Μάτι: Τα θύματα της φονικής πυρκαγιάς μιλούν για την ημέρα που τους άλλαξε τη ζωή - "Ο κόσμος πρέπει να βάλει τον εαυτό του μέσα σε κάθε τραγωδία"
"Κοινός ο πόνος στο Μάτι και στα Τέμπη"
Ο Άρης Χερουβείμ, συγγενής θυμάτων της φονικής πυρκαγιάς της 23ης Ιουλίου του 2018 στο Μάτι και η Κάλλι Αναγνώστου, πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών Θανόντων και Εγκαυματιών της 23ης Ιουλίου στην Ανατολική Αττική και και εγκαυματίας, μιλούν στα "ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ"
Αννα Εμμεη
Την ώρα που η σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη με τους 57 νεκρούς έχει ξεσηκώσει θύελλα πολιτικών εξελίξεων, με πλήθος κόσμου να έχει βγει στους δρόμους, ζητώντας την άμεση τιμωρία των ενόχων, σε εξέλιξη βρίσκεται μια δικαστική διαμάχη, με φόντο ακόμα μία εθνική τραγωδία, τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, που έλαβε χώρα στις 23 Ιουλίου 2018 και στοίχισε τη ζωή σε 104 συνανθρώπους μας, ενώ παράλληλα καταδίκασε άλλους 57 να ζουν με μόνιμες αναπηρίες ως εσαεί εγκαυματίες.
*Διαβάστε ακόμα: Μάτι: "Δεν είμαστε ικανοποιημένοι γιατί ενώ ακούσαμε πως υπάρχουν ευθύνες δεν θα αποδοθούν όπως πρέπει", λέει η πρόεδρος του "Συλλόγου Συγγενών και Εγκαυματιών"
Κι ενώ και στις δύο περιπτώσεις ο πόνος είναι κοινός και το ζητούμενο ένα, η απονομή δικαιοσύνης, πολλοί είναι εκείνοι -τόσο πολιτικοί όσο και απλοί πολίτες που μπαίνουν στη διαδικασία να συγκρίνουν τα δύο συμβάντα, αποδίδοντάς τους κομματική χροιά.
Ωστόσο, είναι αναγκαίο να γίνει αντιληπτό πως η εργαλειοποίηση και εν γένει όλη αυτή η συζήτηση που γίνεται γύρω από το ποια είναι η μεγαλύτερη συμφορά είναι προβληματική, καθώς μειώνει το μέγεθός τους.
Όπως επισημαίνει, μιλώντας στα «Π», ο Άρης Χερουβείμ, μέλος του Συλλόγου Συγγενών Θανόντων και Εγκαυματιών της 23ης Ιουλίου στην Ανατολική Αττική, που έχασε στη φωτιά στο Μάτι τη μητέρα, την αδελφή και τις 5χρονες δίδυμες ανιψιές του, οι οποίες βρέθηκαν αγκαλιασμένες λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι τους, ενώ έτρεχαν να σωθούν από τις φλόγες, «ο πόνος των συγγενών των θυμάτων, αλλά και των επιζώντων των δύο τραγωδιών είναι κοινός και θα πρέπει να βρίσκεται στο επίκεντρο».
«Πρόκειται για δύο εγκλήματα διακομματικά και δια χρονικά, για τα οποία ευθύνονται η ολιγωρία και οι ελλείψεις του κρατικού μηχανισμού, αλλά και το γεγονός πως ο ένας μεταθέτει τις ευθύνες στον άλλον. Στην περίπτωση των Τεμπών έφταιξε, μεταξύ άλλων, η έλλειψη της Σύμβασης 717, ενώ στο Μάτι η έλλειψη του "112", το οποίο θα έπρεπε να είχε τεθεί σε λειτουργία ήδη από τις φονικές πυρκαγιές του 2007, στην Ηλεία. Προφανώς, οποιαδήποτε συζήτηση γίνεται γύρω από το ποια είναι μεγαλύτερη τραγωδία είναι άστοχη, καθώς οι μανάδες που έχουν χάσει τα παιδιά τους μοιράζονται τον ίδιο πόνο και δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους», υπογραμμίζει.
Το ερώτημα, βέβαια, που εύλογα προκύπτει είναι γιατί για την τραγωδία στο Μάτι δεν έγιναν τόσες κινητοποιήσεις.
