Παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, για να αναπαυθεί η ψυχούλα αυτών των 57 νέων, κυρίως παιδιών, ζητεί ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ), Μιχάλης Γιαννάκος. Ο κ. Γιαννάκος προκαλεί ανατριχίλα με όσα αποκαλύπτει ότι έζησε τη νύχτα που πάγωσε το πανελλήνιο, την 28η Φεβρουαρίου, όταν έγινε η σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη και σκοτώθηκαν 57 επιβάτες.

«Η απόλυτη φρίκη. Καταστάσεις που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω. Καταστάσεις που έχουν γίνει εφιάλτες. Εικόνες που είναι βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μου. Με στοιχειώνουν...», αναφέρει ο κ. Γιαννάκος, ενώ σε άλλο σημείο συγκλονίζει λέγοντας: «Στην πίσω αυλή του νοσοκομείου υπήρχε κάτι τρομακτικό, ένα φορτηγό ψυγείο γεμάτο με νεκρά παιδιά, διαμελισμένα μέλη ανθρωπίνων σωμάτων καμένα, αγνώριστα».

Μιχάλης Γιαννάκος: Η απόλυτη φρίκη

Ειδικότερα ο κ. Γιαννάκος περιγράφει για τη μοιραία νύχτα: 28 Φεβρουαρίου 2023. Λίγο πριν από τα μεσάνυκτα συγκρούονται τα τρένα στα ΤΕΜΠΗ.

Βρισκόμουν σε περιοδεία σε υγειονομικές μονάδες της Θεσσαλονίκης. Τις πρώτες πρωινές ώρες 29 Φλεβάρη 2023 κτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν συνάδελφοι των νοσοκομείων της Λάρισας. Κλαίγοντας με ενημέρωσαν για την τραγωδία, καθώς επίσης για τη μεταφορά των πρώτων νεκρών και τραυματιών στο νοσοκομείο. Μου είπαν ότι οι πληροφορίες μιλάνε για δεκάδες νεκρούς. Στο άκουσμα της είδησης πάρα πολλοί εργαζόμενοι προσέτρεξαν στα νοσοκομεία της Λάρισας για βοήθεια. Το ίδιο και τα πληρώματα ασθενοφόρων που από την πρώτη στιγμή απεγκλώβιζαν και μετέφεραν τραυματίες στα δύο νοσοκομεία της Λάρισας και τους νεκρούς στο Γενικό νοσοκομείο Λάρισας.

Πολλοί τραυματίες μεταφέρθηκαν με πούλμαν στα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης. Επειδή ήμουν Θεσσαλονίκη, έσπευσα αμέσως στα νοσοκομεία ΑΧΕΠΑ και ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ τα οποία εφημέρευαν.

Συνομίλησα με πολλούς εκ των τραυματιών που νοσηλεύονταν στα δύο αυτά νοσοκομεία. Με λυγμούς μου περιέγραψαν την ΚΟΛΑΣΗ που έζησαν. Οι ίδιοι τυχεροί μέσα στην ατυχία τους κατάφεραν να ξεφύγουν από την κόλαση ζωντανοί. Είδαν συνεπιβάτες των διπλανών καθισμάτων του τρένου νεκρούς, τραυματίες που δεν κατάφεραν να βγουν από τα συντρίμμια και τις φλόγες. Ήταν απαρηγόρητοι.

Δεν τους ενδιέφερε η κατάσταση των ιδίων.

Με ρωτούσαν για τους επιβάτες των διπλανών καθισμάτων εάν βρίσκονται μεταξύ των τραυματιών στα νοσοκομεία. Τους γνώρισαν μέσα στην κοινή προσπάθεια να απεγκλωβισθούν από τα διαλυμένα βαγόνια του τρένου, με τα μικρά τους ονόματα. Ο ένας προσπαθούσε να βοηθήσει τον άλλον.

Πολλοί συγγενείς επιβαινόντων στο τρένο έφταναν στα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης και ρωτούσαν εάν μεταξύ των τραυματιών ήταν τα δικά τους παιδιά.

Μακάρι έλεγαν να είναι μεταξύ των τραυματιών, αφού η άλλη περίπτωση ήταν τραγική. Γύριζαν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο της Θεσσαλίας, της Θεσσαλονίκης ρωτώντας για την τύχη των παιδιών τους.

Επισκέφθηκα το σημείο της τραγωδίας και μετά το Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, που ήταν το επίκεντρο της υγειονομικής αντιμετώπισης τραυματιών, της συλλογής νεκρών και την ενημέρωση και στήριξη των συγγενών. Το υγειονομικό μας σύστημα στάθηκε για άλλη μια φορά στο ύψος των περιστάσεων. Διεκόμισε και περιέθαλψε τραυματίες, περισυνέλεξε νεκρούς (ό,τι απέμενε από το κάθε νέο παιδί που επέβαινε στο τρένο).

