Η Συρία, η γη όπου άνθησαν κάποιες από τις αρχαιότερες χριστιανικές κοινότητες, έχει µετατραπεί σε πεδίο διωγµών και θανάτου για τους χριστιανούς που ζουν εκεί. Από την έναρξη του εµφύλι ου πολέµου το 2011, οι χριστιανοί της χώρας, που κάποτε αποτελούσαν το 10% του πληθυσµού, έχουν γίνει στόχος συστηµατικής εθνοκάθαρσης. Ο πόλεµος, η πολιτική αστάθεια και η άνοδος εξτρεµιστικών οµάδων, όπως το «Ισλαµικό Κράτος», έχουν οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες χριστιανούς στον εκτοπισµό, την εξαθλίωση και τον θάνατο. 

Οι επιθέσεις εναντίον των χριστιανών περιλαµβάνουν απαγωγές, βασανιστήρια, βιασµούς και µαζικές εκτελέσεις. Σύµφωνα µε στοιχεία από διεθνείς οργανισµούς, όπως η Open Doors και η Aid to the Church in Need, το 2023 εκτιµάται ότι λιγότεροι από 700.000 χριστιανοί παρέµεναν στη Συρία. Αυτό σηµαίνει ότι περισσότεροι από 1 εκατοµµύριο χριστιανοί έχουν εγκαταλείψει τη χώρα ή έχουν εκτοπιστεί εσωτερικά. Η κατάσταση είναι ακόµα πιο σοβαρή σε περιοχές όπως η Ράκα, η Χοµς και το Χαλέπι, όπου ο πληθυσµός των χριστιανών έχει µειωθεί σχεδόν στο µηδέν.

Ιστορικές κοινότητες, όπως της Μααλούλα, όπου ακόµη µιλούν αραµαϊκά, έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Εκκλησίες και µοναστήρια που στέκονταν για αιώνες ως σύµβολα πίστης και πολιτισµού έχουν καταστραφεί ή λεηλατηθεί. Ο στόχος είναι ξεκάθαρος: η εξάλειψη της χριστιανικής παρουσίας από τη Συρία. Η καταστροφή αυτή δεν είναι µόνο φυσική, αλλά και πολιτισµική, καθώς σβήνει ένα κοµµάτι της ιστορίας της ανθρωπότητας. Μπροστά σε αυτή τη θηριωδία, η διεθνής κοινότητα παραµένει σιωπηλή. Οι χώρες της ∆ύσης, που συχνά αυτοπροβάλλονται ως υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωµάτων, έχουν αποτύχει να προστατέψουν τους χριστιανούς της Συρίας. Οι γεωπολιτικές προτεραιότητες, οι ενεργειακές συµµαχίες και ο φόβος να µην προκαλέσουν αντιδράσεις στον µουσουλµανικό κόσµο έχουν οδηγήσει σε µια αµήχανη αδράνεια. Η υπεράσπιση των θρησκευτικών ελευθεριών περιορίζεται σε γενικόλογες αναφορές, χωρίς καµία ουσιαστική δράση.

Ακόµα και οργανισµοί όπως τα Ηνωµένα Έθνη, που έχουν ως αποστολή την προστασία των µειονοτήτων, αποτυγχάνουν να παρέµβουν. Οι χριστιανοί της Συρίας θυσιάζονται στον βωµό ενός πολιτικού κυνισµού, αντιµετωπίζονται ως «παράπλευρες απώλειες» σε ένα παιχνίδι εξουσίας. Η υποκρισία είναι εξόφθαλµη: οι ίδιες χώρες που καταδικάζουν τις διώξεις άλλων µειονοτήτων φαίνονται ανίκανες ή απρόθυµες να κινηθούν για τους χριστιανούς.

Η εθνοκάθαρση των χριστιανών στη Συρία δεν είναι απλώς ένα ζήτηµα θρησκευτικό. Είναι ένα ζήτηµα ανθρωπιστικό, πολιτισµικό και ηθικό. Αν επιτρέψουµε να εξαφανιστούν αυτές οι κοινότητες, δεν χάνουµε µόνο ένα κοµµάτι της Ιστορίας µας, αλλά και την ίδια τη δύναµη της ανθρωπιάς µας. Η σιωπή δεν είναι επιλογή. Είναι συνενοχή. Οι χριστιανικές χώρες οφείλουν να ανταποκριθούν στις αρχές που ισχυρίζονται ότι πρεσβεύουν, αποδεικνύοντας ότι οι αξίες τους δεν είναι απλώς ρητορικές διακηρύξεις.

*Μητροπολίτης Σιγκαπούρης και Νοτίου Ασίας