Σύμφωνα με τον κ. Χερουβείμ, «άργησε να δημιουργηθεί ο Σύλλογος Συγγενών των Θυμάτων και των Εγκαυματιών, ο οποίος συστάθηκε μόλις πριν από περίπου έναν χρόνο, μετά την ανακοίνωση της πρωτόδικης απόφασης, που ήταν εξοργιστική».
«Είναι αξιοσημείωτο πώς ο κόσμος έχει ανταποκριθεί στο εγχείρημά μας, που πλέον είναι οργανωμένο. Αν ο σύλλογος είχε δημιουργηθεί εντός του πρώτου χρόνου από την καταστροφική πυρκαγιά, ενδεχομένως να είχαν αποφευχθεί άλλες τραγωδίες, όπως τα Τέμπη, μέσω του αγώνα μας. Σε κάθε περίπτωση, είναι πολύ για μια χώρα να έχει δύο εθνικές τραγωδίες, όπως είναι το Μάτι, αλλά και η Μάνδρα, που εκδικάζονται ταυτόχρονα, και μία ακόμα, τα Τέμπη, η εκδίκαση της οποίας αναμένεται να ξεκινήσει εντός των επόμενων μηνών», συμπληρώνει.
Βέβαια, όπως υπογραμμίζει στα «Π» η Κάλλι Αναγνώστου, πρόεδρος του συλλόγου και εγκαυματίας από τη φωτιά της 23ης Ιουλίου, ήταν ανέφικτο να αναληφθεί νωρίτερα συντονισµένη δράση στη συγκεκριµένη περίπτωση, γιατί η πύρινη λαίλαπα, «πέρα από το ότι κατέκαψε εµάς, έκαψε και τις ζωές µας, µε την έννοια της βιωσιµότητας. Εποµένως, δεν θα µπορούσαµε να έχουµε το µυαλό µας καθα ρό, ώστε να είχαµε προβεί στο επόµενο βήµα, γιατί πολλοί ήµασταν και καµένοι και χωρίς στέγη για µήνες ή και για χρόνια ολόκληρα, µε πολλούς να µην έχουν µπει ακόµη στα σπίτια τους. Επίσης, φάγαµε 3,5 χρόνια σε µια προδικασία και τα υπόλοιπα σε δίκες, όπου έχουν αναδει χθεί πολλά πράγµατα, αλλά έχουν απκρυφτεί ακόµα περισσότερα, για τα οποία εµείς δεν ξέραµε καν ποιες νοµικές διαδικασίες έπρεπε να κινήσουµε».
«Με στενοχωρεί που µπροστά στον πόνο που εξακολουθούµε να βιώνουµε στις ψυχές µας, αλλά και στα σώµατά µας, υπάρχουν άνθρωποι που µας φέρνουν τώρα στο προσκήνιο και µας χρησιµοποιούν, προσπαθώντας να πετύχουν πιθανότατα κάποιον αντιπερισπασµό λόγω των Τεµπών», τονίζει στη συνέχεια, υπογραµµίζοντας πως δεν θεωρεί ότι µπορεί υπάρξει δικαίωση, καθώς δικαίωση θα ήταν να επιστρέψουν οι άνθρωποι που χάθηκαν και να φύγουν από τα σώµατα των εγκαυµατιών όλες οι πληγές.
«Εξαρχής ήµασταν µόνοι µας και παραµένουµε σε µια κοινωνία που πολλούς θύτες τούς έχει µετατρέψει ακόµα και σε ήρωες, αναγνωρίζοντάς τους ελαφρυντικά, ενώ σε εµάς, που είµαστε τα θύµατα, επιρρίπτουν συνυπαιτιότητα, λέγοντας πως έφταιγαν τα αυθαίρετα, η άναρχη δόµηση της περι οχής, οι καιρικές συνθήκες. Και δυστυχώς αυτό το δέχτηκε και το µεγαλύτερο µέρος της κοινωνίας, µε εµάς να µην είµαστε σε θέση εξαρχής να αναστρέψου µε αυτό το αρνητικό κλίµα.
Ωστόσο, ακόµα και τώρα µπορούµε να το αλλάξουµε, µε τη βοήθεια του κόσµου, που πρέπει να δει τι πραγµατικά έφταιξε εκείνη την ηµέ ρα, καθώς και τι φταίει σε κάθε τραγωδία, γιατί το ζητούµενο είναι να διαµορ φώσουµε το τώρα και να επηρεάσουµε το µετά. Ο κόσµος πρέπει να βάλει τον εαυτό του µέσα σε κάθε τραγωδία, καθώς θα µπορούσε να βρεθεί ανά πάσα στιγµή στη θέση των ανθρώπων στη Μάνδρα, στο Μάτι, στα Τέµπη».