Η απόλυτη φρίκη. Καταστάσεις που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω. Καταστάσεις που έχουν γίνει εφιάλτες. Εικόνες που είναι βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μου. Με στοιχειώνουν...

Συγγενείς να κλαίνε και να ρωτάνε για την τύχη των παιδιών τους. Να γνωρίζουν την απάντηση, αλλά να μη θέλουν να την πιστέψουν.

 Ήμουν εκεί το πρωί της επόμενης ημέρας στην ενημέρωση των συγγενών στο Αμφιθέατρο από τους επικεφαλείς των σωστικών μέσων, την πολιτική προστασία.

Αν και είχαν μεσολαβήσει πάνω από 24 ώρες από την τραγωδία καμία απάντηση για την τύχη των παιδιών τους. Ήλπιζαν ότι μπορεί να είναι σε κάποιο νοσοκομείο. Ρωτούσαν τους επικεφαλής της πολιτικής προστασίας με αγανάκτηση εάν γνωρίζουν τι απέγιναν τα παιδιά τους, για τα αίτια της σύγκρουσης, για τις λίστες των επιβαινόντων στο τρένο. Κανείς δεν μπορούσε να δώσει απαντήσεις.

Δικαιολογημένη ένταση, οργή συγγενών στην ενημέρωση. Οι ψυχολόγοι έτοιμοι προσέφεραν συνεχώς βοήθεια. Συνεχείς λιποθυμίες συγγενών και το προσωπικό του νοσοκομείου καταπάνω να προσφέρει βοήθεια.

Στην πίσω αυλή του νοσοκομείου υπήρχε κάτι τρομακτικό, κάτι που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου. Εφιάλτης.

Ένα φορτηγό ψυγείο γεμάτο με νεκρά παιδιά, διαμελισμένα μέλη ανθρωπίνων σωμάτων, καμένα, αγνώριστα.

Οι συγγενείς γνώριζαν τι είναι εκεί μέσα και όμως ήλπιζαν. Ήταν αδύνατη η αναγνώριση των νεκρών παιδιών.

 Μου άνοιξαν και είδα το περιεχόμενο του φορτηγού ψυγείου. 

ΕΦΙΑΛΤΗΣ... ΕΦΙΑΛΤΗΣ.

ΘΑ ΜΕ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

Καμένα διαμελισμένα σώματα, αγνώριστα μέσα σε σακούλες.

Συνομίλησα με πολλούς συγγενείς των αγνοούμενων μέχρις εκείνη τη στιγμή επιβατών... Ακόμη δεν γνώριζαν.

Οργή, απορία πώς συγκρούσθηκαν τρένα. Τα παιδιά τους ακόμη θεωρούνταν αγνοούμενα.

Δεν ήξεραν αφού δεν υπήρχε λίστα με ονόματα επιβαινόντων στο μοιραίο τρένο για το βαγόνι που ήταν ο καθένας.

Με ρωτούσαν για τα νοσοκομεία που μεταφέρθηκαν τραυματίες και εάν έχουν αναγνωρισθεί. ΗΛΠΙΖΑΝ ΑΚΟΜΗ.

Για να αναπαυθεί η ψυχούλα αυτών των 57 νέων, κυρίως παιδιών πρέπει να υπάρξει εξιχνίαση και παραδειγματική τιμωρία των ενόχων.

Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ακόμη δεν έχουν τιμωρηθεί οι ένοχοι για τον θάνατο τόσων νέων ανθρώπων ύστερα από σύγκρουση δύο τρένων που κινούνται στις ίδιες ράγες σε αντίθετες κατευθύνσεις.

 Κάποιοι φταίνε. Όποιοι λοιπόν και εάν είναι, η Δικαιοσύνη οφείλει να τους βρει και να τους τιμωρήσει παραδειγματικά. Λίγες ημέρες μετά επισκέφθηκα τους σοβαρά τραυματίες που έδιναν τη δική τους μάχη για να επουλώσουν σωματικά και ψυχικά τραύματα στα δύο νοσοκομεία της ΛΑΡΙΣΑΣ. Συνομίλησα μαζί τους. Είμαστε τυχεροί που ζήσαμε μου έλεγαν, αλλά το σοκ δεν ξεπερνιέται. Κλαίγανε για τον θάνατο των φίλων τους, για τη δική τους ταλαιπωρία.

Μου είπαν για δύο ένστολους επιβαίνοντες του τρένου που με αυτοθυσία έσωσαν πολλά παιδιά. Δεν έφυγαν. Έμειναν εκεί διακινδυνεύοντας τη ζωή τους.

Πέρασαν δύο χρόνια από τότε και είναι σαν να έγινε τώρα.

Στέκομαι με μεγάλη ταπεινότητα απέναντι στους συγγενείς των θυμάτων που παρέλαβαν καρφωμένα φέρετρα με ό,τι απέμεινε από τα παιδιά τους. Ζουν την απόλυτη φρίκη.

Να εξιχνιασθεί άμεσα αυτή η τραγωδία.

Να αποδοθούν ευθύνες όπου υπάρχουν.