Υστερα από πέντε χρόνια, η Μυρτώ επέστρεψε στην Αθήνα. Η κοπέλα, που την περασµένη Κυριακή έκλεισε τα 20 χρόνια της, παλεύει για να κερδίσει πίσω τη ζωή που της στέρησε ο Πακιστανός Αχµέτ Βακάς. Σήµερα κλείνουν πέντε χρόνια από την ηµέρα που ο δράστης προσπάθησε να τη σκοτώσει, αφού πρώτα την είχε κακοποιήσει σεξουαλικά. Σαν σήµερα τα χρόνια της ανεµελιάς σταµάτησαν για τη Μυρτώ και ξεκίνησε για αυτή ένα µαρτύριο και ένας δύσκολος αγώνας.

∆ίπλα της είναι η άγρυπνος φρουρός της, η µητέρα της, Μαίρη Κοτρώτσου, η οποία άνοιξε την καρδιά της στα «Π» και συγκλονίζει: «∆εν αιθεροβατώ. Η Μυρτώ δεν θα περπατήσει». «∆εν περιµένω να περπατήσει η Μυρτώ ή να είναι όπως πριν. Προτιµώ να µην αιθεροβατώ και να είµαι προσγειωµένη, ακόµη και στα όνειρά µου. Για εµένα θαύµα είναι που η Μυρτώ µου ζει. Για λίγα χιλιοστά δεν έχασε τη ζωή της. Την έχω κοντά µου. Της µιλάω, µε ακούει, τη βλέπω, µου χαµογελάει», λέει η κυρία Κοτρώτσου, προκαλώντας µας συγκίνηση, και µας εξηγεί τους λόγους που αποφάσισε έπειτα από πέντε χρόνια να φύγει από το Κέντρο Αποκατάστασης «Animus», στη Λάρισα, και να επιστρέψει στην Αθήνα:

«Ηρθε η ώρα να φύγουµε. Η Μυρτώ πρέπει να κάνει πιο εξειδικευµένες θεραπείες. Ηθελα να φύγουµε πολύ νωρίτερα, αλλά το σπίτι όπου µέναµε δεν µπορούσε να εξυπηρετήσει τη Μυρτώ. Ευτυχώς, βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι που µας παραχώρησαν το σπίτι όπου είµαστε τις τελευταίες 45 µέρες και έτσι µετακοµίσαµε πίσω στην Αθήνα».

Το νέο σπίτι της Μυρτώς είναι κάπου στο Μαρούσι και ο περιβάλλων χώρος είναι ιδανικός για να µπορεί να κάνει βόλτες ή να κάθεται στην αυλή που τόσο της αρέσει: «Η Μυρτώ καταλαβαίνει τα πάντα. Από την αρχή ακόµη καταλάβαινε. Τη βλέπω ότι ανταποκρίνεται στα ερεθίσµατα γύρω της. Θα σας πω ότι τη βλέπω πολύ περισσότερο ευδιάθετη. Την περασµένη Κυριακή έγινε 20 χρόνων. Ηρθαν οι φίλοι της, οι συγγενείς µας και την είδα ότι χαιρόταν. Την αγκάλιαζαν, τη φιλούσαν και χαµογελούσε», µας περιγράφει ιδιαίτερα συγκινηµένη η κυρία Κοτρώτσου, η οποία πλέον έχει αφιερώσει όλο της τον χρόνο στο παιδί της. «Το κράτος φέρεται σε αυτά τα παιδιά σαν να µην υπάρχουν. Τα καταδικάζει σε έµµεση ευθανασία». Η ίδια παλεύει χωρίς τη βοήθεια του κράτους.

«Τόσα χρόνια δεν είδα βοήθεια. ∆υστυχώς, δεν είµαι µόνο εγώ σε αυτή την κατάσταση. Είναι και άλλες µανάδες που τα παιδιά τους έχουν 100% αναπηρία. Το σπίτι που χρειαζόταν για να µείνει η Μυρτώ, αντί να το παραχωρήσει το κράτος, µας το παρεχώρησαν ιδιώτες. ∆εν είναι δυνατόν να νοικιάζουν σπίτια για τους πρόσφυγες και τους αυτόχθονες να τους παρατάνε στο έλεος του Θεού», καταγγέλλει η ίδια και ξεσπάει προκαλώντας ρίγος:

«Οσο σκληρό και αν ακουστεί, παιδιά σαν τη Μυρτώ το κράτος τα καταδικάζει σε ένα έµµεσο είδος ευθανασίας. Τους στερεί το δικαίωµα να ζήσουν µε τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Τα ιδρυµατοποιεί. Για να µην παρεξηγηθώ, το “Animus” είναι πρότυπο κέντρο αποκατάστασης, ωστόσο δεν παύει να είναι ένα κέντρο νοσηλείας. Εµείς, που είµαστε υγιείς, χάναµε τις µέρες, την επαφή µας µε τον χρόνο. Οι αρµόδιοι δεν ενδιαφέρονται για το αν αυτά τα παιδιά θα ανοίξουν από την κατάκλιση, για το πώς θα εξυπηρετηθούν και πώς θα ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους. Αρα, αφού απαγορεύεται η ευθανασία, τα εξαναγκάζει να ζουν σαν να είναι πεθαµένα. ∆υστυχώς, είναι η ωµή αλήθεια».

ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ

Οσον αφορά τα επιδόµατα, πέρα από τα βασικά φάρµακα, δεν υπάρχει καµία άλλη βοήθεια. Οι βιταµίνες και τα συµπληρώµατα που απαιτούνται για άτοµα σαν τη Μυρτώ επιβαρύνουν την τσέπη των γονιών, ενώ δεν δίνεται επίδοµα για βοήθεια στο σπίτι: «Προσωπικά έχω µείνει από τη µέση µου τρεις φορές. Επειδή σηκώνω µόνη µου τη Μυρτώ, επιβαρύνεται η σπονδυλική µου στήλη. Είναι ένα παιδί ίσα µε το βάρος το δικό µου, καταλαβαίνετε λοιπόν ότι δυσκολεύοµαι. Η καθηµερινότητα είναι δύσκολη, αλλά πλέον είµαστε πίσω και το αντιµετωπίζουµε αισιόδοξα», λέει η ίδια, παραδίδοντάς µας µαθήµατα ζωής και δύναµης. Κοντά στη Μυρτώ το τελευταίο διάστηµα είναι και η αδελφή της. Πλέον, η οικογένεια είναι όλη µαζί και ελπίζει σε καλύτερες ηµέρες. Ο ένας δίνει δύναµη στον άλλο και οι άνθρωποι που ευαισθητοποιήθηκαν και έδωσαν το σπίτι τους στη Μυρτώ είναι κοντά τους: «Τι να πω; Τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς µου. Οι ίδιοι δεν θέλουν να βγει το όνοµά τους στη δηµοσιότητα και το σέβοµαι. Ωστόσο, το “ευχαριστώ” είναι λίγο», τονίζει η κυρία Κοτρώτσου. Οταν τη ρωτάω για τον άνθρωπο που καταδίκασε το αγγελούδι της σε αυτό το µαρτύριο, ταράζεται. ∆εν θέλει καν να αναφέρεται σε αυτόν και όχι άδικα. Πέντε χρόνια µετά, οι µνήµες είναι ακόµη νωπές. Οι πληγές δεν πρόκειται να κλείσουν.

Οταν σταµάτησε ο χρόνος  

Ηταν Ιούλιος του 2012 όταν η 15χρονη τότε Μυρτώ έκανε τις διακοπές της µε τη µητέρα της και την αδερφή της στην Πάρο. Εκεί ο δράστης εντόπισε την κοπέλα, την ακολούθησε και, αφού την κακοποίησε σεξουαλικά, την άρπαξε από το κεφάλι χτυπώντας το στα βράχια. Οταν τη βρήκε η µητέρα της, λίγη ώρα αργότερα, δυστυχώς η κατάστασή της ήταν ήδη πάρα πολύ σοβαρή και µόλις είχε ξεκινήσει ο «Γολγοθάς» για τη Μυρτώ και την οικογένειά της.

Ο 21χρονος Πακιστανός οµολόγησε την πράξη του και περιέγραψε µε λεπτοµέρειες τον τρόπο που διέπραξε το έγκληµα, προκαλώντας φρίκη στους δικαστές. Ο δράστης εργαζόταν ως κηπουρός σε ξενοδοχείο της περιοχής και έφυγε λίγη ώρα µετά το περιστατικό από το νησί, µε προορισµό την Αθήνα, όπου και συνελήφθη. Υστερα από πέντε µήνες νοσηλείας σε Μονάδα Ειδικής Φροντίδας στον Ευαγγελισµό, η µικρή Μυρτώ µεταφέρθηκε σε κέντρο αποκατάστασης στην Αµερική.

Εκεί έµεινε επτά µήνες και µετά µεταφέρθηκε στην Ελλάδα για να συνεχίσει τον αγώνα της στο Κέντρο Αποκατάστασης «Αnimus» της Λάρισας, όπου εξειδικευµένοι θεραπευτές ανέλαβαν την αποθεραπεία της.