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» στις 15/03/2025
*Διαβάστε ακόμα: Μάτι: "Δεν είμαστε ικανοποιημένοι γιατί ενώ ακούσαμε πως υπάρχουν ευθύνες δεν θα αποδοθούν όπως πρέπει", λέει η πρόεδρος του "Συλλόγου Συγγενών και Εγκαυματιών"
Κι ενώ και στις δύο περιπτώσεις ο πόνος είναι κοινός και το ζητούμενο ένα, η απονομή δικαιοσύνης, πολλοί είναι εκείνοι -τόσο πολιτικοί όσο και απλοί πολίτες που μπαίνουν στη διαδικασία να συγκρίνουν τα δύο συμβάντα, αποδίδοντάς τους κομματική χροιά.
Ωστόσο, είναι αναγκαίο να γίνει αντιληπτό πως η εργαλειοποίηση και εν γένει όλη αυτή η συζήτηση που γίνεται γύρω από το ποια είναι η μεγαλύτερη συμφορά είναι προβληματική, καθώς μειώνει το μέγεθός τους.
Άρης Χερουβείμ: Κοινός ο πόνος στο Μάτι και στα Τέμπη
Όπως επισημαίνει, μιλώντας στα «Π», ο Άρης Χερουβείμ, μέλος του Συλλόγου Συγγενών Θανόντων και Εγκαυματιών της 23ης Ιουλίου στην Ανατολική Αττική, που έχασε στη φωτιά στο Μάτι τη μητέρα, την αδελφή και τις 5χρονες δίδυμες ανιψιές του, οι οποίες βρέθηκαν αγκαλιασμένες λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι τους, ενώ έτρεχαν να σωθούν από τις φλόγες, «ο πόνος των συγγενών των θυμάτων, αλλά και των επιζώντων των δύο τραγωδιών είναι κοινός και θα πρέπει να βρίσκεται στο επίκεντρο».«Πρόκειται για δύο εγκλήματα διακομματικά και δια χρονικά, για τα οποία ευθύνονται η ολιγωρία και οι ελλείψεις του κρατικού μηχανισμού, αλλά και το γεγονός πως ο ένας μεταθέτει τις ευθύνες στον άλλον. Στην περίπτωση των Τεμπών έφταιξε, μεταξύ άλλων, η έλλειψη της Σύμβασης 717, ενώ στο Μάτι η έλλειψη του "112", το οποίο θα έπρεπε να είχε τεθεί σε λειτουργία ήδη από τις φονικές πυρκαγιές του 2007, στην Ηλεία. Προφανώς, οποιαδήποτε συζήτηση γίνεται γύρω από το ποια είναι μεγαλύτερη τραγωδία είναι άστοχη, καθώς οι μανάδες που έχουν χάσει τα παιδιά τους μοιράζονται τον ίδιο πόνο και δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους», υπογραμμίζει.
Το ερώτημα, βέβαια, που εύλογα προκύπτει είναι γιατί για την τραγωδία στο Μάτι δεν έγιναν τόσες κινητοποιήσεις.
«Στο Μάτι έφταιξε η έλλειψη του "112", το οποίο θα έπρεπε να είχε τεθεί σε λειτουργία ήδη από τις φονικές πυρκαγιές του 2007, στην Ηλεία» - ΑΡΗΣ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ, ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΣΥΓΓΕΝΩΝ ΘΑΝΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΕΓΚΑΥΜΑΤΙΩΝ ΣΤΟ ΜΑΤΙ
Σύμφωνα με τον κ. Χερουβείμ, «άργησε να δημιουργηθεί ο Σύλλογος Συγγενών των Θυμάτων και των Εγκαυματιών, ο οποίος συστάθηκε μόλις πριν από περίπου έναν χρόνο, μετά την ανακοίνωση της πρωτόδικης απόφασης, που ήταν εξοργιστική».
«Είναι αξιοσημείωτο πώς ο κόσμος έχει ανταποκριθεί στο εγχείρημά μας, που πλέον είναι οργανωμένο. Αν ο σύλλογος είχε δημιουργηθεί εντός του πρώτου χρόνου από την καταστροφική πυρκαγιά, ενδεχομένως να είχαν αποφευχθεί άλλες τραγωδίες, όπως τα Τέμπη, μέσω του αγώνα μας. Σε κάθε περίπτωση, είναι πολύ για μια χώρα να έχει δύο εθνικές τραγωδίες, όπως είναι το Μάτι, αλλά και η Μάνδρα, που εκδικάζονται ταυτόχρονα, και μία ακόμα, τα Τέμπη, η εκδίκαση της οποίας αναμένεται να ξεκινήσει εντός των επόμενων μηνών», συμπληρώνει.
