ιωάννης Μένης

 

«Πάντα έδινε»

Ο πατήρ Νικόλαος, εφημέριος του Ιερού Ναού της Αναστάσεως στα Τίρανα, είναι ένας από τους ιερείς στους οποίους ο Αρχιεπίσκοπος έδειχνε την απεριόριστη και χωρίς ανταλ λάγματα αγάπη του.

«Δεν θα ξεχάσω τη λάμψη που είχε στο πρόσωπό του. Οταν ήθελε κάτι να μας πει, δεν το επέβαλε, απλώς ρωτούσε τη γνώμη μας για να φτάσουμε σε μια κοινή απόφαση. Μας έλεγε: “Σε παρακαλώ, πάτερ, μπορούμε να κάνουμε αυτό;”. Ρωτούσε, δεν διέταζε. Στα οικογενειακά μας προβλήματα γινόταν ένα με μας. Δεν του άρεσε οι ιερείς του να έχουν δυσκολίες στην καθημερινότητά τους και οικονομικά προβλήματα. Προσπαθούσε να μας λύνει τα βιοποριστικά προβλήματα. Οταν με φώναξε να έρθω στον καθεδρικό ναό να διακονήσω, ήμουν σε άλλη Μητρόπολη και τότε φρόντισε να μας βρει διαμέρισμα και να φέρω και την οικογένεια μαζί, για να μην έχουμε προβλήματα με τη σύζυγο. Εγώ έχω πέντε παιδιά και με ρωτούσε πάντα πώς τα βγάζω πέρα και αν πηγαίνουμε διακοπές με την οικογένεια. Του είπα ότι έχουμε κουμπαρά και ό,τι περισσεύει το βάζουμε στον κουμπαρά για να πάμε διακοπές. “Πόσα μαζεύετε;”. “600 ευρώ”, του απάντησα. “Τα υπόλοιπα θα σ' τα βάλω εγώ, παιδί μου”, μου είπε.  “Εγώ είμαι ο παππούς, παιδί μου. Εσύ ο πατέρας και εγώ ο παππούς”. Οταν είδα τη σορό του να έρχεται, ένιωσα λύπη, αλλά και χαρά. Λύπη γιατί χάσαμε έναν άνθρωπο και χαρά γιατί αποκτήσαμε στον ουρανό πρεσβευτή. Κρατάω τη φράση που μας έλεγε πάντα: “Παιδιά, πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά τον Χριστό, δεν πρέπει να είμαστε θεατές”. Ο Αρχιεπίσκοπος είχε πάρει στα σοβαρά τον Χριστό…».

 

«Ορφανέψαμε»

Η Ελένη είναι νέα μητέρα ενός κοριτσιού και υπήρξε συνεργάτιδά του στο νοσοκομείο της Αρχιεπισκοπής.

«Ο Αρχιεπίσκοπος έφτιαξε ένα νοσοκομείο πολύ σύγχρονο, στο οποίο έρχονται άνθρωποι από όλη την Αλβανία και όχι απαραίτητα ορθόδοξοι. Ολοι έχουν πρόσβαση σε αυτό. Τα μηχανήματα είναι τελευταίας τεχνολογίας, γιατί πάντα ήθελε για τα θέματα της υγείας να μην κάνουμε εκπτώσεις. Μου άρεσε τόσο να ακούω την ήρεμη φωνή του και ήθελα να καταλαβαίνω τι λέει απευθείας αυτός, χωρίς μεταφραστές. Γι' αυτό έμαθα ελληνικά, για να ακούω από πρώτο χέρι τι λέει και να καταλαβαίνω κάθε του λέξη. Για μένα προσωπικά, όσο και να θέλω να το δω πνευματικά, είναι μια απώλεια μεγάλη. Ορφανέψαμε και είναι πολύ δύσκολο να σκεφτούμε πώς θα το διαχειριστούμε».

 «Σαν παιδί»

Ο Αντόνιο Ποσντσάρη, συνεργάτης του στο ραδιόφωνο της Αρχιεπισκοπής, θυμάται επίσης με συγκίνηση και δέος τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο.

