Δύο χρόνια συμπληρώνονται αύριο, Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου, από τη σιδηροδρομική τραγωδία με τους 57 νεκρούς στα Τέμπη.

Την ίδια ώρα, οι επιζώντες του δυστυχήματος ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά δύο χρόνια μετά το τραγικό δυστύχημα. Η Μυρσίνη ταξίδευε στο 3ο βαγόνι με μία φίλη της, την Ελπίδα Χούπα και άλλα δύο άτομα.

Δυστυχώς, οι φίλοι της έφυγαν από τη ζωή, ωστόσο η Μυρσίνη επέζησε του δυστυχήματος.

Η 22χρονη βρισκόταν 45 μέρες στη ΜΕΘ, ήταν βαριά τραυματισμένη και νοσηλευόταν με τον Γεράσιμο –τον μοναδικό επιζώντα του 1ου βαγονιού– στη Λάρισα.

Διαβάστε ακόμα: Τέμπη: Συγκλονίζει η μητέρα του Γεράσιμου - "Η βλάβη που του προκάλεσε το ωστικό κύμα είναι μεγάλη, όπως τον ανάθρεψα, δεν θα γυρίσει πια"

Υπεβλήθη σε ένα πολύ σοβαρό χειρουργείο στο κρανίο και δύο χρόνια ήταν σε κέντρο αποκατάστασης. Σήμερα προσπαθεί να επανέλθει στην καθημερινότητά της και παρόλο που τα καταφέρνει, τίποτα δεν είναι ίδιο για εκείνη. Η Μυρσίνη δεν θυμάται τίποτε από το δυστύχημα και αυτό –όπως η ίδια πιστεύει– την προστατεύει από αυτή τη φρίκη που έζησε.

Για πρώτη φορά η μητέρα της Μυρσίνης, που επέβαινε με τη φίλη της Ελπίδα στο μοιραίο τρένο, μιλά για το δυστύχημα. Η κόρη της δεν θυμάται τι συνέβη και μόνο ότι μία μέρα ξύπνησε στο νοσοκομείο.

Τέμπη: "Χρειάστηκε πολύς αγώνας για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε με τη Μυρσίνη", λέει η μητέρα της

Η κ. Ελένη μίλησε στo MEGA και περιέγραψε αυτό που βίωσαν η ίδια και η κόρη της δύο χρόνια πριν.

«Ήταν πάρα πολύ δύσκολο και πολύ άδικο αυτό που έγινε. Χρειάστηκε πολύς αγώνας για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε με τη Μυρσίνη. Οι πρώτες μέρες και ώρες και χρόνος ήταν πολύ δύσκολοι. Η Μυρσίνη μού λέει πως θέλει να τιμωρηθούν αυτοί που έφταιξαν γι' αυτό που έγινε. Μου λέει "δεν θα ηρεμήσω και δεν θα ησυχάσω γιατί για έναν λόγο που δεν φταίμε, δεν έχουμε την Ελπίδα κοντά μας". Εγώ με τη Μυρσίνη μίλησα στις 12 η ώρα το μεσημέρι γιατί θεωρούσα ότι θα ξεκινήσουν τότε και πολύ χαλαρά της είπα πως ξέχασαν να γυρίσουν και μου είπε ότι η Ελπίδα κοιμάται και ότι θα πάρουν το τρένο των 7. Τα κορίτσια δεν ήθελαν να γυρίσουν εκείνη τη μέρα, η Μυρσίνη πρότεινε στην Ελπίδα να καθίσουν και σήμερα και της είπε η Ελπίδα ότι πρέπει να γυρίσουν για να παραδώσει μία εργασία», είπε αρχικά η κ. Ελένη Τουλκιαρίδου.

Και συμπλήρωσε: «Γύρω στις 23:00 άρχισα να την παίρνω τηλέφωνα, το τηλέφωνό της καλούσε και δεν απαντούσε. Δεν ανησύχησα όμως. Πέρασε όλο το βράδυ και δεν ξέραμε πού είναι η Μυρσίνη. Είχε ξημερώσει, ήταν 7-8 το πρωί, μιλάω με τον Θοδωρή και μου λέει "μαμά, δεν έχουμε βρει κάτι", είμαστε έτοιμοι να κατέβουμε για αναγνώριση πτωμάτων. Βρίσκονται στο αμφιθέατρο στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, μου λέει ο Θοδωρής "δεν μπορώ, είναι μια κόλαση αυτό που ζούμε". Στο αμφιθέατρο κάτω βρίσκεται ο κ. Πλεύρης, ο οποίος έχει στο κινητό του μία κοπέλα και τη δείχνει, μήπως υπάρχει κάποιος συγγενής να την αναγνωρίσει. Ο Θοδωρής είδε την αδερφή του διασωληνωμένη στο νοσοκομείο. Το κεφάλι της ήταν πρησμένο και το πρόσωπό της δεν είχε κάποια γρατζουνιά, είχε πολλά σωληνάκια πάνω της, μετρούσαν την ενδοκράνια πίεσή της. Εκ των υστέρων μάθαμε ότι είχε κάταγμα σε κρανίο, χέρι, πόδι. Ξύπνησε και δυσκολευόταν να ονομάσει π.χ. το ποτήρι».

Glomex Player(40599x1hkkig7d8l, v-d82ylvy70o75)

«Το πρώτο απόγευμα ήμασταν εκεί με τους γονείς του Γεράσιμου, τους συγγενείς όλους. Είχαμε αγωνία και φόβο για το εάν θα ζήσουν τα παιδιά μας. Από θαύμα σώθηκε η Μυρσίνη. Η Μυρσίνη ήταν σε βαρβιτουρικό κώμα και ο νονός της τής είχε βάλει σε ένα κινητό ξένα τραγούδια και της βάζαμε να ακούει», υπογράμμισε συνεχίζοντας τη συγκλονιστική περιγραφή της.

«Όταν συνερχόταν άρχιζε και καταλάβαινε και αναρωτιόταν, της είπα ότι έχει χτυπήσει και είχε κάποιο ατύχημα. Όταν άρχισε να συνέρχεται, ζήτησε το κινητό της –το οποίο και δεν βρήκαμε ποτέ και της πήραμε καινούργιο–, άρχισε να στέλνει μηνύματα στη φίλη της την Ελπίδα και αναρωτιόταν γιατί δεν έχει έρθει να τη δει. Την περίμενε. Ο πατέρας της τής είπε ότι η Ελπίδα είναι βαριά τραυματισμένη, έκανε προσευχές για την Ελπίδα. Επειδή, όμως, αυτό δεν θα συνέβαινε, συζητώντας με ψυχολόγους αναγκαστήκαμε να της πούμε την αλήθεια. Δεν νομίζω ότι θα το ξεπεράσει ούτε θα το διαχειριστεί, γιατί ήταν η κολλητή της. Το μόνο που θυμάται είναι ότι κοιτάχτηκαν την ώρα της σύγκρουσης στα μάτια και είπαν "τι φάση". Ζούμε το θαύμα καθημερινά, αλλά έχω θυμό και θλίψη για τα παιδιά που δεν είναι κοντά μας. Έχω τεράστιο οργή γι' αυτούς που έφταιξαν και δεν ζήτησαν ούτε μία συγγνώμη. Αποφασίσαμε να πάμε στο μνημόσυνο στο μνημείο των Τεμπών. Η Μυρσίνη θα πάει για πρώτη φορά, ελπίζω να το διαχειριστεί», κατέληξε.