Στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου στη Λεμεσό, τελέστηκε το 43ο, ετήσιο, Μνημόσυνο «υπέρ αναπαύσεως της ψυχής» του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα Διγενή, με αφορμή την επέτειο του θανάτου του, χωροστατούντος του Χωρεπίσκοπου Αμαθούντος Νικόλαου.


Την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας εκπροσώπησε ο Υπουργός Υγείας Γιώργος Παμπορίδης, ενώ την Εθνική Φρουρά ο Αρχηγός του ΓΕΕΦ Αντιστράτηγος Γεώργιος Μπασιακούλης.
Σημειώνεται ότι μετά το Μνημόσυνο ακολούθησε πορεία στο κρησφύγετο του Στρατηγού Διγενή στη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνος της ΕΟΚΑ (1955-1959) από την αποικιοκρατία του Βρετανικού Στέμματος, τρισάγιο στο χώρο του ανδριάντα και κατάθεση στεφάνων, ενώ επιμνημόσυνο λόγο εκφώνησε ο Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών και Πρόεδρος της Ανωτάτης Πανελληνίου Ομοσπονδίας Εφέδρων Αξιωματικών, Γρηγόριος Κωσταράς.

Ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας – Διγενής γεννήθηκε στη Χρυσαλινιώτισσα της επαρχίας Λευκωσίας της Κύπρου στις 5 Ιουλίου 1897 και μεγάλωσε στο χωριό Τρίκωμο της επαρχίας Αμμοχώστου. Τελείωσε το σχολείο του Τρικώμου, το φημισμένο Παγκύπριο Γυμνάσιο (1909-1915). Το 1916, κατατάχθηκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων στην Αθήνα από την οποία αποφοίτησε το 1919, Ανθυπολοχαγός Πεζικού. Από τον Μαίο 1919, συμμετείχε στην εκστρατεία του Ελληνικού Στρατού στη Μικρά Ασία ως Ανθυπολοχαγός στο 30ο Σύνταγμα Πεζικού της Χ (10ης) Μεραρχίας, λαμβάνοντας μέρος στις μάχες του Τουρλού Μπουρνάρ, του Σαγγάριου, του Αφιόν Καραχισάρ και του Εσκή Σεχίρ. Για τα ανδραγαθήματα του παρασημοφορείται με το Χρυσούν Αριστείο Ανδρείας και τον Πολεμικό Σταυρό και προάγεται σε Υπολοχαγό επ’ ανδραγαθία και το 1926 σε λοχαγό. Σπουδάζει στην Ελληνική Ακαδημία Πολέμου. Μετεκπαιδεύεται στην Γαλλική Ακαδημία Πολέμου όπου αριστεύει. Διορίζεται καθηγητής στην ΣΣΕ και το 1935 προάγεται σε ταγματάρχη.
Πολέμησε και διακρίθηκε στη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940-41, ενώ στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής ίδρυσε την αντιστασιακή οργάνωση «Χ», που έδρασε τοπικώς στην περιοχή των Αθηνών και γενικότερα της Αττικής. Το 1946 παραιτήθηκε από τον Ελληνικό Στρατό με τον βαθμό του Αντισυνταγματάρχου, μετέβη στην Κύπρο και ίδρυσε υπό άκρα μυστικότητα την «Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών» (ΕΟΚΑ), η οποία με αυτόν ως στρατιωτικό αρχηγό και τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο ως πολιτικό, την 1η Απριλίου 1955 ξεκίνησε τον απελευθερωτικό αγώνα εναντίον της Βρετανικής Αποικιοκρατίας, με σύνθημα «Ένωσις» με την Ελλάδα.
Ο αγώνας περατώθηκε το 1959 και οδήγησε στις συνθήκες του Λονδίνου και της Ζυρίχης του 1960, με την οποία δημιουργήθηκε η ανεξάρτητη Κυπριακη Δημοκρατία, της οποίας αρχηγός της Εθνικής Φρουράς τοποθετήθηκε ο Στρατηγός Γρίβας.
Στη δεκαετία του ’70 και ενώ δεν ανήκε πλέον στην Εθνική Φρουρά, προχώρησε στη δημιουργία της οργανώσεως «ΕΟΚΑ Β’», που δεν είχε καμία σχέση με την πρώτη ΕΟΚΑ και μαζί με τους φανατικούς Μακαριακούς ουσιαστικά δίχασε την Ελληνοκυπριακή κοινότητα και οδήγησε στο άφρον πραξικόπημα της Ελληνικής Χούντας, στις 15 Ιουλίου 1974 και λίγες μέρες αργότερα στην τουρκική εισβολή στη Μεγαλόνησο της 20ης Ιουλίου 1974 και στην κατοχή του ενός τρίτου περίπου του νησιού.
Ευτυχώς για τον Στρατηγό Γρίβα δεν πρόλαβε να ζήσει αυτήν την τραγική κατάσταση καθώς στις 27 Ιανουαρίου 1974, πέθανε ξαφνικά κάτω από «περίεργες» συνθήκες, γεγονός που έδωσε λαβή στην εμφάνιση σεναρίων περί «δολοφονίας» του.