Χριστίνα Λαμπίρη: Θυμάμαι αυτήν την ημέρα σαν Αρμαγεδδώνα, ολοκληρωτική καταστροφή
«Υπάρχουν ακόμα εγκαυματίες, άνθρωποι που ακόμα ζουν σε δομές, που φιλοξενούνται και υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπόρεσαν αν φτιάξουν ξανά τα σπίτια τους»
Στο «Enjoy» και στην Μαρία Ανδρέου παραχώρησε συνέντευξη η Χριστίνα Λαμπίρη η οποία μεταξύ άλλων μίλησε για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε με την φωτιά στο Μάτι.
Φτιάξατε ξανά το σπίτι σας στο Μάτι; Μένετε, δηλαδή, σε αυτό;
Το σπίτι μας ήταν σε άθλια κατάσταση. Καμένο. Ολοκληρωτική καταστροφή. Για να σου δώσω να καταλάβεις δεν υπήρχε πόρτα, παράθυρα, έπιπλα. Ένα μαύρο πράγμα. Το φτιάξαμε ξανά από την αρχή. Και μένουμε ξανά σε αυτό.
Αλλά αυτό που πάθαμε εμείς δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που έπαθαν οι γείτονές μας, οι συντοπίτες μας, που έχασαν τους ανθρώπους με τον πιο φρικτό τρόπο. Θυμάμαι αυτήν την ημέρα ως Αρμαγεδδώνα.
Υπάρχουν ακόμα εγκαυματίες, άνθρωποι που ακόμα ζουν σε δομές, που φιλοξενούνται και υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπόρεσαν αν φτιάξουν ξανά τα σπίτια τους. Ναι, όλοι πήρανε αποζημιώσεις από τον δήμο, αλλά το τοπίο στο Μάτι τρία χρόνια μετά δεν έχει καμία σχέση με το τοπίο που ξέραμε.
Πράσινο δεν βλέπεις. Το χώμα έχει πολύ υψηλή θερμοκρασία κι ό,τι φυτρώνει είναι σε επίπεδο γρασιδιού.
Θα σου δώσω μια εικόνα: Πριν από τρία χρόνια, όταν ήσουν με το αυτοκίνητο και κατέβαινες από τη λεωφόρο Μαραθώνος για να πας στη Νέα Μάκρη, δεν ήξερες από τη βλάστηση, από τα ψηλά, φουντωτά δέντρα, τι είχε πίσω από αυτά.
Σπίτια, λοφάκια ή θάλασσα; Δεν έβλεπες. Στην περιοχή του Νέου Βουτζά όλα ήταν πράσινα δεξιά κι αριστερά, παντού το μάτι σου έβλεπε πεύκα. Τώρα οδηγείς και βλέπεις την Εύβοια και τη θάλασσα. Και οικόπεδα με αυτό το μαύρο χρώμα.
Ένα άλλο τοπίο, που για να το δούνε οι επόμενες γενιές πράσινο, θα περάσουν πάρα πολλά χρόνια, δεκαετίες…
Φτιάξατε ξανά το σπίτι σας στο Μάτι; Μένετε, δηλαδή, σε αυτό;
Το σπίτι μας ήταν σε άθλια κατάσταση. Καμένο. Ολοκληρωτική καταστροφή. Για να σου δώσω να καταλάβεις δεν υπήρχε πόρτα, παράθυρα, έπιπλα. Ένα μαύρο πράγμα. Το φτιάξαμε ξανά από την αρχή. Και μένουμε ξανά σε αυτό.
Αλλά αυτό που πάθαμε εμείς δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που έπαθαν οι γείτονές μας, οι συντοπίτες μας, που έχασαν τους ανθρώπους με τον πιο φρικτό τρόπο. Θυμάμαι αυτήν την ημέρα ως Αρμαγεδδώνα.
Υπάρχουν ακόμα εγκαυματίες, άνθρωποι που ακόμα ζουν σε δομές, που φιλοξενούνται και υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπόρεσαν αν φτιάξουν ξανά τα σπίτια τους. Ναι, όλοι πήρανε αποζημιώσεις από τον δήμο, αλλά το τοπίο στο Μάτι τρία χρόνια μετά δεν έχει καμία σχέση με το τοπίο που ξέραμε.
Πράσινο δεν βλέπεις. Το χώμα έχει πολύ υψηλή θερμοκρασία κι ό,τι φυτρώνει είναι σε επίπεδο γρασιδιού.
Θα σου δώσω μια εικόνα: Πριν από τρία χρόνια, όταν ήσουν με το αυτοκίνητο και κατέβαινες από τη λεωφόρο Μαραθώνος για να πας στη Νέα Μάκρη, δεν ήξερες από τη βλάστηση, από τα ψηλά, φουντωτά δέντρα, τι είχε πίσω από αυτά.
Σπίτια, λοφάκια ή θάλασσα; Δεν έβλεπες. Στην περιοχή του Νέου Βουτζά όλα ήταν πράσινα δεξιά κι αριστερά, παντού το μάτι σου έβλεπε πεύκα. Τώρα οδηγείς και βλέπεις την Εύβοια και τη θάλασσα. Και οικόπεδα με αυτό το μαύρο χρώμα.
Ένα άλλο τοπίο, που για να το δούνε οι επόμενες γενιές πράσινο, θα περάσουν πάρα πολλά χρόνια, δεκαετίες…