Αθηνά Οικονομάκου: Από την σχολή ήξερα για ανθρώπους με ψυχικές ανωμαλίες
«Αυτοί που προέβαιναν σε τέτοιες πράξεις ήταν μεγάλοι σκηνοθέτες και δεν μπορούσες να μιλήσεις για αυτούς»
Καλεσμένη στο «The 2Night Show» ήταν η Αθηνά Οικονομάκου, η οποία ανάμεσα σε άλλα μίλησε για τις πρόσφατες καταγγελίες που υπάρχουν στον χώρο του θεάματος.
«Αυτά δεν τα περίμενε κανείς γιατί συνήθως κουκουλώνονται. Στον χώρο μας είναι πιο εύκολο να βγεις και να τα πεις κι ήταν η στιγμή να γίνει. Με πρόσχημα την τέχνη, συμβαίνουν εγκλήματα.
Από την σχολή ήξερα για ονόματα ότι είναι δύσκολοι, δύστροποι και ψυχικά ασθενείς άνθρωποι. Για χρόνια υπάρχει κυρίως στον χώρο του θεάτρου σαν υπόνοια ότι πρέπει να πονέσεις και να γίνει το είναι σου όλο ένα με το πάτωμα για να να νιώσεις έναν ρόλο με συγκεκριμένη μέθοδο και διδασκαλία, αυτό ήταν το φυσιολογικό.
Ό,τι έτσι έρχεσαι πιο κοντά με την τέχνη. Ότι αυτός ο σκηνοθέτης έτσι δουλεύει. Μπορεί να σε χτυπά, να σου τραβά τα μαλλιά, να σε ξεγυμνώνει, να σε ντροπιάζει και να σε ξεφτιλίζει με τον λόγο του.
Ότι θέλω πολύ να δουλέψω με αυτόν τον άνθρωπο γιατί θα φτάσει τον εαυτό μου στα όριά του και μετά να πέσω στα χάπια.
Αυτά γίνονταν στο όνομα της τέχνης. Στον χώρο μας όλα μαθαίνονται κι όλοι ξέρουμε ο ένας για τον άλλον.
Χρησιμοποιείται η τέχνη για να εκδηλωθούν όλες οι ψυχικές ανωμαλίες. Αυτοί που προέβαιναν σε τέτοιες πράξεις ήταν μεγάλοι σκηνοθέτες και δεν μπορούσες να μιλήσεις για αυτούς.
Ποιος θα με πίστευε και θα με καταλάβαινε; Αλλά δεν είναι όλοι ψυχικά άρρωστοι, υπάρχουν κι υγιείς άνθρωποι και καλλιτέχνες με φως στην ψυχή τους.
Καλό είναι να μην τα ισοπεδώνουμε όλα και να μιλήσουν οι περιπτώσεις που αξίζουν να μιλήσουν. Όχι υπερβολές και να σκεπαστούν από πολλά μικρά τα σημαντικά.»
«Αυτά δεν τα περίμενε κανείς γιατί συνήθως κουκουλώνονται. Στον χώρο μας είναι πιο εύκολο να βγεις και να τα πεις κι ήταν η στιγμή να γίνει. Με πρόσχημα την τέχνη, συμβαίνουν εγκλήματα.
Από την σχολή ήξερα για ονόματα ότι είναι δύσκολοι, δύστροποι και ψυχικά ασθενείς άνθρωποι. Για χρόνια υπάρχει κυρίως στον χώρο του θεάτρου σαν υπόνοια ότι πρέπει να πονέσεις και να γίνει το είναι σου όλο ένα με το πάτωμα για να να νιώσεις έναν ρόλο με συγκεκριμένη μέθοδο και διδασκαλία, αυτό ήταν το φυσιολογικό.
Ό,τι έτσι έρχεσαι πιο κοντά με την τέχνη. Ότι αυτός ο σκηνοθέτης έτσι δουλεύει. Μπορεί να σε χτυπά, να σου τραβά τα μαλλιά, να σε ξεγυμνώνει, να σε ντροπιάζει και να σε ξεφτιλίζει με τον λόγο του.
Ότι θέλω πολύ να δουλέψω με αυτόν τον άνθρωπο γιατί θα φτάσει τον εαυτό μου στα όριά του και μετά να πέσω στα χάπια.
Αυτά γίνονταν στο όνομα της τέχνης. Στον χώρο μας όλα μαθαίνονται κι όλοι ξέρουμε ο ένας για τον άλλον.
Χρησιμοποιείται η τέχνη για να εκδηλωθούν όλες οι ψυχικές ανωμαλίες. Αυτοί που προέβαιναν σε τέτοιες πράξεις ήταν μεγάλοι σκηνοθέτες και δεν μπορούσες να μιλήσεις για αυτούς.
Ποιος θα με πίστευε και θα με καταλάβαινε; Αλλά δεν είναι όλοι ψυχικά άρρωστοι, υπάρχουν κι υγιείς άνθρωποι και καλλιτέχνες με φως στην ψυχή τους.
Καλό είναι να μην τα ισοπεδώνουμε όλα και να μιλήσουν οι περιπτώσεις που αξίζουν να μιλήσουν. Όχι υπερβολές και να σκεπαστούν από πολλά μικρά τα σημαντικά.»