«Μεγάλωσα στις ομάδες της Εκκλησίας που διοργάνωσε ο Αρχιεπίσκοπος για νέους. Ετσι ξεκίνησε η ζωή μου μέσα στην Εκκλησία. Ακόμα και για πολύ νέους, οι ομάδες, οι οργανώσεις ήταν μια χρυσή ευκαιρία από τον Αρχιεπίσκοπο για να ξεκινήσουν οι νέοι μια νέα και ευλογημένη ζωή μέσα στην Εκκλησία. Στη συνέχεια, έκανα το πτυχίο μου στην Κοινωνική Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Λόγος, που ο ίδιος ίδρυσε, και μετά προχώρησα για το μεταπτυχιακό. Μας αναλάμβανε από την αρχή ως το τέλος, μέχρι να βρούμε τον δρόμο μας. Ηταν πατέρας, δάσκαλος, αδελφός, πνευματικός και φίλος. Μας άρεσε να τραβάμε φωτογραφίες μαζί του και εκείνος καθόταν σαν παιδί. Δεν ξέρω πώς θα είναι η ζωή χωρίς αυτόν. Πριν φύγει για το τελευταίο ταξίδι για την Αθήνα, μας μάζεψε και μας είπε: “Από όλα τα Μέσα που φτιάξαμε, το ραδιόφωνο το λατρεύω πολύ. Είναι το πρώτο και το πιο σημαντικό για μένα”».

 

Κορυτσάς Ιωάννης - Προσωπική επιλογή του

Ο τοποτηρητής, μητροπολίτης Κορυτσάς, Ιωάννης, που σύμφωνα με τις έως τώρα δημοσιογραφικές πληροφορίες είναι ο επικρατέστερος ιεράρχης για τον αρχιεπισκοπικό θρόνο, αναφέρθηκε στο έργο του Αναστάσιου τονίζοντας: «Το έργο του θα είναι ένα ζωντανό παράδειγμα έμπνευσης. Ευχαριστώ τον Θεό γι' αυτό το δώρο που μας έκανε με το να μας φέρει τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο. Οσο περνά ο χρόνος, τόσο γίνεται ξεκάθαρο για εμάς το έργο του. Πολλές φορές διερωτώμαι πώς μπόρεσε να εκτελέσει ένα έργο τέτοιων διαστάσεων και η απάντηση είναι: η ακλόνητη πίστη στον Θεό. Το έργο του θα είναι ένα ζωντανό παράδειγμα έμπνευσης για τις επόμενες γενιές. Η καρδιά μας πονάει σήμερα, γιατί απωλέσαμε έναν σπάνιο αρχιποιμένα», είπε ο Σεβασμιώτατο και κλείνοντας τον λόγο του ανέφερε: «Είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτός είναι ένας διάδοχος των Αποστόλων, όχι στα λόγια, αλλά στα έργα».

Ο Κορυτσάς, Ιωάννης, φαίνεται να είναι η επιλογή του Αναστάσιου για να τον διαδεχθεί. Πρόκειται για ιεράρχη που είναι αλβανόφωνος και ήταν ο πρώτος επίσκοπος που χειροτόνησε ο ίδιος ο Αναστάσιος το 1998. Από τότε και έως σήμερα ο Ιωάννης ήταν το δεξί χέρι του Αναστάσιου, τον συνόδευε σε επίσημες εκκλησιαστικές επισκέψεις του στο εξωτερικό και βρισκόταν πάντα στα δεξιά του, σε μια εξόχως τιμητική θέση, ως ο παλαιότερος στην ιεραρχία.

Γεννημένος σε οικογένεια Μπεκτασήδων, με τον πατέρα του να φυλακίζεται ως εχθρός του κράτους το 1944, ο Ιωάννης δεν φοβόταν τις διώξεις από το καθεστώς. Αντιθέτως, στην κομμουνιστική Αλβανία έδειχνε το ενδιαφέρον του για τα θρησκευτικά ζητήματα, δανειζόταν κρυφά βιβλία που έγραφαν για τον Θεό και παρακολουθούσε ομιλίες σε μικρές εκκλησιαστικές ομάδες σε υπόγεια σπιτιών, ενώ βαφτίστηκε κρυφά. Οταν βρισκόταν για σπουδές στην Αμερική, άκουσε για τον Αναστάσιο, που μόλις είχε φτάσει στην Αλβανία, και αποφάσισε να τον συνδράμει στο έργο του, όταν ο ίδιος τον κάλεσε να επιστρέψει. Ετσι, ζυμώθηκε κοντά του. Πάντως, σύμφωνα με μαρτυρίες, φαίνεται ότι και ο Αναστάσιος επένδυε πάνω του και τον προετοίμαζε για το μέλλον της Αρχιεπισκοπής.