Η Ρένια Λουιζίδου: Γιατί δεν έκανε περισσότερα παιδιά
«Δεν ήθελα να τεντώσω το σκοινί, να ρισκάρω. Το μεγαλύτερο κομμάτι ήταν δικό μου...»
Για την προσωπική, την οικογενειακή και την επαγγελματική της ζωή μιλά η Ρένια Λουιζίδου, σε συνέντευξη που δίνει στο περιοδικό «Hello» και την Σόνια Μαγγίνα.
Η ηθοποιός, αναφέρεται, μεταξύ άλλων και στην απόφασή της να μην κάνει δεύτερο παιδί.
Αν μου επιτρέπετε, γιατί δεν κάνατε περισσότερα παιδιά; Ίσως λόγω της φύσης της δουλειάς σας;
«Όχι, ήταν δικές μου, προσωπικές φοβίες. Είχα δυσκολίες στην εγκυμοσύνη μου που μου δημιούργησαν μεγάλο άγχος τα πρώτα χρόνια.
Δεν ήθελα να τεντώσω το σκοινί, να ρισκάρω. Το μεγαλύτερο κομμάτι ήταν δικό μου, ψυχολογικό, όχι ιατρικό.
Όταν το ξεπέρασα και κατάλαβα πως δεν υπάρχει λόγος να νιώθω άγχος, ο Βίκτωρας είχε μεγαλώσει αρκετά, ήταν 6 ετών και δεν ήθελα να κάνω ακόμα ένα παιδί με το οποίο θα είχε τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας, ήθελα να μεγαλώνουν μαζί.
Είχα πέντε χρόνια διαφορά με τον αδελφό μου, είχε κερδίσει και χρονιά στο σχολείο, οπότε δεν συνυπήρξαμε σε καμία σχολική βαθμίδα.
Στην παιδική μας ηλικία, ήταν σαν να ήμασταν δύο μοναχοπαίδια. Έβλεπα φίλους μου που είχαν αδέλφια με μικρή διαφορά ηλικίας και φανταζόμουν πως ήταν σαν να είχαν έναν κολλητό στο σπίτι και να έπαιζαν συνεχώς».
Η ηθοποιός, αναφέρεται, μεταξύ άλλων και στην απόφασή της να μην κάνει δεύτερο παιδί.
Αν μου επιτρέπετε, γιατί δεν κάνατε περισσότερα παιδιά; Ίσως λόγω της φύσης της δουλειάς σας;
«Όχι, ήταν δικές μου, προσωπικές φοβίες. Είχα δυσκολίες στην εγκυμοσύνη μου που μου δημιούργησαν μεγάλο άγχος τα πρώτα χρόνια.
Δεν ήθελα να τεντώσω το σκοινί, να ρισκάρω. Το μεγαλύτερο κομμάτι ήταν δικό μου, ψυχολογικό, όχι ιατρικό.
Όταν το ξεπέρασα και κατάλαβα πως δεν υπάρχει λόγος να νιώθω άγχος, ο Βίκτωρας είχε μεγαλώσει αρκετά, ήταν 6 ετών και δεν ήθελα να κάνω ακόμα ένα παιδί με το οποίο θα είχε τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας, ήθελα να μεγαλώνουν μαζί.
Είχα πέντε χρόνια διαφορά με τον αδελφό μου, είχε κερδίσει και χρονιά στο σχολείο, οπότε δεν συνυπήρξαμε σε καμία σχολική βαθμίδα.
Στην παιδική μας ηλικία, ήταν σαν να ήμασταν δύο μοναχοπαίδια. Έβλεπα φίλους μου που είχαν αδέλφια με μικρή διαφορά ηλικίας και φανταζόμουν πως ήταν σαν να είχαν έναν κολλητό στο σπίτι και να έπαιζαν συνεχώς».