Κάλλι Αναγνώστου: Ο κόσµος πρέπει να βάλει τον εαυτό του µέσα σε κάθε τραγωδία
Βέβαια, όπως υπογραμμίζει στα «Π» η Κάλλι Αναγνώστου, πρόεδρος του συλλόγου και εγκαυματίας από τη φωτιά της 23ης Ιουλίου, ήταν ανέφικτο να αναληφθεί νωρίτερα συντονισµένη δράση στη συγκεκριµένη περίπτωση, γιατί η πύρινη λαίλαπα, «πέρα από το ότι κατέκαψε εµάς, έκαψε και τις ζωές µας, µε την έννοια της βιωσιµότητας. Εποµένως, δεν θα µπορούσαµε να έχουµε το µυαλό µας καθα ρό, ώστε να είχαµε προβεί στο επόµενο βήµα, γιατί πολλοί ήµασταν και καµένοι και χωρίς στέγη για µήνες ή και για χρόνια ολόκληρα, µε πολλούς να µην έχουν µπει ακόµη στα σπίτια τους. Επίσης, φάγαµε 3,5 χρόνια σε µια προδικασία και τα υπόλοιπα σε δίκες, όπου έχουν αναδει χθεί πολλά πράγµατα, αλλά έχουν απκρυφτεί ακόµα περισσότερα, για τα οποία εµείς δεν ξέραµε καν ποιες νοµικές διαδικασίες έπρεπε να κινήσουµε».«Η κοινωνία πολλούς θύτες τούς έχει µετατρέψει ακόµα και σε ήρωες, ενώ σε εµάς, που είµαστε τα θύµατα, επιρρίπτουν συνυπαιτιότητα» - ΚΑΛΛΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ, ΠΡΟΕ∆ΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΣΥΓΓΕΝΩΝ ΘΑΝΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΕΓΚΑΥΜΑΤΙΩΝ ΣΤΟ ΜΑΤΙ
«Με στενοχωρεί που µπροστά στον πόνο που εξακολουθούµε να βιώνουµε στις ψυχές µας, αλλά και στα σώµατά µας, υπάρχουν άνθρωποι που µας φέρνουν τώρα στο προσκήνιο και µας χρησιµοποιούν, προσπαθώντας να πετύχουν πιθανότατα κάποιον αντιπερισπασµό λόγω των Τεµπών», τονίζει στη συνέχεια, υπογραµµίζοντας πως δεν θεωρεί ότι µπορεί υπάρξει δικαίωση, καθώς δικαίωση θα ήταν να επιστρέψουν οι άνθρωποι που χάθηκαν και να φύγουν από τα σώµατα των εγκαυµατιών όλες οι πληγές.
«Εξαρχής ήµασταν µόνοι µας και παραµένουµε σε µια κοινωνία που πολλούς θύτες τούς έχει µετατρέψει ακόµα και σε ήρωες, αναγνωρίζοντάς τους ελαφρυντικά, ενώ σε εµάς, που είµαστε τα θύµατα, επιρρίπτουν συνυπαιτιότητα, λέγοντας πως έφταιγαν τα αυθαίρετα, η άναρχη δόµηση της περι οχής, οι καιρικές συνθήκες. Και δυστυχώς αυτό το δέχτηκε και το µεγαλύτερο µέρος της κοινωνίας, µε εµάς να µην είµαστε σε θέση εξαρχής να αναστρέψου µε αυτό το αρνητικό κλίµα.
Ωστόσο, ακόµα και τώρα µπορούµε να το αλλάξουµε, µε τη βοήθεια του κόσµου, που πρέπει να δει τι πραγµατικά έφταιξε εκείνη την ηµέ ρα, καθώς και τι φταίει σε κάθε τραγωδία, γιατί το ζητούµενο είναι να διαµορ φώσουµε το τώρα και να επηρεάσουµε το µετά. Ο κόσµος πρέπει να βάλει τον εαυτό του µέσα σε κάθε τραγωδία, καθώς θα µπορούσε να βρεθεί ανά πάσα στιγµή στη θέση των ανθρώπων στη Μάνδρα, στο Μάτι, στα Τέµπη».
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» στις 15/03/2025
